Bring me peace

Riverspring, Riverspring, come to me and say something..

Vandaag hadden de katten weer afgesproken, bij Fourtrees, hun eerste ontmoetingsplek. Ravenfeather trippelde door het bos. Haast had hij niet, ze zouden elkaar ontmoeten bij Sunhigh en dat was het nog niet. Vrolijk dacht hij aan de zwarte poes die daar zou zijn. Hij had het erg goed kunnen vinden met Riverspring. Ja, ze was van RiverClan. De banden tussen River en Thunder waren niet erg soepel, door die Sunningrocks. De Sunningrocks waren van ThunderClan, vond Ravenfeather. Ze stonden immers op hun territorium, achter de rivier. De RiverClan had dus geen ene reden om daarover te gaan klagen. Maar of dat zijn band met Riverspring zou verpesten? Tuurlijk niet. De kater grijnsde en liep opgewekt verder.
Het was iets na Sunhigh toen Ravenfeather een verschrikkelijk geluid hoorde. Een kat, nee toch? Van welke Clan? Ravenfeather had Fourtrees bijna bereikt en sprintte er naartoe. Bij de eerste enorme boom kwam hij glijdend tot stilstand en stak nerveus zijn neus in de lucht. Hij rook een erg onaangename, stinkende geur. Vos! Met een schok besefte Ravenfeather dat de geur helemaal niet oud was. De vos moest nog ergens in de buurt zijn, dus was het hier niet veilig. Als Riverspring er nu nog maar niet was...
Ravenfeather kwam vanachter de boom vandaan en wilde net naar de open plek toelopen, toen hij het verschrikkelijke schouwspel zag. Bij de derde boom, die de richting van de WindClan markeerde, tegenover boom nummer een, lag een hoop rode vacht. Daarbovenop lag een enorme tak. Waar kwam die nou weer vandaan? De boom scheen nog goed in orde te zijn. Ravenfeather kon het niet helpen, zijn poten brachten hem naar de tak. De vos, die hij zojuist geroken had, lag eronder, zo goed als dood. Gelukkig maar, die was dan dood. Maar hoe kon die tak op hem zijn gevallen? Dat moest echt een daad met opzet zijn. Was het StarClan? Nee, dat kan niet, bedacht Ravenfeather. Als StarClan dat zou hebben gedaan, zou er een kat in nood zijn geweest. Maar misschien was dat ook wel zo! Ravenfeather stak opnieuw zijn neus in de lucht. Hij viel bijna flauw toen hij de geur heel goed herkende, de geur die hij nou juist niet had willen ruiken, maar juist iets later. Riverspring. En nog het allerergste was dat de geur verser dan vers was, wat zou betekenen dat de poes hier ergens zou zijn, en de geur was vermengd met een sterke geur van kattenbloed. Nee, dat kon niet. Vol angst klom Ravenfeather over de enorme tak. Zijn angst werd de waarheid, tegen de boomstam lag Riverspring. Waarom zij? 'Riverspring!' bracht Ravenfeather uit. Was ze dood? Nee toch? Dat kon niet, ze was nog jong, misschien ouder dan hij maar nog niet zó oud... Haar achterpoot zag er afschuwelijk uit. Met tranen in zijn ogen stond de kater daar. Hij móest iets doen. Maar hoe? Hij zou wel een Medicine Cat willen halen, maar dan moest hij óf naar ThunderClan óf naar RiverClan. Als hij naar RiverClan zou gaan, zou hij er misschien niet levend vandaan komen. Hoewel, Dawnstar was niet heel erg streng. Maar het is wel een vreemde Clan, en bovendien zou Riverspring misschien problemen krijgen. Als hij naar zijn eigen Clan zou gaan, zou hij waarschijnlijk ook problemen krijgen. En misschien wil Maskheart Riverspring niet helpen, omdat zij van een andere Clan is. Hoe zou Silverstar als Leader zijn, het was niet lang geleden dat Firestar overleed en dat hij zijn negen levens kreeg. Ravenfeather dacht diep na. Hij moest sowieso iets doen, Riverspring was zijn vriendin en hij zou het zich nooit vergeven als hij haar zou laten doodbloeden. Hij drukte zijn voorpoot tegen haar verbrijzelde been. Ravenfeather had geen idee welke kruiden of welke plant het bloeden kon laten stoppen. Umm, blaadjes? Ravenfeather maakte zich klaar om weg te sprinten, om blaadjes te zoeken, zodat hij snel weer terug was bij de zwarte poes. 'Be right back' mompelde hij tegen het hoopje zwarte vacht. Hij rende weg. Jammer genoeg waren er niet meer zulke goede bladeren te vinden. De meesten lagen wel op de grond, maar die waren dor en niet meer zo vers. De groene kleur in de wereld was al bijna overal verdwenen, afgezien van het doffe gras. Uiteindelijk vond Ravenfeather een hoopje groene, vrij verse bladeren. Ze waren best stevig, hopelijk zouden ze bloed kunnen absorberen. Met het bundeltje in zijn bek rende Ravenfeather terug naar Riverspring. Zou dit helpen? De kater ging naast de poes zitten en drukte met zijn voorpoot een blad tegen de wond. Hij had geen idee of het hielp, hij zou moeten wachten totdat ze weer bij zou komen. Want dood was ze gelukkig niet. Hij zou haar nu niet alleen laten. De kater ging op zijn buik liggen, hij legde zijn kop op het zwarte kopje van Riverspring en drukte het blad iets dichter tegen de wond. Zo lagen ze daar, wachtend op een seintje leven van de poes. 'Ik lijk wel een Medicine Cat', mompelde Ravenfeather zachtjes in haar oor.

WORDS: 847