{Innerkit} Rainbows and butterflies

Het was laat in de middag als de poes wakker werd. De meeste kits waren even weg uit de nursery. Hun ouders hadden hen vast meegenomen op een wandeling of waren net buiten de nursery met elkaar aan het spelen. Ghost geeuwde waarbij ze zich lanuit in haar mosbedje uitrekte. Steeds was er die leegte in haar hart als ze haar lege nest zonder moeder spotte. Maar dat was een hoofdstuk die ze al plaats gegeven had. Nu had ze er alleen maar vrede mee dat zij ergens in Starclan over haar waakte. Ghost schudde haar kopje en stapte haar nest uit. Voor de ingang van de nursery hield ze even halt. Ze was nog maar zelden buiten de nursery geweest. Maar de zon was zo heerlijk warm, en ze wilde graag eens de buitenkant van de nursery zien. Ze wilde graag het kamp zien. Voorzichtig stapte ze voorbij de ingang en ging in het zonnetje vlak voor de ingang liggen zonnen. Zo erg was het niet. Toch? Als iemand haar zou waarschuwen zouden dat wel de warriors of apprentices zijn. Maar ze vertrouwde erop dat het hier perfect veilig was.

De ijsblauwe ogen waren strak gericht op het geel, zwart gestreepte insect voor hem. Langzaam zette hij een aantal stappen dichterbij voor hij opsprong om het beestje te pakken, helaas landde hij zeker een muislengte van het beest en rolde even over de grond om op zijn rug tot stilstand te eindigen. Even sloot hij zijn ogen, jagen werd niets voor hem, of hij moest het nog leren, ja dat was het. Hij opende zijn ogen en zacht het de bij van hem wegvliegen. O echt niet dat die er zo snel vanaf zou komen. Snel rolde hij weer op en sprong direct op zijn pootjes achter het ding aan. Hij rende tot er onverwacht een andere kitten in zijn weg lag. Wow, okeey dat had hij niet veerwacht. Meteen en ook vlak voor hij de kitten zou raken sprong hij over haar heen. Het was enkel geen perfecte sprong waardoor hij ook op de grond viel naast haar en een klein stukje rolde. Hij wist niet waarom maar hij rolde altijd een stukje als hij viel. Misschien omdat hij dat altijd express deed als hij uit het nest viel, uit pure verveling. Hij sprong op, de bij was natuurlijk allang weg. "Sorry" zei hij tegen de andere kitten. Hij keek even naar haar. "Wauw, jij hebt echt mooie ogen" zei hij vrolijk, hij bedoelde er niet mee, ze waren echt mooi. Hij trippelde vrolijk naar haar toe, wat maar een paar stapjes waren. "Ik ben Innerkit, en jij?" vroeg hij, nogsteeds even vrolijk.

Ze werd nogal ruw verstoord uit haar middagdutje door een kleine zwarte kat die blijkbaar een kitten was. Ghost wreef haar poot even over haar kop en ging toen op haar achterwerk zitten om op ooghoogte van de kit te zijn. Ze schudde haar kopje bij het compliment van de kit. "Huh dankje. Jij ook hoor," Ze lachte even vriendelijk. Hij had haast dezelfde oogkleur als de hare. Die had ze vroeger al eens van zichzelf gezien in een plasje regen of zo. "Ik ben Ghost trouwens. Ghostkit bedoel ik. Was je s..soms aan het jagen?" Aan de sprong die de kitten toen gemaakt had kon ze gemakkelijk achterhalen dat hij met volle snelheid ergens achteraan zat en moest uitkijken voor haar. Ze sloeg haar poten voor haar mond toen ze bedacht dat ze vast in de weg had gelegen voor de kitten zijn jacht. "Heb jij nog broertjes of zusjes die ook zo braaf zijn als jij?" Het was een soort tegen-complimentje voor wat hij over haar ogen had gezegd. Ook al kende ze de kitten niet zo goed, hij leek haar best vriendelijk.

Zijn oogjes bekeken even rustig de andere kitten, waarvan aan haar grootte te zien hij niet verwachtte dat die nog lang kitten zou zijn maar al een apprentice ging worden en keek toen weer naar haar ogen waar hij net een compliment over maakte. "Dankje" purde hij vrolijk toen hij het compliment terug kreeg. Hij zakte door zijn achterpoten en keek naar de poes voor hem. Ghostkit. Ja, hij kon wel zien waarom ze zo heette. jagen. O ja. Hij keek achter zich opzoek naar het zwart gele beestje. "Ja, ik zag een bij, maar hij is weg nu" zei hij. Even gleden zijn ogen rond, in de hoop het beestje toch nog terug te vinden maar hij liet zich neer meer zien. Hij draaide eerst zijn oortjes en daarna langzaam zijn kop naar haar toe toen ze weer begon te praten. "Ik ben niet braaf" zei hij waarna hij door zijn voorpootjes zakte en in een soort van vernagelde jaagpositie ging staan. "Ik ben een sterke Shadowclanner, wij zijn niet braaf" zei hij en keek haar recht aan. "Mijn broertjes zijn Lionkit, Energykit en mijn zusje is Lockedkit" zei hij trots.

Ghostkit bleef geduldig staan luisteren. Ze gniffelde in zichzelf om de kitten. Hij leek behoorlijk vlot met woorden. In tegenstelling tot zij die zelden een gesprek met iemand ging aangaan. Tenminste als diegene haar aandacht ook niet verlangde. Van gezelschap hield ze wel. Maar zelf ging ze zelden op iemand afstappen. De poes schudde haar kop weer. Waar was ze. O ja. De kit vertelde net van een bij. Ghost lachte liefjes alsof ze het verstaan had. Maar dit was maar een leugentje. Eigenlijk had ze net het woord 'bij' horen vallen. 'Ik ben niet braaf, ik ben een sterke Shadowclanner, wij zijn niet braaf,' Dat had ze wel gehoord! Ze lachte er haar voorste hoektanden bij bloot. "Dan zal ik je niet braaf noemen. Sterke Shadowclanner," Voorzichtig sloeg ze haar creme kleurige staart om haar lichaam. Terwijl ze voor zich uit staarde naar de takken van de bomen die heen en weer wiegden met de wind bedacht ze wat ze nog kon doen om het gesprek gaande te houden. Ze hield wel van gesprekken. Ook al vielen deze vaak weer stil. "Wie zijn je ouders?" Het kwam er nogal accuut uit voor iemand die zijn ouders vanaf haar geboorte niet gekend heeft. Maar daarover was ze zeker. De verdwijning van haar ouders brachten weinig emotie's bij haar teweeg. Althans, dat was wat haar gezegd geweest was. Diep in haar hart wist ze dat ze een liefhebbende vader en moeder had die alles zouden doen om voor haar te zorgen.

De poes voor hem leek in gedachte weg te zakken maar dat maakte niet uit hij ging wel door met vertellen over de bij die hier vloog, het zwart, gele beest dat het kamp in gedrongen was. Hij was enkel de verkeerde tegengekomen, Innerkit. Hij grijnsde even en keek toen weer naar het poesje, zijn kopje trots geheven. Het poesje grijnsde. Het ze het dan wel gehoord, of deed ze maar alsof. Het maakte ook niet uit, Innerkit sprong al weer over op wat anders. "Dan zal ik je niet braaf noemen. Sterke Shadowclanner," mauwde Ghost waardoor Inner enkel breder ging grijnzen. Trots ging hij rechtop zitten en stak zijn borstje vooruit. Ooit werdt hij ook echt een grote sterke Shadow warrior. Voor nu was hij enkel nog maar een kit, maar hij kon wel proberen beter dan de rest te zijn. Even grijnsde hij bij dat idee, ja, dat klonk goed. Dan kon hij laten zien dat de afkeurende blikken niet goed waren. Hij legde zijn straatje even om zich heen en keek toen vrolijk naar het poesje met de blauwe ogen. Wat moest hij nu zeggen, hij had geen idee. O hij kon vragen of zij broertjes of zusjes had. Dat kon werken. "Wie zijn je ouders?" vroeg zij echter voor hij zijn vraag had kunnen stellen. Even keek hij naar zijn voorpootjes en liet zijn trotse houding even varen. 'Euhm..' mompelde hij even. Maar hij keek al weer op naar haar en kreeg zijn eigen trotse houding weer terug. 'Fallentear is mijn moeder, mijn vader is een windclanner' mauwde hij. Hij moest zich schamen voor zijn vader maar hij zou er niet over liegen, het was nou eenmaal zo. En hij zou zijn best doen om als ze een slecht woord te zeggen had een tegendeel voor haar punt op te noemen. 'Wie is jou familie?' vroeg hij nieuwschierig.

Zijn trotse houding beviel haar wel. Het leek er op dat de kitten een goede en trotse warrior zou worden. Dat zou de clan goed doen. 'Fallentear is mijn moeder, mijn vader is een windclanner' Ghost schudde haar kop. Dus was dat wat die vuile windclanner gedaan had? Het was jammer voor die kits als zij halfclan waren. Hoe dan ook zou ze het gepest van deze kits niet toestaan. Ze zou hen wel beschermen mocht dat nodig zijn. "Nou, ik ben blij jd ontmoet te hebben." Ze glimlachte even. "Geef maar een gil als je me nodig hebt." Duidend op het feit dat de kit halfclan was. Ze slikte even bij zijn volgende vraag. "Ik.. Mijn familie is dood. De queens vangen mij zo'n beetje op." Ze kon een scheef lachje niet onderdrukken. "En jij?"

Met zijn blik recht op haar gericht, zoals hij vrijwel altijd naar katten deed, zag hij haar haar kop schudden. Great, zou dit er nog een worden die zijn familie niet accepteerde. Even keek hij weg, naar de rest van het kamp, maar zijn trotse uitstraling verging nogsteeds niet. "Nou, ik ben blij je ontmoet te hebben." sprak de poes, toen hij zijn kopje terug draaide zag hij dat ze glimlachte. Even knikte hij dankbaar. "Geef maar een gil als je me nodig hebt." Deze keer was het hij die glimlachte. "Zoals ik zei, ik ben een shadow, ik kan mezelf wel redden... Maar bedankt" mauwde hij terwijl hij weer naar haar luisterde, over haar familie. 'Het spijt me voor je familie...' slikte hij. Even keek hij naar beneden. Nu was ze vast verdrietig, het was zijn bedoeling niet om haar verdrietig te maken.