{ S P T } Love is in the air { F o r e s t r a i n }

You're so beautiful,
But that's not why I love you,
And I'm not sure you know,
That the reason I love you is,
You...

Honey kwam tot stilstand bij een mooi meer. "Hier is het." sprak ze. Forest gaf zijn gifgroene ogen de kost over het prachtige meer. "Het is fantastisch." verzuchtte hij. Het water lag er kalm bij, en het reflecteerde het zonlicht. De zon hing nog hoog boven de heuvels, maar was ook al ver van zonhoog. De bol had al een lichtelijk oranje kleur gekregen. Het water sprankelde onder de mooie zonnestralen. "Dit is het Starlake, nietwaar?" Hij had veel hierover gehoord. Vooral dat het erg mooi was, en daar was geen woord aan vuilgemaakt.

Forest kon haar snuit voelen, die zacht in de vacht onder zijn kin duwde. Ze was tegen hem aan gaan zitten, maar bleef naar het prachtige meer kijken. Haar staart krulde zich om hem heen. De zwarte kater glimlachte en legde zijn kop geruststellend op de hare. Hij gebruikte zijn staart om zacht haar kop en bovenrug te strelen. Hij had nooit gedacht dat hij zo'n knappe en lieve poes als Honey zou ontmoeten. Hij rook haar warme geur en was helemaal vergeten dat ze van WindClan was. "Je ruikt lekker..." miauwde hij zacht. "Maar ik zou niets anders verwachten van een knappe kattin als jij."

Honeys kop duwde in zijn vacht, tot ze wegzonk in een diepte van zwarte pluizen. Een gespin rees op in de keel van de zwarte kater. "Forest?" begon de poes. Terwijl hij rustig doorging met het wrijven met zijn staart antwoordde hij: "Ja Honey?" Ze ging iets belangrijks zeggen, hij voelde het! "Ik vind je leuk. Leuk leuk..." De witte warrior maakte haar zin niet af, en dat was ook niet nodig. "Ik jou ook," klonk het zacht gesproken antwoord van de young warrior. Hij haalde eens diep adem. "Ik hou van je..."

Nu was het de beurt aan de poes om opgelucht te zuchten. Haar grasgroene lampjes stonden vol met de liefde die in haar strm te horen was toen ze vroeg: "Wil jij die ene speciale persoon in mijn leven worden..?" Haar stem klonk niet harder dan een tedere fluistertoon in zijn oor. Zacht wreef hij zijn kop tegen de hare, zodat zijn oor platgedrukt werd. "Honey..." fluisterde hij. "Ik zal je nooit in de steek laten..." Andere Clan of niet, Honey was nu van hem, en hij was van haar.

Tevreden was de kater, toen een glimlach hem tegemoet kwam van haar kant. De she-cat naast hem droeg nu een glimmend witte pels in het licht en de reflectie in het meer die de sterren verrichtten. Forest ging liggen en drukte zijn zwarte buikvacht tegen het de grond. Hij voelde de warmte van de kattin naast zich. Honey was nu zijn hunny. Het was een gedachte die hem niet alleen deed opwarmen van buiten, maar ook vanbinnen. Hij moest er niet aan denken wat Slender hiervan zou vinden. Of Innerghost, of Shrewstar. Maar wat maakte het nu nog uit? Hij had iets geleerd van de gebeurtenissen in de afgelopen uren. Liefde kon absoluut niet tegengehouden worden. Door niemand. De young ShadowClan warrior wilde de stilte niet verbreken, dus liet hij enkel opnieuw zijn staart langs haar lichaam gaan.
~ Lang voor een SPT ._.

De mooie rossige bevlekte kop van de WindClan warrior rustte bovenop zijn lichaam. Hij hoorde haar spinnen, en opnieuw rees een gesnor op in zijn keel. Het leek zo lang geleden dat ze elkaar voor het eerst ontmoetten, en kijk nu. Het was de poes, hij was er zeker van. Iemand zo speciaal, zo lief, zo fantastisch, die kwam je maar één keer tegen in je leven. En als je de kans had om deze persoon voor je te winnen, grijp die kans dan. "Weet je," sprak hij zacht. Hij had de stilte nu verbroken, maar het was oké. "Toen ik een kit was, mijn broer en zus rogue werden en mijn ouders stierven... Toen... had ik nooit gedacht dat ik tien moons later met een fantastische WindClanpoes naast me aan een prachtig meer zou liggen..."

"Ik had me dit moment niet beter kunnen voorstellen... Zelfs al ben je een ShadowClanner!" Al werd het laatste woord uitgespuugd, het was niet op een slechte manier. Ze zei het lachende. Haar warme, lieve stem was zo mooi! Het was één van de dingen - dat wist Forest zeker - die hij het meest liefhad in de wereld. Een bries blies de vacht in zijn gezicht naar achter. Zijn staart kroop langzaam richting de hare. Toen de zwarte pluim deze, na even aftasten, had gevonden, krulde hij zich er vast omheen. "Als je me ooit nodig hebt..." begon hij. Het volume van zijn stem lag niet hoger dan een fluistertoon. "Weet dan dat ik er ben." Hij liet een kort gesnor horen. "Always..."

Een gefluister van haar stem klonk door in zijn oren. "Dankje... En ik zal er altijd voor jou zijn!" Haar prachtige vacht glansde op fantastische wijze in het sterrenlicht. Op het moment genoot Forest van alles. Elk geluid, elk zichtbaar dingetje. Zelfs het geluid van haar ademhaling was bijzonder voor hem. Niks was er, niks, van alles op de wereld was er niks wat hem kwaad kon maken. Niets wat hun moment samen zou kunnen onderbreken. So fantastic, so beautiful. Deze avond zou altijd als perfect in zijn geheugen geprent staan, dat wist hij zeker.