See me being tired

Dromerig staarde ik voor mij uit. Ik zat aan de rand van het kamp, en mijn blik was al een tijdje gericht op de buitenwereld. Ik was al weer bijna Apprentice, en dan mocht ik eindelijk het kamp uit. Aan de ene kant leek het me geweldig, de vrijheid die je kreeg, maar aan de andere kant... Ik zou plichten krijgen, en zouden verwachtingen gesteld worden. En was als ik ze nou niet waar zou kunnen maken? Wat als ik iedereen teleur zou stellen? Papa, mama, Shrewstar... Iedereen... En wat nou als ik niet goed genoeg was? Als mijn mentor me een nietsnut vond? Ik zat al een tijdje met dit soort gedachten in mijn hoofdje, en keek even vlug rond, opzoek naar afleiding, of iemand die mijn vragen kon beantwoorden. Mijn blik viel op Roughki.. nee, Roughpaw, een poes die net Apprentice was. Misschien dat zij me zou kunnen helpen! Hoopvol stond hij op, en liep hij op haar af. 'Hoi...' Begon hij zachtjes, gewoon om haar aandacht te trekken.

Roughpaw grijnsde naar me - wat er een beetje raar uitzag aangezien ze een muis in haar bekje had - en vrolijk grijnsde ik terug. "Hey, Ember!" Haar vrolijkheid was vrij aanstekelijk, en de bedompte bui waarmee ik wakker was geworden verdween als sneeuw voor de zon. Ze duidde even op de muis, en vroeg of ik hem wilde delen, en ik knikte vriendelijk. Eerlijk gezegd had ik niet super veel honger, maar ik was belegd opgevoed en wilde haar tenslotte nog iets vragen. Voorzichtig nam ik een klein hapje, waarna ik er ongemakkelijk op kauwde. Hoe moest ik beginnen? 'Eeh.. Rough? Mag ik misschien... iets vragen?' Begon ik dus maar, een beetje ongemakkelijk.

Nadat Roughpaw had geknikt keek ik aarzelend toe terwijl ze een hapje nam van het eten. Wat was hier nou zo moeilijk aan? Waarom was het zo moeilijk om een simpele vraag te stellen? Ik moet het gewoon doen. Maar toch, op de een of andere manier was het toch veel ingewikkelder dan het leek... Wat nou als ze me zou uitlachen? Of als ze me een lafaard vond? 'Eeehm....' Stamelde ik. Kom op nou! 'Ik vroeg me af... is het moeilijk om zegmaar... Apprentice te zijn? Ik bedoel...' Mijn stem stief weg. Als ik het zo hardop zei klonk het verschrikkelijk dom. 'Ach, laat maar zitten...' Voegde ik er zachtjes aan toe. Natuurlijk was het niet moeilijk voor haar! Ze was groot, slim, sterk, goed... Alles wat ik niet was...

Nog steeds wat ongemakkelijk bleef ik zitten, en wachtte ik op antwoord of wat ze dan ook te zeggen had. "Tegen over mij hoe jij je niet te schamen, hoor. Ik was tijdens mijn uittochtje bijna verdronken twee moons geleden, dát is pas dom," Begon ze, en ik keek op. 'Dat is helemaal niet dom!' Protesteerde ik. 'Dat is juist heel erg stoer! Dat je toen al het kamp uit durfde bedoel ik.' Voegde ik er aan toe. Ik durfde het kamp nog niet uit, en als ik daarmee voor altijd kitten zou blijven zou ik er nooit uit hoeven ook. Natuurlijk was het idee altijd verschrikkelijk aanlokkend en wilde ik de wereld wel zien, maar ik had genoeg aan het kamp zelf. "Maar om je vraag te beantwoorden... Nee, het is niet moeilijk. Als eerste krijg je het territorium te zien, en daarna begin je met basis technieken en je mag gewoon fouten maken. Vind ik fouten maken niet leuk, maar erg is het niet," Ging Roughpaw veder. Ik knikte langzaam. Dat klonk toch niet zo erg? 'Dus... je mentor wordt niet boos als het niet lukt? En je ouders? Zijn die teleurgesteld?' Begon ik. Ik wilde nog veel meer vragen stellen, maar deze waren het belangrijkst. Ik zuchtte even van opluchting. Fouten maken was niet erg. Gelukkig maar, want ik aas er van overtuigd dat ik niets goed zou gaan doen. Zou het dan nog steeds niet erg zijn? Om mezelf af te leiden nam ik nog even een hapje van de prooi die voor ons lag. Nu maar hopen op een goed antwoord.

Ik voelde hoe Rough haar staart vriendschappelijk op mijn rug legde, en dat steunde me wel degelijk. Ik was blij met de adviezen die ze me gaf, en ik voelde me al opgeluchter dan vanmorgen. "Echt, je mentor zal niet teleurgesteld zijn! 'Van fouten leer je,' zegt mijn mentor altijd. Want zonder fouten kan je jezelf ook niet verbeteren!" Ik knikte, en besefte wel degelijk dat ze gelijk had. Een glimlach verscheen op mijn gelaat, en ik voelde hoe een last van mijn schouders zakte. 'Dankjewel, Rough!' Zei ik vrolijk. Van fouten leer je. Van fouten leer je! Met vernieuwde energie sprong ik op. "Maar goed, genoeg van dit. Zin om iets leuks te doen?" Ik knikte enthousiast, maar langzaam maar zeker werd mijn blik bedachtzamer. 'Wat.. wat doen Apprentices eigenlijk?' Vroeg ik, dit maal zonder die onzeker klank ik mijn stem. 'Spelen ze eigenlijk nog wel?' Dit keer was mijn vraag eerder nieuwsgierig dan aarzelend, en ik ging weer zitten. Wat deden Apprentices nou als ze geen training hadden?