Don't push too deep

The disease of Jacob
Het voelt alsof de grond de lucht is geworden. Alsof je zomaar ineens gaat zweven. Alsof iemand je als stuiterbal gebruikt. In feite ben je gewoon jezelf verloren, maar dat weet je niet. Je zoekt overal naar iets, maar je kan het niet vinden. Logisch ook, want je weet niet wat je zoekt. Je krast met je nagels over de grond -tenminste, je denkt dat het de grond is- en woelt de aarde om, om te kijken of het er niet onder ligt. Maar weer niks. Hier is het ook niet. Teleurgesteld laat je alles achter je, en vertrek je terug naar huis. Je hebt het bloed aan je klauwen niet opgemerkt. Je dochtertje wel. Ze zegt niets.


Vermoeid stapte Donna voort. Ze was de hele dag weg geweest om eten te vangen, en ze had zelfs op het Thunderclan Territory moeten jagen. Nu had ze vooralsnog alleen een dikke haas -hoe kwam hij ooit zo dik?- maar het kon ermee door. Ze keek even op, en zag dat ze bij Fourtrees terecht was gekomen. Nu maar hopen dat er geen hongerige clankat tevoorschijn kwam. Niet dat ze er bang voor zou zijn als die kwam, ze was er vast van overtuigd dat ze 'm aan zou kunnen, maar het kostte tijd en ze wilde nu ook wel eens een uurtje slapen. De krakende taken achter haar, deden haar vermoeden dat ze haar rust nog niet kreeg. Met een 'pure evil' blik draaide ze zich om, en hield haar prooi stevig tussen haar kaken geklemd. Ze ging het niet zomaar afgeven aan de eerste de beste zwakkeling.

> O P E N <

Lightpaw zigzagde tussen de bomen door. De wind floot in haar oren van de snelheid die ze maakte.  Bij die boom zou ze stoppen, dacht ze turend naar een lindeboompje. Slippend kwam ze tot stilstand. De bruine poes inhaleerde diep de schone lucht op. Een paar minuten geleden had ze plots zo'n zin in rennen gekregen dat ze niets anders kon doen. En het was nog goed voor haar conditie ook. De apprentice besloot dat ze ook maar iets nuttigs kon doen dus ging ze op jacht. Het duurde even voor ze iets vond. Uiteindelijk zag de apprentice een beestje zitten. Geluk voor haar, ongeluk voor de eekhoorn. Ze sloop in sluiphouding naar haar prooi toe. Lightpaw hielt haar adem in en sprong. Haar klauwen landden er net naast. Weeral. Ze mopperde iets onvriendelijk tegen de eekhoorn en schoot er achterna. Oké, Lightpaw wist dat ze dat eigenlijk niet mocht doen, maar ze was zó dichtbij! Op het nippertje haalde ze het in. Met een snelle beweging dode ze het. Trots nam ze het beestje in haar mond en draaide zich om. De fourtrees. Blijkbaar was ze al verder dan ze dacht. Op een of andere manier kwam ze vaak naar deze plek. Vrolijk huppelde ze naar de boom. Het zicht op haar poten werd belemmerd door een eekhoorn. Ze maakte een hoop lawaai naar haar zin. Verschrikt stopte Lightpaw toen ze de blik van een andere kat zag en op haar voelde. Zelf voor iemand als Lightpaw voelde het behoorlijk dreigend. 'Heeey,' zei ze ze aarzelend naar de -ze kende de geur uit de duizenden- Bloodclan kat.  Voorzichtig maakte ze aanstalten om door te stappen.