Mornin'

Ace was natuurlijk blij dat hij zijn prooi terug had, al was nu wat uit elkaar gereten dankzij het vele vervoer. Of hij er nog een fatsoenlijk ontbijt uit zou kunnen halen was de vraag… Hopelijk wel. Waarschijnlijk zouden vele saaie oude warriors hun nu straffend aankijken omdat ze zo met eten omgingen in prooi schaarste. Maar wat dan nog? Het was een goede ochtendoefening en Ace werd heel gemotiveerd van zijn eten beschermen. Nu hielt hij Tall nauwlettend in de gaten. "Maar ik betwijfel het of je dat nog kan eten," En zoals er van hem verwacht werd keek naar de prooi. Er zag er net slecht uit, een beetje zanderig met wat barst erop maar het kon er zeker mee door. Hij had zijn mond al open voor een protest maar die werd al snel weer gesloten toen hij de aanval voelde tegen zijn achterpoten. Zodra hij er iets bij voelde plantte hij zijn achterwerk stevig neer, zo hopend dat hij Tall in ieder geval bij de poten gevangen had. ‘Nee hoor, het ziet er nog heerlijk uit’ gaf hij daarna nog gelaten antwoord.

Hehe, Tall kon dan wel allemaal stoer doen met techniek en snelheid, of gewoon zo plots bewegen dat Ace zijn forse lichaam niet meer kon beschermen. Zijn voordeel op het slagveld was evengoed een geweldig ding om te hebben. Tall zijn aanval had hij nooit kunnen ontwijken, zijn lichaam moest eerst opstarten voor het op volle snelheid kwam. Dat koste nu eenmaal tijd. Dus gewoon zijn gewicht gebruiken of forse kracht bleef over, gelukkig had hij van beiden meer dan genoeg. "Ga van me af," Hoorde hij de ander brommen. Wat onschuldig zwiepte hij met zijn pluizige staart richting Talls gezicht. ‘Hmm?’ Reageerde hij als een engel. Ineens schoot iets hem te binnen waardoor hij snel omdraaide en zo Tall bevrijde van zijn keten. ‘Ik moet trouwens nog wat zeggen…’ begon hij schuldig, zijn linkeroor bungelde wat doelloos opzij.

Ace keek even naar de dramatische act van zijn vriend, natuurlijk kon je dit verwachten. Pff, zijn fabuleuze staart was gewoon onschuldig. Ook hij had even als een diva een zacht *uch uch* geluidje gemaakt om het aanstellen van zijn vriend eer aan te doen. Toch kwam hij nu eindelijk op het punt. Tall leek niet tevreden met de mededeling die hij ging maken. Zelf realiseerde het niet dat hij nogal aangekondigd had dat wat er komen ging slecht nieuws was. Dus keek hij zijn vriend even in lichtte ontzag en wantrouwen aan, hoe kon hij het nu al weten? Had Running al wat vertelt? Ehem… Even was er aan de kater te zien dat hij twijfelde onder de keurende blik van zijn P.I.C. Na wat enkele betekenisloze klanken van twijfeling schudde hij zijn kop. Toen hij weer tot zichzelf was zei hij recht door zee als altijd wat er dwars zat. ‘Nou, Running weet dat ik haar leuk vind.’ kwam er uit. Daarna richtte hij zijn aandacht op zijn slap liggende staart naast hem. Deze trok hij met zijn poot naar hem toe waarnaar hij de pluizige hoop even pookte. Zijn groene blik was er zo op gericht dat het leek alsof Ace verwachtte dat zijn staart ieder moment bij een poke op zou springen en wegrennen.

Zijn staart was best fasinerend. Het was een enorm pluizige hoop haren met verschillende kleurtjes. Natuurlijk wel allemaal in dezelfde tint maar zijn bruin/grijze kleurtjes wisselde af. Het was gewoon leuk om te zien. Daarbij kon je substantie poken waardoor je poot er zowat in verdween. Hij was even helemaal met zijn aandacht bij zijn slappe staart. Maar Tall gaf hem een por tussen de ribben… Meh. Hij liet zich op zijn zij vallen om nu minder dramatisch terug omhoog te krabbelen. "Dat is alles?" En Talltje was niet boos. Woehoo, hij had niet gefaald. Ace had wel gemerkt dat hij beschermend was over zijn zusje. De kater wist dus niet of hij zijn leven had geriskeerd. Hij reageerde met een braaf knikte maar zijn vriend ging al verder. "Wat heb je precies gezegd?" Ace haalde even diep adem, hij vond het niet leuk om over zichzelf te praten, en vertelde alles simpel. ‘Running vroeg zich af waarom je steeds naar mij en haar vroeg. Ik zei dat ik het wist en vertelde dat ik haar leuk vond en het eigenlijk de bedoeling was dat ik het zou vertellen als we warrior waren. Maar ik zei dat ik niet tegen haar wou liegen dus tja…’ Het ontging de kater helemaal dat hij het belangrijkste punt vergat, het antwoord.

"Waarom denk je dat ik niet wilde dat je het zou zeggen," sprak de ander. Ace gooide spontaan zijn oren naar achter in zijn nekfluf. Hoe moest hij dat nou weten? Wat verwachtte Tall van hem? Dat hij plots dingen begreep? Nee, zo werkte het niet. Wat sipjes ging hij liggen en trok Ontbijt naam hem toe waar hij wat smaakloos op begon te kauwen. Je problemen wegeten, jep, het kon. Zijn fel groene ogen keken even omhoog richting Tall alsof hij nu een antwoord en uitleg verwachtte. Met zijn mond nog vol voedsel mompelde hij; ‘Vermder hemm ik Rumming nom geredm zodat ze niem vam het dak af vielm.’ Waarnaar hij nog een stuk vlees afscheurde en naar binnen werkte. Hij wist niet meer hoe Tall zou reageren en ging maar helemaal op in zijn maaltje. Eten was wel vriendelijk, die accepteerde zijn fouten wel…

Eten was als een soort ingeving die Ace innerlijke rust gaf. De gelijkmatige beweging van kauwen zorgde ervoor dat hij weer helder kon denken. Nou ja, zo helder als het ooit ging worden. Maar toch, het hielp. De kater merkte het stressen van zijn vriend wel op, maar zover hij wist was die dude altijd een en al energie. Ace had ook z´n momenten maar zoveel als Tall had was gewoon onmogelijk. Toen hij zijn verhaal afmaakte wist hij dat Tall hem had verstaan. Manieren waren ook niet zijn beste punt en hij had vele malen eerder met zijn mond vol voedsel gepraat. Uiteindelijk begreep een ander wel wat hij bedoelde tussen zijn nommen door. Tall begreep het ook en viel om waarnaar hij nog bleef liggen. Ace zelf likte zijn lippen af, schudde de restjes uit zijn vacht en liep naar Tall toe. Deze gaf hij een goed gemikte, forse, poke tussen zijn ribben. ‘Tall,’ mompelde hij richting zijn vriend om te controleren of hij niet defect was.

Het was gewoon wonderbaarlijk hoe snel Tall van stemming veranderde. Jammer genoeg werd de kater met de seconde moeilijker in vragen. Ace probeerde zichzelf maar te redden en ging onschuldig verder met eten. "Wat dééd ze daar?" De grote kater keek op, keek met zijn groene ogen een tijdje in de gele van Tall. Alsof het geplant was viel ineens zijn linkeroor tegen zijn wang aan, zijn andere bleef echter wel braaf omhoog staan. ‘Ze was verdrietig of chaggie, of beiden en ze wou niet zeggen waarom,’ En recht door zee als altijd gaf hij verder antwoord. ‘Dus ik wou haar opvrolijken en bracht haar naar de mooie lichtjes.’ De laatste twee woorden kwamen er wat kinderlijk mokkend uit. Zijn bedoelingen waren toch goed geweest?

Was het nu klaar? Waren ze klaar? Ja, Ja? Eerlijk gezegd was Ace heel de draad van dit gesprek al lang kwijt geraakt. Hij wachtte nu gewoon op meer simpele vragen die hij kon beantwoorden of een goedkeuring dat ze klaar waren. Ondertussen had hij al zijn maaltje op gekregen. Dus geen afleiding, alles was nu op Tall gericht. Maar verassend genoeg waren ze hier klaar. "Oke," Ieder ander had iets terug gevraagd, geprotesteerd of wat anders. Maar Ace, ze knikte gewoon en herhaalde de ander. "Okey." De grote kater stond op, schudde zijn pels uit en gaf zijn vriend een forse duw. ‘Kom, zullen we gaan jagen?’ Het klonk niet als een vraag maar een simpele conclusie dat Tall mee moest komen. Even stonden Ace zijn groene ogen helder, alsof hij iets heel diepgaands wou zeggen. ‘Ik heb honger.’ besloot hij met al die wijsheid in zijn serieuze stem.

Ace keek grijnzend toe hoe Tall weer omrolde en zijn energie weer terug kreeg. Zelf had hij nooit die 100% energie gehad, hij verdeelde de zijne heel regelmatig over de dag. Of hij moest iets aanvallen, dan ging al zijn energie plus gewicht daar op. Geen prettig voorval. "Ja, we hebben nieuw voedsel nodig," Hij knikte met een diepe spijt. Zijn ontbijt was gesneuveld, maar hij zou verder leven om Ontbijt te wreken. "Jij, dude, jij hebt altijd honger," Ace knikte nog steeds serieus terug, al stond zijn blik nu te glimmen, ‘In tegenstelling tot jou, moet ik nog groeien.’ grijnsde hij vrolijk. Echt, hij hielt van groeien. ‘En daarbij heb ik meer voedsel nodig om vooruit te komen’ Doelend op zijn vet, fluff en spieren. En het was waar, zolang er eten voor hem lag zou hij nooit vol zitten.

De kater was zeker een groot verschijnsel. Hij torende nu al redelijk boven de gemiddelde warrior uit en hij moest werkelijk waar nog meer groeien, hij had nog niet eens de baard in de keel. Zijn schouders waren breed net zoals zijn rug, zijn poten sterk om het gewicht van zijn lichaam te dragen. Verder had hij een niet al te zuinige vetvooraad, al leek die hem alles behalve te hinderen. Toch zat onder het vat ook nog genoeg spieren en werd alles bedekt door een niet al te afslankende fluffy pels. Hij leek het wel een mooi voorbeeld van het typische groot en dom. Dit betekende nog niet dat hij minder ging eten of zich op zijn minst aangesproken voelde. Hij keek weer op toen zijn naam werd genoemd. Bij het zien van die o zo bekende blik in Talls ogen viel zijn oor wantrouwig naar achter. Hij kende die blik en was er zeker niet mee gesteld dat die nu op hém was gericht. "Ga eens liggen," Werd hem opgedragen. Ace trok een wenkbrauw op. ‘I beg you’re pardon?’ bracht hij wat ‘verbaast’ uit. De kater wist ook wel dat hij uiteindelijk zou verliezen, dit was meer Tall’s zijn hoekje.