Deter, Scare, Discourage, Daunt

Deterpaw liep rustig door het gebied heen. Hij zou gaan jagen. Nog steeds was zijn woede nog niet weggezakt. Zijn woede leek nu op meerdere dingen gericht. Zijn vader haatte hij nu meer dan ooit tevoren. Die kreeg hij nog, dat wist hij zeker. Zijn moeder leek ook niet meer zo stabiel en het contact met zijn familie was nu grotendeels verwatert. Het deerde niet, het deerde hem niet. Nee, hij kon voor zichzelf zorgen en aan zijn zwakke broer en zusjes had hij niks. Al was Angel dan nog niet de slechtste. Al een zus dood, zijn moeder wou dood en Dyingblack keek niet eens meer om naar het gezin. En nu? Deterpaw deed er ook niks meer voor. Hij keerde hun ook de rug maar toe, dan deed alles minder pijn als iedereen voor zijn ogen zou sterven. Ineens dook nog een kat van het lijstje op; Whitelion. Hij had niks van de grote kater gemerkt maar aan zijn lichaam was alles behalve schrik te zien, "Hallo, Deterpaw" De apprentice keek zelfingenomen als altijd terug, zijn houding was recht, trots en fier. Hij stond sterk terwijl zijn blik niks verraden. Er stond geen angst, woede of ontzag in zijn ogen. Enkel de emoties die richting zichzelf waren kon je eraan zien. ‘Goedemiddag meneer’ zei hij met een lichtte grijns. Zo was het vorige gesprek ook gelopen en hij was vanplan duidelijk te laten zien dat hij nooit dezelfde fout twee keer maakte.

Deterpaw haalde zijn schouders nonchalant op bij de woorden van de kater. Het deerde hem weinig, ochtend, middag, avond, nacht. Wat interesseerde het hem nou? Maar ja, hij moest dit spel meespelen, gelukkig was dit ook hetgeen wat hij goed kon. Zichzelf voordoen als een ander. Want werkelijk waar, hij was alles behalve de beleefde apprentice die hij nu liet zien. Als kitten had hij het geleerd en deze kater was een van de weinige die zijn echte zelf eens had gesproken. "ik hoorde dat er wat problemen waren in je familie?" De vriendelijke toon was zo nep als zijn eigen voorstelling. Beide partijen wisten het ook maar gingen zichzelf zeker niet onder doen om dit feit. ‘Wat vriendelijk van u om zo bezorgt te zijn’ begon hij met dezelfde gespeelde vriendelijkheid. Zijn ogen stonden ook nog koel op de ander gericht. ‘Maar er is weinig om je aan te deren, daarbij wil ik deze avond niet verpesten met negatief geroddel’ Hij klonk als een heer en sloeg de aandacht op het familie drama zo dus mooi weg. En het was niet gelogen, voor hem ging er al veel langer wat mis met het o zo gelukkige gezinnetje.

{Verandert (a)