~Early morning~

Toen ze de muis ophad keek ze toe hoe hij er zelf een ving. Er lag een nieuwsgierige blik in haar ogen, want ze was benieuwd hoe hij joeg. Ze was tevreden met wat ze zag en knikte goedkeurend. “Goede vangst.” Prees ze hem.'Je bent hier altijd welkom, maar weet dat het hier in de winter soms echt niet te doen is. Het is vrij koud en de schuur is niet goed geïsoleerd.' Ze knikte meteen. “Dat begrijp ik Dice, maar ik ben wel wat gewend.” Er lag een rustige glimlach om haar lippen toen ze dat zei. Ze had behoorlijk wat koude nachten buiten meegemaakt, maar ze vond het lief van hem dat hij er aan dacht.'Hoewel ik je natuurlijk altijd zou kunnen verwarmen met mijn o zo dikke pels,' Er verscheen weer een grijnsje om haar lippen. “Dankjewel.” Vervolgde ze. Ze stond op en ging naast hem liggen. “Maar nu je het toch aanbied.” Lachte ze. Ze vond het toch altijd een stuk aangenamer om iemand naast haar te hebben die warm was. Anders lag ze ’s avonds bij het vuur of op een van de Twolegs. “Maar eet eerst lekker je muis op.” Ze wachtte totdat hij klaar was met eten en tegen haar aan zou komen liggen. “Wat was jouw broer voor iemand?” Vroeg ze toen weer serieus met een kalme blik in haar gifgele ogen. “Als je het er liever niet over hebt, het hoeft niet, maar het voelt soms wel  goed als je het tegen iemand kwijt kan.” Ze bleef hem aankijken. “En ik zal mijn bek houden, andere katten krijgen alleen te horen wat ik wil dat ze horen, dus ik zal er tegen niemand over beginnen.” Er lag iets vriendelijks in haar houding, iets wat niet vaak voor kwam. Ze bood het al helemaal niet vaak aan om te luisteren, maar voor hem maakte ze een uitzondering.

Ze glimlachte naar Dice toen hij naast haar kwam liggen. Ze luisterde kalm naar zijn verhaal en soms knikte ze even begrijpelijk. “Ik kan begrijpen dat je zo’n broer mist, dat zou ik ook gedaan hebben als ik zo’n broer had gehad.” Ook zij verstijfde even toen hij naar haar verleden vroeg en ze aarzelde. Ze had het nog nooit aan iemand verteld, nog nooit had ze de  behoefde gevoeld om er over te praten. Toch vertrouwde ze Dice en ze wist zeker dat hij het niet door zou vertellen, dus zette ze de stap voor zichzelf om hem er over te vertellen. Ze keek even naar haar voorpoten en trok bedenkelijk met haar snorharen, maar daarna keek ze hem weer aan. “Ik ben geboren in de Shadowclan. In een nestje van drie, mijn moeder zette mijn zusjes en mij op de wereld in new leaf. Ik was anders dan mijn zusjes en erg ondeugend en ondernemend, daar kon mijn vader niet zo goed tegen. Ik moest luisteren en waarneer ik dat niet deed beet of krapte hij me. Andere katten in de clan negeerde ons sowieso al omdat we geen vacht hadden, dus op de wonden op mijn vel reageerden ze ook niet. Behalve één andere kat in de clan, die leek het wel wat te kunnen schelen. We werden verliefd op elkaar en toen we dat naar buiten brachten toen we beide warrior waren geworden was mijn vader zo kwaad dat hij mij probeerde te vermoorden. Mijn partner sprong ertussen en heeft daarmee mijn leven gered en mijn vader vermoord. Ik heb ook een nestje op de wereld gezet in de Shadowclan, maar mijn partner was het  er niet mee eens hoe ik ze behandelde. Ik was opgegroeid met de hardheid van mijn vader en zo behandelde ik de kittens ook. Toen de kittens voor zichzelf konden zorgen liep onze ruzie een beetje uit de hand. Hij vermoorde mij bijna en ik ben zwaargewond naar Twoleg place gekropen waar de clan van Twolegs waar ik nu woon mij opgelapt hebben. Ik ben daar nooit meer weggegaan.” Ze sloot haar verhaal af terwijl er even wat triests in haar gifgele ogen te lezen stond, maar toen werden ze weer emotieloos en glimlachte ze naar Dice. “Ik heb niks te klagen bij de Twolegs en bij de katten die ik nu ken, dat is mijn verleden dat is niet nu. Ik heb het nu goed en dat is voor mij wat telt en de rest doet er niet meer toe.” Ze legde haar kop op haar voorpoten en keek naar buiten.

Ze merkte dat hij uit zijn doen was en ze begreep niet zo goed waarom, wat had hem van zijn stuk gebracht? Ze nam hem kalm op terwijl hij haar oren likte. “Wat is er Dice?” zei ze kalm, maar wel met een afwachtende ondertoon. Ze verwachtte dat hij zou vertellen wat hem van zijn stuk had gebracht. Iets in haar verhaal had blijkbaar iets in hem losgemaakt. 'Het spijt me dat je door dat bent moeten gaan,' Ze glimlachte naar hem ook na zijn volgende woorden. “Ach Dice.” Zei ze toen rustig. “Het is al zo lang geleden. Ik denk er alleen nog maar aan wanneer ik er over vertel en geloof me ik vertel het eigenlijk nooit. Jij bent de eerste die mijn verhaal te horen heeft gekregen, dus je hoeft je er niet druk over te maken.” Ze gaf hem een lik terug over zijn wang. “En ik vind het lief van je dat je zegt dat ik naar je toe kan komen, maar er zijn niet veel katten meer die mij lastig vallen.” Ze gaf hem een knipoog. Ze kon voor zichzelf zorgen en er waren niet veel katten meer die het in hun kop haalden om haar tegen te spreken, door de manier waarop ze overkwam. Ze twijfelden er niet meer aan dat ze van zich af zou slaan. 'Maar vraag je je soms niet af wat er van je kittens is geworden?' Ze tilde haar kop weer op om hem goed aan te kunnen kijken. “Ik heb vele kittens op de wereld gezet, op een gegeven moment ben ik zelfs gestopt om ze te tellen. De kittens die ik in de Shadowclan op de wereld heb gezet zijn de enige kittens die ik heb zien opgroeien en ja eerder vroeg ik mij dat vaak af, maar misschien klinkt dat gek maar ook dat verwaterd. Op een gegeven moment is het de normaalste zaak van de wereld dat je niet weet hoe het met ze gaat en wordt het ook steeds minder belangrijk.” Vervolgde ze toen, daarna legde ze haar kop weer op haar voorpoten.

Voor de tweede keer tilde ze haar kop weer op toen Dice om de namen van haar kittens vroeg. Ze dacht even diep na om de namen van haar kittens op te ratelen, het was lang geleden dat ze aan hun namen gedacht had. “Ik had twee kittens in de Shadowclan, hun namen waren Hillkit het katertje en Thistlekit het poesje. Toen ze apprentice werden heette ze uiteraard Hillpaw en Thistlepaw, maar ik heb nooit hun warriornaam kunnen horen.” Ze vroeg zich af of Dice wel doorhad waarover ze het had. Voor zover zij wist was Dice nooit een clankat geweest, dus vroeg ze zich af of hij de gewoontes van de Clans wel kende. De meeste Rogue en Kittypets wisten dat niet, wat logisch was aangezien de Clankatten niet veel over hun gebruiken los lieten. Wanneer ze iemand vertrouwde vond ze het niet erg om er over te praten. Ze was immers ook geen Clankat meer, dus wat maakte het dan nog uit. “En ik denk ook wel dat het goede warriors zijn geworden. Het waren dappere jonge katten. Die ook nog eens hun moeder overleefd hebben.” Grapte ze er achteraan, maar ergens zat er wel een kern van waarheid in. Ze was niet zachtzinnig met ze geweest. “Ik heb nooit echt een band gehad met mijn twee zusjes, dus hun heb ik ook nooit echt gemist.” Ze stopte even om haar kop weer op haar voorpoten te kunnen leggen. “Maar zoals met alles maakt het inderdaad niet meer uit na een tijdje. Je moet toch door gaan en dat kun je het beste doen door er niet meer bij stil te staan.” Daarna glimlachte ze naar hem. “En ik beantwoord je vragen graag hoor Dice. Ik snap dat je nieuwsgierig bent en het geeft niet. Je mag het weten, ik heb geen geheimen voor iemand die ik vertrouw.” Dat was het grootste compliment die ze ooit aan iemand gegeven had. Ze gaapte even en grijnsde toen. “Misschien moeten we zo ook maar eens gaan slapen.” Grinnikte ze.

Toen Dice instemde om te gaan slapen rolde ze zich op als een bolletje. Met haar rug lag ze tegen hem aan terwijl ze haar lange staart om haar lijf krulde. “Welterusten Dice, tot morgen.” Zei ze met een glimlach. Het was een bijzondere dag geworden, heel anders dan dat ze eerst in gedachten had. Zo zag je maar weer wat voor aparte wendingen het leven soms kon maken. Ze hoopte dat ze Dice vaker zou gaan zien en dat het niet eenmalig was. Ze sloot haar gifgele ogen, nog steeds met een tevreden glimlach om haar lippen. Toen zonk ze kalm weg in een rustige droomloze slaap. Haar ademhaling werd regelmatig terwijl ze warm tegen Dice aanlag.

[Topic uit]