Stop interrupting me, little monstrosity

Ze was, zoals gewoonlijk, druk in de weer met van alles en nog wat. De meeste andere katten binnen het kamp hielden zich maar op afstand, anders wisten ze dat ze een snauw en een kras over hun snuit heen konden verwachten. De zwarte kattin, met haar appel groene ogen, had haar volledige nest uit de Warrior Den gegooid en was nu druk bezig met een nieuwe maken. Het enige nadelig was dat ze er bepaalde rozen in wilde hebben, het liefst inclusief de doorns, zodat niemand haar zou storen. Alleen waren die rozen bijna niet te vinden in Shadowclan territory, dus moest ze telkens doorglippen naar de andere clans.
Nu ook weer kwam de zwarte kattin het kamp binnenstappen met een bek vol rozen, toen ze een kleine kitten zag zitten op het pad dat ze inmiddels al honderden keren had gelopen. "Move," snauwde ze naar de kitten, terwijl ze het pluizige bolletje met haar poot wegduwde.

[+Innerkit]

Vrolijk keek de nachtzwarte kitten op naar zijn broertje terwijl hij grijnzend in een aanvalspositie ging staan. Hij wachtte even kort voor hij zich afzette en zich geheel op zijn kleine broertje stortte en zijn nageltjes zacht in de vacht zette, nou ja, volgens hem was het zacht. Maar zijn broertje begon onder hem te piepen. Snel ging Innerkit van hem af en keek op naar de andere kittens en daarna naar zijn moeder die hem een seintje gaf dat hij ze met rust moest laten. Misschien speelde hij iets te ruig, maar dat was alleen maar goed voor als hij straks ouder was. Een kleine zucht ontsnapte uit het bekje waarna hij zich omdraaide en richting de warriors den liep. misschien wou Berry spelen, of kon hij een andere warrior helpen. Maar Berry was er niet, helemaal niet in het kamp, en de andere warriors leken te druk om zijn hulp te willen. Hij liet zich door zijn achterpootjes zakken en keek rond. Dan maar wachten op iets. Toen werd hij weg geduwd door een zwarte warrior. 'Hey' riep hij beledigd. Snel keek hij om naar de poes. Waar was dat voor nodig.

Een zacht gegrom steeg op uit haar keel toen de kitten beledigend begon te piepen en ze zuchtte eventjes. "Niets te 'hey'n. Zie je niet dat ik bezig ben," snauwde ze naar de kitten, terwijl ze probeerde om geen doorns in d'r bek te krijgen. En alhoewel dat wel lukte, kreeg ze het op een of andere manier wel voor elkaar om er een in dr neus te laten prikken, waardoor ze de rozen met een zachte piep op de grond liet vallen. "Fijn, heel fijn," mompelde ze pissig, terwijl ze probeerde om de meeste rozen nog te redden. Jammer genoeg waren bij de meeste de bladeren eraf gevallen en bij enkele de knoppen los gekomen. "Die zijn dus niet meer te redden," verzuchtte ze, terwijl haar groene ogen kil naar de zwarte kitten gleden. "Dankje voor het ruïneren van mijn planten," gromde ze kwaad naar de kitten.

'Dan hoef je me niet meteen te duwen' sprak de kitten recht terug. Maar een lach kon hij niet inhouden toen de poes zichzelf in haar neus prikte met een doorn van een roos. De rozen vielen op de grond terwijl hij ze volgde met zijn ogen en probeerde zijn lach weer in te houden. De poes was er zeker niet blij mee, dat was wel duidelijk. Hij keek naar de rozenbladeren die ze achterliet. Die kon ze ook gewoon gebruiken voor, hij gokte haar nest. Ze waren zacht en roken lekker, dat was toch lekker om op te slapen. 'Ik heb niets gedaan, jij prikte jezelf in je neus' reageerde hij rustig op haar beschuldiging. Het was haar eigen schuld, hij stoprte die doorn niet in haar neus. Zijn blauwe oogjes glinsterde licht terwijl hij de poes aan keek.