Dawn at the Fourtrees {+Bluepaw}

Lichtelijk afwezig liep de zwarte apprentice over de met dauw bedekte grond. De zonsopgang zorgde ervoor dat de lucht niet licht en niet donker was - het zat er tussenin, zoals de schemering in vroege avonden. Hij had het kamp verlaten met als doel om te trainen in zijn eentje, maar naarmate hij verder kwam in het territorium, de omgeving langzaam veranderde en overal interessante dingen leken te verschijnen, was dit doel allang verloren geraakt. Zo gebeurde het meestal met de kleine apprentice, en niets leek dat te kunnen stoppen. De wereld zat hem gedetailleerd in zijn kop, en het kleinste kon hem al afleiden.
Diep in constant aan elkaar verbonden gedachten droegen zijn poten hem waar ze maar wilde. Toen een aantal kleine bosvogels plots wegvlogen werd hij 'wakker' geschud. Met grote ogen keek hij om zich heen, en realiseerde zich na een paar tellen dat hij half-onbewust richting de Fourtrees was gelopen. Enkele keren was Gloriouspaw mee geweest naar een Gathering, maar toch verbaasde de plek hem elke keer weer. Vol nieuwsgierigheid zette hij zijn pas voort, niet wetend wat hem te wachten zou kunnen staan daar.
Een frisse bries waaide Gloriouspaw om de oren toen hij de Fourtrees uiteindelijk bereikte. Zonder goed om zich heen te kijken draafde de zwarte kater naar één van de enorme Eiken, en bewonderde de omgeving met gespitste oren en een blik die vluchtig de omgeving waarnam. Zijn hart leek een slag over te slaan toen hij ontdekte dat hij niet alleen was. Zijn normaal neutrale blik stond nu vol verrassing en een vleugje angst. Onmiddellijk wist hij dat dit geen ShadowClan kat was. De poes leek hem niet gezien te hebben, al deed ze misschien maar alsof. Tegen al zijn instinct in liep Gloriouspaw toch een stukje dichterbij, meer nieuwsgierig dan bang.

{Bluepaw}

De poes sprong geschrokken op toen ze Gloriouspaw's aanwezigheid plotseling opmerkte. Door haar reactie schrok de kater ook even, maar herstelde zich per direct. "Wie ben jij?" vroeg ze met vijandige ondertoon. Ze zag er niet gevaarlijk uit, dat kwam waarschijnlijk door haar jonge uiterlijk. Maar toch op zijn hoede sprak de kater zijn antwoord uit. "Noem mij maar Gloriouspaw. Of Glorious, als je dat zou prefereren." Hij kon een lichte grijns niet onderdrukken. Zijn ogen vormden zich tot spleetjes terwijl hij haar vlug observeerde. Haar geur gaf aan dat ze van ThunderClan zou moeten zijn, maar anders dan dat was dit waarschijnlijk de eerste keer dat hij haar zag. "En jij bent...?" vroeg hij uiteindelijk. Zijn lichaam had inmiddels een neutrale houding aangenomen om aan te geven dat hij geen zin had in een eventuele ruzie of gevecht, wetend dat vreemdelingen soms wat onvoorspelbaar konden zijn.