Hello! (Bunnypaw)

Sorrelpaw spitste haar oren. Ze hoorde het geroffel van konijnenpoten over de harde grond. Langzaam nam ze een jachthouding aan, en probeerde zo geruisloos mogelijk naar de richting van het prooidier te sluipen. Dat mislukte jammerlijk 'Mraaauw!!' Ze struikelde over een takje en rolde een helling af. Toen ze eindelijk tot stilstand kwam, merkte ze op dat ze weer de helft van het gras had meegenomen. 'Elke keer! Elke elke elke keer!' Mauwde ze zwaar geërgerd terwijl ze het gras uit haar lange vacht plukte. 'Dit is toch niet meer normaal, het is een wonder dat langharige katten nog niet zijn uitgestorven' mopperde ze. 'Nog niks gevangen! Niks! En allema...' Ze stopte abrupt met spreken toen ze zag waar ze zich bevond. Vier reusachtige bomen rezen op uit de grond en er hing een wonderlijke sfeer rond de plaats. 'Oooooooh' stootte de apprentice uit terwijl ze langzaam achteruit liep. 'Ik weet niet of ik hier mag komen' Ze stond juist op het punt om terug te lopen toen ze een geur opving. Geen prooi, een kat. Ze kon niet ruiken van welke clan maar het was geen windclan. 'Kom tevoorschijn, maak je zelf bekend, ik eeuhmm kan vechten enzo... Jaa ik kan vechten' riep ze een beetje onzeker, maakte wat schijnbewegingen en wachtte tot de kat zich bekend maakte.

De zon scheen en de bloemen waar Bunnypaw langs trippelde bloeiden prachtig in de late lente. Bunnypaw werd overspoeld door vrolijkheid. Haar vacht glom in de zachte stralen van de zon en haar staart stak recht de lucht in. 'Maar ik dans fluitend door het donkere woud, en luister naar het huilen van de wind...' zong Bunnypaw. Al waren de woorden niet de waarheid volgens de dag waar zij zich in bevond, het was een vrij toepasselijk lied. 'Mraaauuw!!' Bunnypaw schrok zich wild, uit instinct stopten haar poten met lopen zodat ze struikelde en belandde zo in een oude regenplas. 'Ugh, rotkat' gromde Bunnypaw kwaad. Haar hele vacht zat onder het vieze water, waar kleine verdronken insectjes in hadden gelegen en nu vast zaten geplakt in de haren van Bunnypaw's pels. Ze schudde zich uit, maar de insecten bleven zitten. 'Dit gaat lang duren' miauwde Bunnypaw in zichzelf. Ze zou er zo wel aandacht aan besteden, maar niet nu.
'Elke keer! Elke elke elke keer!' De stem klonk vrij dichtbij. Een ietwat hoge, geïrriteerde stem, ja, dit moest een vrouwelijke apprentice zijn. Bunnypaw's boosheid smolt als sneeuw voor de zon, misschien wilde de apprentice wel met haar jagen! Ze rende naar de plaats waar ze de stem hoorde, die nu boos mopperde door wat ze zojuist had meegemaakt. Maar ze stopte even later weer abrupt, dit keer omdat ze een opvallende geur rook. Het zal wel van de apprentice komen, maar het was geen RiverClan. Een grom welde op in Bunnypaw's keel. Ze sloeg haar nagels uit en haar vacht rees op. Er was een poes, een apprentice nog wel, van een andere Clan op haar territorium! Bunnypaw zou wel laten zien wie de baas was hier. Woedend liep ze op de plaats af waar ze de stem hoorde, die nu verwonderd en enigszins verbaasd klonk. 'Oooooooh, ik weet niet of ik hier mag komen'. Ha, dus ze had het zelf ook door. Nu maar hopen dat ze de poten nam, terug naar haar eigen territorium. De geur vertelde haar dat het een WindClanner was. Vastberaden stapte Bunnypaw naar voren. Ze wilde net de poes iets toeschreeuwen totdat ze er achter kwam waar ze eigenlijk was. Ze bevond zich nét achter een enorme, enorme boom. Links van haar stond er ook een, en voor haar ook. Ook schuintegenover haar! Met een schok kwam ze erachter waar ze was, Fourtrees. Vandaar dat de poes zo verwonderd had geklonken, aangezien die midden tussen de bomen stond. Zij had Bunnypaw blijkbaar ook geroken. 'Kom tevoorschijn, maak je zelf bekend' riep ze. 'Ik eeuhmm kan vechten en zo.. Ja ik kan vechten' voegde ze onzeker toe. Ze maakte wat schijnbewegingen. Wel, wel, wel. Bunnypaw keek geamuseerd toe. Het was een grappig gezicht, en vooral een grappige wetenschap dat dit de poes was die de hele tijd in zichzelf had gepraat. Haar vacht zat vol plukken gras, maar dat negeerde Bunnypaw aangezien haar vacht er net zo uit zag. Het was een tijd lang stil. Ach ja, niet geschoten is altijd mis, dacht Bunnypaw. Ze zette een stap achter de enorme boom vandaan en keek de langharige apprentice recht aan. Haar grasgroene ogen glinsterden in de schaduwen van de bomen. 'Hallo, WindClanner' zei ze scherp. Ze voelde zich helemaal niet bang, maar ze wist dat als de poes dichterbij zou komen, ze zich erg verlegen zou voelen.

-- het liedje heb ik geleerd op de Koorschool in groep 7 of 8, we deden toen mee aan een voorstelling en wij zongen dat liedje op het grote podium. Wij stonden toen altijd op dat podium XD er hoort nog wat tekst bij, maar het melodietje en deze tekst is zo schattig dat ik het gebruikte.

'Hallo Windclanner' Sorrelpaw zag een rode kat haar kant opkomen, ongeveer van dezelfde leeftijd. De toon waarop ze had gesproken was scherp, en Sorrel voelde dat de kat helemaal niet bang was. Zijzelf was daarentegen wel achterdochtig. Nu ja, probeerde achterdochtig te zijn. Ze had geleerd nooit iemand te vertrouwen, maar dat druiste helemaal in tegen haar persoonlijkheid. De fluffy apprentice was altijd opgewekt, soms ook naïef. Ze kon er niets aan doen, zo was ze gewoon. Sorrel verzamelde al haar moed. Ze ging wat rechter staan en bekeek de apprentice van top tot teen. Rode vacht, felgroene ogen. Heel iets anders dan zijzelf. De apprentice straalde precies een soort rust uit, terwijl zijzelf zenuwachtig van de ene poot op de andere sprong. Het was een grappig gezicht, en ze deed het zonder na te denken. Het was een soort zenuwtic die ze dringend moest afleren als ze in de toekomst nog prooi wilde vangen. Sorrelpaw schraapte haar keel, en ving plots de geur op. 'Hallo, Riverclanner' zei ze op een even scherpe toon. Daarna zweeg ze even. 'Ik heet Sorrelpaw! Hoe heet jij? En je bent toch van de Riverclan hee? Ja toch, m'n neus bedriegt me nooit, ofja bijna nooit. En je vacht is mooi en je lijkt aardig en zullen we wat jagen?' ratelde ze enthousiast en sloeg vervolgens geschrokken een poot voor haar mond. Had ze nu echt een Riverclanner gevraagd om te jagen? Dat rook naar clanverraad. Geschrokken wachtte ze hoe de apprentice zou reageren.


-En aaaww het is echt een lief liedje ^-^

De WindClan apprentice ging wat rechter staan, maar ze sprong zenuwachtig van de ene poot op de andere. Bunnypaw keek haar aan. Ze moest zich bedwingen om haar lach in te houden, maar dat was zeer moeilijk. Toch lukte het haar. Ze hoopte maar dat de apprentice niet heel erg hyper was, ze wilde niet heel verlegen overkomen tegenover een poes die waarschijnlijk net zo oud is als zij. 'Hallo, Riverclanner' zei ze op dezelfde scherpe toon waarmee zij zelf de WindClanpoes had aangesproken. Ze zweeg. Bunnypaw zuchtte even van verlichting, maar toen ging de Windclanpoes als een haas door met praten. 'Ik heet Sorrelpaw! Hoe heet jij? En je bent toch van de RiverClan hee? Ja toch, mijn neus bedriegt me nooit, of ja bijna nooit. En je vacht is mooi en je lijkt aardig en zullen we wat gaan jagen?'
De woorden rolden uit haar mond en Bunnypaw's ogen vlogen open van verbazing. Het leek net alsof ze de woorden al die tijd al klaar had liggen. En ja hoor, daar kwam het, de verlegenheid. Bunnypaw zette een voorpoot over de andere en kromp een beetje ineen. Ze leek nu een stuk kleiner. Waarom moest ze nou weer verlegen zijn tegenover een even oude poes? Ze kon er niks aan doen. Bang keek ze omhoog. Ze zweeg een hele lange tijd. Eigenlijk leek de WindClanpoes haar heel aardig, en ze had hetzelfde gezegd over haar. En ze vond haar erg grappig. Het was net een pluizebolletje op pootjes. Maar, zou dat niet Clanverraad zijn?
Toen herinnerde ze zich een oud verhaal die een oudste aan haar verteld had, toen zij nog maar Bunnykit was. Ze vertelde dat er redelijk wat katten waren die vrienden hadden in andere Clans. En tot deze dagen is dat nog steeds zo. Er zijn zelfs katten die partners hebben in andere Clans!
En als ze nou niks zou vertellen, dan was het probleem opgelost. Ze keek even op naar de apprentice. Die keek geschrokken om zich heen, haar poot voor haar mond geslagen, waarschijnlijk wist ze zelf niet wat ze deed. Bunnypaw glimlachtte even. Ze herhaalde alle woorden die Sorrelpaw gezegd had en verzon er een antwoord op. Ze probeerde haar rust te pakken. 'Ik heet Bunnypaw. Ja, ik ben van de RiverClan. Dank je wel, de jouwe ook. Dank je wel, jij ook.' Ze zweeg even na haar laatste woorden. Toen haalde ze diep adem en zuchtte de woorden uit. 'Ja hoor, ik wil wel wat gaan jagen'. Ze glimlachtte kort naar de poes toen ze zenuwwachtig vervolgde: 'Alleen heb ik het bijna nog nooit gedaan'.

Geschrokken keek Sorrelpaw toe hoe de Riverclanner in elkaar kromp. Was ze weer te enthousiast geweest? Dat probleem had ze altijd. Altijd veel te luidruchtig en vrolijk. In het begin leek het de andere katten niet echt iets te kunnen schelen, maar na een tijdje kreeg ze toch vaak boze blikken toegeworpen als ze weer te uitbundig reageerde. Ze keek de rode apprentice vol schuldgevoel aan. Het was helemaal niet haar bedoeling geweest om haar schrik aan te jagen. 'Ik heet Bunnypaw. Ja, ik ben van de RiverClan. Dank je wel, de jouwe ook. Dank je wel, jij ook.' Sorrelpaw slaakte een zucht van opluchting. Ze had de apprentice gelukkig toch niet zoveel schrik aangejaagd dat deze was weggelopen.  Bunnypaw was haar naam, toch? Sorrel glimlachte. het was een mooie naam, helemaal verschillend van de hare. Ze wist eigenlijk niet goed hoe ze aan haar naam kwam, haar ouders waren gestorven, en ze had het nooit durven te vragen aan een andere warrior. Haar gezicht betrok bij de gedachte aan de dood van haar ouders, maar klaarde meteen op toen ze hoorde dat Bunnypaw met haar wilde gaan jagen. 'Alleen heb ik het bijna nog nooit gedaan' maakte deze haar zin nog af. Sorrelpaw snorde. 'Oh, het is oké hoor. Ikzelf ben ook niet zo goed. De prooi hoort me al van ver aankomen' grinnikte terwijl ze naar haar vacht wees. 'Dat ding blijft overal achter haken. Gelukkig werkt het wel goed als camouflage' snorde ze.'Ahja, en misschien moeten we wel wat in de buurt van de Fourtrees blijven, ik denk niet dat Windclan graag Riverclanners op hun territorium heeft, en omgekeerd' Zenuwachtig keek ze om zich heen of ze geen andere katten zag. Plots hoorde ze geritsel. 'Shhhh' fluisterde ze. 'Volgens mij is daar een prooi'