I can smell your scent from miles

Voor zijn doen zag hij zich als de oudste van het nest. Zijn zusje was feitelijk de oudste, maar zij was een poesje die zich nog moest bewijzend. Dus gedroeg de kleine Lecter zich als een van de grootsten. Hij was nog maar een kleine kitten, zijn pootjes zeker niet in verhouding met zijn bruin gestreepte lijfje, maar de trots zat duidelijk al in zijn koppie. Wat waggelend rolde hij uit het nest, zijn grote waterige blauwe oogjes keken wat beduusd om zich heen. Alles leek hem nog vreemd. Nesten waren zachter dan de grond en soms voelde hij zich heel erg koud worden als hij te lang stil bleef staan. Dus begon de kleine kitten weer verder te lopen, zijn fluffy staartje hoog opgestoken en zijn oortjes nieuwsgierig naar voren gericht. Praten kon hij nog niet, maar verstaan wel. Zijn ouders praatten en hij had dondersgoed opgelet toen ze die woorden uitspraken. Zo snel mogelijk wilde hij dat ook kunnen, dan kon hij iedereen overtuigen dat zijn manier goed was en die van hen niet. Toch was het ook interessant om alleen maar te luisteren, elk detail te zien bij iemand en zo uiteindelijk een vreemdeling zo te bekijken zodat hij hem helemaal kon ontmantelen. Dan waren vijanden krijgen niet eens mogelijk, die had hij dan allang uitgeschakeld voordat ze hun klauwen ook maar uit hun hulsjes konden laten komen. Een klaaglijke piep kwam uit zijn mond toen hij volop geraakt werd door de wind, de plek die was bedoeld voor de zwangere poezen had hij nu allang verlaten en vreemde geuren begroetten zijn neusje. Alles was vreemd. Angst kroop als een koude stroom van water door zijn lijfje en hij rilde op zijn poten. Niet door de enge gedachten, maar door de kou. Moest hij nu teruggaan of zich goed gedragen en zijn ouders trots te maken door stoer te zijn?

De wat grotere grassprietjes kietelden zijn neusje en een zacht en hoog niesje verliet zijn mondje, waardoor hij wat naar achteren deinsde, en nog net niet achterover viel. De kitten behield zijn evenwicht echter nog maar net en wankelde vervolgens even op zijn pootjes, maar krabbelde toen weer rechter op zijn ledematen en begon weer verder te kruipen. Wat hij voor zich zag was allemaal onverkend gebied. Zelfs zijn siblings waren er nog niet geweest. De stakkers. Natuurlijk zou hij, als oudste katertje, de eerste zijn die verder dan die schuur zou komen. Plots kreeg hij een por in zijn buik en als respons piepte hij hoog. Wat klaaglijk richtte hij zijn kopje op, dat nog lichtelijk trilde door de plotselinge inspanning en keek recht in de blauwe ogen van een.. redelijk kleine kat. De geur was hetzelfde als die in de schuur waar hij was geboren, dus legde Lecter de link al snel dat deze kat van dezelfde Clan was. Bestuderend keek hij de kat aan, terwijl deze tegen hem begon te spreken. Verstaan deed hij wel, maar als antwoord hield hij zijn kaken op elkaar. Zijn gedachten gingen alleen maar uit naar de vreemdeling voor hem. Dit was duidelijk geen volwassene of dit was een uitermate zwakke schakel van de Clan, maar die accepteerden ze hier toch niet? Snel ging zijn blik nog over de richting waar de kat naar keek, maar hij kon niets in de ogen vinden.
Om toch maar een antwoord te geven piepte hij zachtjes en hield zijn emotieloze blik gericht op de kat die voor hem stond. Oké.