Full of old secrets

_{Met een rustige pas wandelde de ervaren kat al verder. Ervaren van slagen krijgen, slagen van het leven. Soms vroeg hij zichzelf af waarom hij hier nog was en wat hij eigenlijk moest doen op deze stomme plaats. Zijn bruine ogen gleden langs de met as beklede plek, een plek waar ooit katten hadden gejaagd en geleefd, maar opnieuw had de dood hen gevonden en had het deze plek omgetoverd in een plaats waar men enkel dood en verderf kon vinden. Waarom hij hier was, was hem een raadsel, hij was gewoon blijven wandelen, opzoek naar iets waardevol om zijn gedachten te verzetten zeker... Maar hoe kon je nu je verdachten verzetten van zoiets groots? Zoiets rakend, iets dat hem altijd en voor eeuwig zou bijblijven... Dat was voor hem een raadsel. Hij snoof even nijdig en pikte daarbij de zure geur op van rottend vlees. Hij sloeg zijn staart even in de lucht en keek rond. Tussen de zwarte bomen heen kon hij een soort van grijsachtige pels onderscheiden. Lichter dan de as die zich ls een tapijt over het landschap had gelegd en donkerder dan wolken die zich vaak over de ijsblauwe hemel verspreidden. Hij stapte rustig op haar af en pikte een nieuwe geur op. Het was van een clan, maar van welke wist de kater niet. Dat moest hij ook niet weten. Toen sprong de kattin opeens op, de geur van dood was sterker geworden. De zwarte kater zwiepte even met zijn staart en trippelde al zigzagend vantussen de bomen uit. Hij zat aan de andere kant van de stapel dode dieren, maar in de plaats van vol afschuw neer te kijken, bleef hij kijken naar de jonge kattin. "Wat doe je hier en waar is de rest?" zei hij met een luide stem. Hij wist dat als dit een aanval was, hij klaar was, zo niet, dan was hij er niet klaar voor... Logisch toch?}

_{De kattin begon te grommen en hij spande zijn spieren op. Hij krulde zijn lip op en liet ook een grauw horen. Rustig zijn was niks voor hem, wilde ze hem bedreigen, dan mocht ze, maar dan zou ze zeker en vast hetzelfde terug krijgen. "Ik doe hier hetzelfde als jou en welke rest bedoel je?" Hij ontblootte even zijn tanden en kneep zijn ogen opnieuw tot spleetjes. De toon had opnieuw een soort van woede bij hem opgewaaid, niet dat dat echt nodig was. Gelukkig was het vuur niet meer dan vlam en leek deze binnen zijn perken te blijven, binnen de perken van zijn ziel en denken. Het brandde enkel in hem en toonde zich niet met daden naar buiten. Maar als zij iets zou doen, dan zou zij die steekvlam zeker voelen. "De rest van je rotclan," zei hij. "Waar zijn ze!" Grauwde hij vervolgens. De zwarte kater wist immers niks over de clans, maar wist dat ze met veel waren, ze konden overal zitten. "Ik ben Beetlepaw van Shadowclan, ik heb geen slechte bedoelingen." Zei ze, deze keer meer respect dan dat ze eerst had laten horen. Hij bleef haar strak aankijken, zijn nagels in de grond geboord. "Dus je bent hier zeker en vast omdat je een leuke wandeling wou maken?" Zei hij. "Ga terug vanwaar je kom, in jou mooie afgebakend territorium is er genoeg ruimte om rond te wandelen," Hij zette de haren op zijn pels vlogen rechtop, hij noemde die dingen hokken, want het waren niks meer dan lijnen die opnieuw katten gevangen namen. Niemand mocht erin en niemand mocht eruit naar een ander, het was gewoon opnieuw weer een soort van gevangenis en deze keer was deze gemaakt door katten, niet door de pelslozen.}