Well, hello. [&WINTERKIT~]

Terwijl haar moeder haar waste, keek Keykit een tikkeltje jaloers naar de andere kittens. Deze waren vrolijk met elkaar aan het spelen, hadden geen last van een overbezorgde moeder. Voorzichtig duwde Keykit haar moeder weg met haar pootjes toen deze haar een kopje wilde geven. 'Mam,' zeurde ze. 'Ik kan best voor mezelf zorgen.' Ze hoorde haar moeder geamuseerd snorren. Keykit gebruikte het moment van amuse van haar moeder om weg te komen. Ze rende zo hard dat ze niet in de gaten had waar ze naartoe ging. Opeens knalde ze tegen een hoopje vacht op en viel ze op de grond. 'Hé!' piepte ze beledigd. 'Welke haarbal heeft het lef om hier in de weg te gaan zitten?' Een uitdagende blik kwam tevoorschijn bij Keykit en ze wachtte nijdig af op het antwoord.

Winterkit was net uit het nest gestapt om wat te gaan verkennen. Alleen de vraag was nog wel wat en of ze het met iemand zou gaan doen, maar dan moest er wel iemand bereid voor zijn om het te doen. Ze zette nog een paar stappen toen er plots een andere kitten tegen haar op knalde. Ze had niet verwacht dat er iemand van de zijkant tegen haar aan zou knallen, dus daar was ze best wel verrast door. "Hé!" De kitten leek beledigd te zijn, terwijl het eigenlijk gewoon haar eigen schuld was! "Welke haarbal heeft het lef om hier in de weg te gaan zitten?" Winterkit had ondertussen haar lichaam omgedraaide om de kitten aan te kunnen kijken. Ze was namelijk niet van plan om als de schuldige op te draaien. De andere kitten was tenslotte tegen haar op gebotst. "Het is niet mijn schuld, jij botste tegen mij aan." Zei ze zonder de vraag van de kitten echt te beantwoorden.

Keykit vouwde haar oortjes nijdig in haar nek toen de kitten haar aankeek, klaar zijnd om haar gelijk te bewijzen. De kitten keek echter verbaasd toen ze het weerwoord hoorde. Ze dacht even na. Zijzelf had inderdaad beter moeten opletten, maar deze kitten hier had gewoon moeten uitkijken waar ze ging liggen. 'Jij ligt hier helemaal van het zicht onttrokken. Hoe moet ik je ooit eerder kunnen zien zonder tegen je aan te botsen?' piepte de rosse kitten dus verontwaardigd. Haar vacht was in de lucht geschoten van verontwaardiging. Ze wierp echter wel een blik over haar schouder om te zien of haar moeder haar niet achtervolgde, maar dit leek niet het geval te zijn. Al iets meer gerustgesteld ging Keykit zitten en keek de andere kitten onderzoekend aan. Ze kon vooral een lichtbruine vacht onderscheiden, grijze oogjes en schatte de kitten net iets ouder als zijzelf. Al bij al zou ze het poesje best aankunnen als het zou uitmonden op een stoeipartij. Daar was ze namelijk de beste in. Het poesje wilde echter eerst weten wat het weerwoord ging zijn van de kattin.