Teach me how to fight [Open]

Barkpaw had zich koppig neergelegd voor de apprentice den. Er waren nu al een paar dagen verstreken na het gevecht tussen Windclan en Thunderclan. De jonge kater was het nog niet vergeten. Hij had zich niet kunnen verdedigen en was zelfs gewoon aan de kant geduwd door een Thunderclan-cat. Hij legde zijn oren in zijn nek bij die gedachten. En dan was er nog Willowpaw, de apprentice die gesneuveld was in het gevecht. Hij had evengoed haar lot kunnen delen. De apprentice's blik ging naar de warriors den. Hij had zijn nieuwe mentor nog niet gezien. Ergens dacht hij dat ze hem aan de kant liet staan. Hoe zou hij zich de volgende keer nu kunnen verdedigen, zonder enige training te hebben gehad. Barkpaw legde zijn kopje neer op zijn voorpoten en staarde voor zich uit. Andere apprentices waren nu op hun training, of zaten nog in de den van de medicine cat. Barkpaw had amper een schram opgelopen tijdens het gevecht. Niet dat hij niet wilde vechten, maar eerder omdat de oudere katten hem steeds aan de kant hadden geduwd. Op dit moment wilde hij toch terug een kitten zijn, terug in het nest van zijn moeder.

OOC: Feel free to join

Ietwat nors keek de witte kater om zich heen. Hij had vandaag geen al te best humeur, en de eerste die hij zag zou daar de gevolgen van ondervinden. Zijn oog viel op een zwarte apprentice die nutteloos lag te wezen voor de apprentice den. Vastberaden stapte hij op hem af. Er volgde geen begroeting, hij begon meteen nors te preken. "Wat lig jij hier te luiwammesen? De prooi zal niet vanzelf je bek in vliegen en de vijanden zullen heus niet vanzelf doodvallen hoor. Die apprentices van tegenwoordig doen allemaal niet vele meer dan liggen en eten, zoals de elders. Met dat enige verschil dat de mééste"-hij legde nadruk op meeste met in gedachten zijn nutteloze blinde zusje-"elders wél iets uitgespookt hebben in hun leven. Dus wat is jouw excuus?"

~Ik heb nooit gezegd dat 'ie vriendelijk zou zijn (a)

Doordat Barkpaw voor zich uit keek, had hij de witte warrior niet niet aankomen. Hij schrok op uit zijn gedachten en tilde zijn kopje op bij de woorden van de kater. Zijn oren legde hij in zijn nek bij de opmerkingen over de jacht en andere apprentice dingen die hij moest doen. Zijn wisselend karakter wilde bijna de overhand nemen, waardoor Bark kort zijn blik op de grond richtte. Sinds hij de nursery had verlaten, twee manen geleden, had hij zichzelf beloofd om dat achter te houden, voorlopig dan toch. "...Dus wat is jouw excuus?" De zwarte kater richtte zijn ogen terug op op de oudere kater en richtte zijn oren al iets meer op, zijn irritatie verbergend. "Mijn mentor daagt maar niet op." mompelde hij kort. Kort, maar krachtig. De waarheid kwam soms hard aan, maar niet alle warriors waren zo te zien bestemd voor het mentorschap. Barkpaw trok zichzelf recht en liet zijn blik kort naar twee katten gaan die het kamp verlieten, waarna hij terug naar Whitelion keek.

OOC: Ghehe, daar kan Bark wel tegen. c:

"Mijn mentor daagt maar niet op.", mompelde de apprentice. Whitelion vernauwde zijn ogen nog ietsje meer, maar zijn stem bleef vriendelijk. "Dat kunnen we niet toestaan, of vind jij van wel?" Hij glimlachte eventjes naar de donkere apprentice, al lachten zijn ogen niet mee. "Nu ben jij een bofkont, want ik heb tijd vrij om je training te geven. De toekomstige warriors zijn immers ieders zorg"

~Kort

"Wat ga je me dan leren?", vroeg de apprentice, plotseling enthousiast. Whitelion haalde zijn wenkbrauwen op, maar gaf verder geen reactie op de enthousiaste toon. Er lag een sluw grijnsje om zijn lippen terwijl hij in aanvalshouding gaan staan. "Wat dacht je van wat vechttraining?", zei hij, de blik in zijn ogen serieus. De grijns leek nu eerder speels, al wist iemand die hem echt kende dat er geen plezier achter zat.

"Ik ben er klaar voor", zei de jonge apprentice, maar hij zag er erg nerveus uit. Whitelion knikte hem even bemoedigend toe. Zijn staart zwiepte ontspannen heen en weer. "Val me aan", beval hij. Zijn ogen boorden zich in die van Barkpaw terwijl hij probeerde te zien hoe hij zou aanvallen. Erg moeilijk zou het niet moeten zijn voor hem, hij was al sinds jongs af aan een goede vechter geweest.

De jonge kater reageerde al snel en sprong op hem af, richting zijn schouder. Whitelion rolde weg, zodat hij niet langer meer in de baan van de apprentice stond. Ook hij sloeg nu zijn klauwen uit. Als hij echt wou vechten, dan zouden ze vechten mét klauwen. "Opnieuw", beval hij.

De kater reageerde meteen en liep om hem heen, waarna hij naar zijn achterpoot dook. De witte kater was blijkbaar trager geworden, want de apprentice wist zijn nagels erin te zetten. Whitelion gromde en stompte zo hard hij kon met zijn achterpoot op Barkpaw, in de hoop dat het hard genoeg was om hem ver weg te schoppen.

De apprentice sloeg zijn nagels in de grond om niet te ver weg te vallen en keek hem aan met een neutrale blik. Whitelion draaide om zijn as tot hij oog in oog stond met Barkpaw. Om zijn lippen lag een kleine glimlach. Vechten was altijd wel leuk, ook al kon je je niet helemaal erin smijten -hij mocht de apprentice natuurlijk niet voor het leven verminken. "Aanval is de beste verdediging", mauwde hij glimlachend. De grote, sterke kater stond klaar om aan te vallen of weg te springen, maar wachtte tot de apprentice iets zou doen. Als hij binnen nu en tien tellen niet aan zou vallen zou hij zelf moeten springen.

"Makkelijker gezegd dan gedaan.", antwoordde de apprentice. Whitelion glimlachte. "Weet ik", zei hij, waarna de apprentice weer naar voren sprong. Hij deed iets onverwachts, namelijk zijn poten onder hem vandaan schoppen. De grote kater viel plat op zijn buik maar stond snel weer recht, voor Barkpaw kans zou krijgen om gebruik te maken van zijn korte zwakheid. Nu nam de witte kater initiatief. "Reageer snel", gromde hij. Hij maakte gebruik van zijn grootte en sprong op Barkpaw, om hem tegen de grond te duwen.