Wonder of Life (2) {Faded, Flash & Fire}

De kater trippelde rustig het kamp binnen. Hij had niks kunnen vangen vandaag, wat niet echt een verassing was aangezien zijn 'mentor' hem nog geen enkele training had gegeven die hem ietrs in zijn leven kon opleveren. Hij haatte het wel dat hij vaak zo werd genegeerd, op trainingsvlak enzo. Het leek ook zo dat Firework meer tijd doorbracht met die broer van hem dan met hem. Flash vond dat echt niet eerlijk, hij kon veel meer dan die waardeloze sib van hem! Waarom kreeg hij dan niet meer aandacht en liefde van zijn ouders? Nee. De kater schudde zijn kop. Hij wilde geen aandacht, Faded kreeg aandacht omdat hij bang was, niet omdat hij goed was. Opeens verscheen een bekende, pluizige, gevlekte vacht in zijn ooghoek en wel meteen staakte Flash zijn getrippel rond het kamp. "Flashpaw? Fadedpaw? Kunnen jullie even komen?" Het was zijn moeder, Lionbeat. De pluizige kater stak zijn staart in de lucht en zwiepte er even mee waarna hij naar haar toe trippelde. Toen hij bij haar was duwde hij even zijn kopje tegen haar borst aan waarbij hij even een likje gaf over haar pluizige haren. Daarna tilde hij zijn kop op en ging recht voor haar staan, wachtend op wat ze ging zeggen. Ongeduldig begon hij de apprentice al met zijn rechtervoorpoot tegen de grond te tappen, alsof hij nu al te weinig had bewogen en zijn energie hem nu al teveel werd.

In een hoekje van de Apprentice's Den had hij zich verborgen. Zachtjes kwam zijn flankje omhoog in een trillende beweging, wat aan gaf dat hij nog ademhaalde. Nooit sliep hij als een roos, nooit kon hij gelijk in slaap vallen. Altijd staarde de nog kleine Apprentice maar in de duisternis, alsof er elk moment een monster uit op kon springen die hem zou vermoorden. Plots hoorde hij een bekende stem en lichtjes rillend hief hij zijn kopje op. Was dat echt zijn mama geweest die hem had geroepen? Waarom? Had hij iets verkeerds gedaan?
Met angst kwam hij de Den uit en zag dat zijn broertje zich al voor de Warrior had verzameld. Zachtjes beet de flame point op zijn lip. Zijn broertje leek hem wel steeds meer zijn rug toe te keren. Wat had hij dan gedaan? Zwijgend ging hij voor Lionbeat zitten, maar maakte geen contact met zijn moeder. In plaats daarvan keek hij zwijgend naar de grond.