Falling into pieces

Wild schudde hij de grote vis door elkaar die probeerde om uit zijn kaken te ontsnappen. Hij had zijn prooi nog geen dodelijke beet kunnen geven en dus sloeg hij wat onhandig diens kop tegen een steen aan de rand van de rivier aan. De vis verslapte en Bravesoul liet hem vallen. Het was een grote vis, die erg sterk was geweest en hij niet eens had kunnen doorboren met zijn tanden. Voor even had de kater wat afleiding gehad, maar al snel kwam het depressieve gevoel weer terug omhoog borrelen. Hij moest denken aan de lege blik in de ogen van zijn vader, het lichaam van Stormwise. Het was hem allemaal teveel geworden. De vuile blikken van zijn 'vrienden' nadat alles over zijn vader bekend was geworden. Bijna iedereen had hem in de steek gelaten, en nu slenterde hij maar doelloos rond. Ergens gingen zijn gedachten naar Lostvoice en Appleblossom. Hadden die de juiste beslissingen gemaakt door de clan simpelweg te verlaten en een nieuw leven te beginnen?

{Eerste post voor Breakingdawn, daarna open}

Voordat de kater het kon tegenhouden drupte er uit zijn ooghoek een glinsterende traan. Hetgeen wat hem dierbaar was was hem afgenomen, dubbel afgenomen eigenlijk. Hij was samen met Autumnwish bij de moord van een apprentice van hun clan aanwezig geweest, een door Lostvoice die zich had aangesloten bij BloodClan. Dat was ook een aardige klap in zijn gezicht geweest, want ze waren te laat gekomen en hadden niks meer kunnen doen. Zijn schuld. "Bravesoul?" Hij keek vragend op bij het horen van zijn naam, en keek vervolgens recht in de appelgroene ogen van zijn zusje Breakingdawn. Hij had haar tevens heel lang niet meer gesproken en dat deed zijn mondhoeken een beetje omhoog trekken, als teken dat hij haar gezelschap wel op prijs stelde, zodat ze een kleine glimlach vormde. "Hey are you okay?" De kater haalde zijn schouders wat doelloos op als teken dat hij het niet goed meer wist. "Ik denk het.. Jij?" mauwde hij en keek naar zijn poten.

De kater slikte moeizaam toen zijn zusje begon met spreken. "Het gaat.." mauwde ze, maar aan haar stem te horen was dat niet hoe ze zich écht voelde. "Ik schaam me diep. Heb spijt als haren op mijn hoofd. Uiteindelijk heb ik hem nooit kunnen vertellen hoeveel ik van hem hou.. Hoe belangrijk hij was voor mij en hoe veel ik hem nodig had als vader." De fluistering van zijn stem herhaalde zich telkens weer in zijn kop, was dat niet precies hoe hij zich ook voelde. "Ik heb precies datzelfde gevoel, Breaking.. Ik wil gewoon zo graag weten of hij het me vergeven heeft.. Eerder zal dat gevoel nooit weggaan.." Zijn stem klonk gebroken, maar zo voelde hij zich ook. "It hurts so bad to just be without him right here.." Mompelde ze. "En grootvader ook nog eens.. Cinderfall.. Ik vrees dat de generatie voor ons langzaam maar zeker uit elkaar valt Bravesoul.." De kater moest duidelijk zijn best doen om te tranen binnen te houden. "Het gaat te snel, veel te snel.." murmelde hij, half in zichzelf piekerend over alle dingen. Soms voelde het gewoon alsof de aarde ruw onder zijn poten weg werd getrokken en hij in een enorm gat viel, en dan zoals in sommige dromen voor altijd zou blijven vallen in een grote donkere ruimte.