Vervolg: How to save a life[Tallstar's dood]

Stap voor stap sloop Lionsoul door het stille WindClan territorium. De wind zette een flinke bries aan zijn dikke oranje vacht. Ongeveer een maan geleden was hij uitgeroepen tot Warrior. Toen heette hij nog Lionpaw.. Zachtjes zuchtte de jonge kater. Hij sleepte zijn staart een centimeter boven de grond met zich mee, en ving de frisse geur van konijn op. Geconcentreerd keek Lionsoul om zich heen. In de lucht hing iets afschuwelijk naars. Iets waar je niet van kon bedenken wat het was. Het was erg eigenaardig. De kater had het konijn in zicht. Hij trippelde - langzaam gaande in de jachthouding - naar de prooi toe. Het witte beest had niets in de gaten. Ritmisch sloop Lionsul erop af. Een paar meter van het konijn af kwam hij tot stilstand. De kater trok even met zijn snorharen, en sprong erop af. Jammergenoeg had het sneeuwwitte dier hem in de gaten gekregen, en stoof weg over de eenzame heide. Lionsoul wachtte geen moment, en sprong er krachtig achterna. Weer haalde hij het konijn in, en sprong er zijwaarts op af. Rollend over de heide kilde hij het konijn. Glimlachend van vreugde en opwinding begroef hij zijn prooi. De nare stilte omgaf hem weer. Iets in zich zei hem dat hij naar het Ravijn moest. Waarom...? Toch kon Lionsoul het maar niet vergeten, en zette zo zijn tocht af naar het Ravijn. De grond onder zijn poten werd steeds wat mossiger, en de rotsen kwamen wat meer tevoorschijn. Soepel wrong de kater zich door allerlei wildernissen heen. De grenslijnen kwamen al wat meer in zicht. Moest hij dit nou echt doen? Even twijfelde de kater, maar het iest in hem zei hem zat hij moest doorgaan. Het leek wat van levensbelang. 'Wat gebeurd er..?' Fluisterde hij tegen zichzelf. Na wat langer twijfelen stapte hij de grens over. Dt voelde niet goed. De regels van de Warrior Code vlogen langs zijn ogen, maar toch bleef hij doorgaan. Het leek misschien wat raar, een WindClan Warrior in een ander territorium. Wat als de RiverClan hem zou vinden..? Dan zou hij misschien net als Sparrowpelt als verraad worden opgeroepen. Dat wilde hij niet. Toen Lionsoul op het punt stond om terug te gaan, stak er een hevige steek in zijn kop. Het was ondraagelijk. Hij schreeuwde een woeste grauw uit. Wat was er aan de hand hier? Door iets dat hij in zijn hoofd hoorde was hij helemaal naar de Riverclan gelopen!? Zachtend liep hij verder. Het was of het hem riep. Door een aantal kronkelende bosjes kwam de jonge kater aan bij de rivier. Het iets in zijn hoofd liet hem nu in de steek. was hij aangekomen op de plek waar hij moest zijn....?? Lionsoul keek in het rond. Opeens leek het wel alsof zijn hart stilstond. Het sloeg een paar slagen over, en ging over in een luid gebons. Als genageld aan de grond keek de oranje kater naar zijn leider. Dood... Met een krachtige sprong stoof hij erheen. Tranen stroomde over zijn wangen, en zijn vacht werd helemaal nat en doorweekt. 'Tallstar...!' Fluisterde hij schor. Verblind door emoties likte Lionsoul over zijn kop. Meteen keek hij in de lucht. 'Hoe konden jullie..' Fluisterde hij spottend naar de Starclan. De jonge kater aarzelde geen moment, en pakte de nekvel van zijn leider. Slepend over de grond zette lionsoul een weg terug naar het kamp....

Hijgend van de emoties, en doorweekt van tranen sleepte Lionsoul zijn leider mee over de stille heide. Even liet hij los. Hijgend kwam de kater tot stilstand. Zijn hele lichaam strilde van inspanningen en verdriet. Dit mocht niet.. Dit kon niet..!!! Hij pakte Tallstar weer vast. De bobbelige grond maakte weerstand tegen het lichaam, maar Lionsoul bleef maar doorzetten. De stromende tranen hielden maar niet op, en de misselijkheid in zijn kop bonkte als nooit tevoren. Hij was er.. Wat zouden de Clangenoten wel niet zeggen?? Dit was afschuwelijk. 'Helb meh,' Schreeuwde hij met zijn mond vol nekvel. Met het laatste beetje kracht in zich wurmde hij samen met Tallstar door de bosjes van de ingang heen. Tranen stroomde nog harder uit zijn ogen. 'Tallstar... TALLSTAR IS DOOD,' Schreeuwde hij met trillende stem van emoties over het kamp. Meteen ging hij berschermend om zijn leider staan. Hij wachtte op zijn Clangenoten.... De tranen biggelde nog over zijn wangen, en en stevige windvlaag trok aan zijn vacht. 'Waarom...' Fluisterde hij nog eens met zijn blik op de bewolkte hemel gericht.

Rustig maakte Emberstorm haar vacht schoon, ze was eindelijk weer uit de medicine cat den. Ze kon eindelijk weer gaan jagen, en dat had ze vandaag ook zeker gedaan. Ze had wel drie konijnen binnengehaald! En dat was erg veel voor haar doen, dat zeker. Maar, dit had ook zijn impact gehad op haar vacht, takjes en blaadjes en grashalmen... Ze zaten allemaal in haar dikke vacht verweven. Ze had wel opgepast voor konijnenholen, ze wou niet opnieuw haar poot verstuiken, alsjeblieft niet zeg. Met zorg trok ze weer een paar grashalmen uit haar vacht. Zo nu en dan kwam er zelfs een pluk mee, maar goed, dat hoorde er bij als je aan het verharen was. Als een stukje vacht eenmaal tak etc. vrij verklaard was, begon ze dat stuk met haar ruwe roze tong schoon en droog te likken. Wie mooi schoon wou zijn, moest dat er maar voor over hebben. Niet dat Emberstorm dat zo'n verschrikkelijke taak vond, ze vond het wel ontspannend, haarzelf wassen. Het werkte als een leuke bezigheid en ze werd er altijd een beetje slaperig van. Uiteindelijk was ze klaar, haar vacht helemaal schoon. Daarna stond ze op, ze had trek gekregen. Ze liep richting de prooistapel, ze zou een mooi konijn voor haarzelf uitkiezen. Zou ze ook wat meenemen.. voor Leopardstrike? Ze schudde eventjes met haar kop, ze moest de kater eens uit haar hoofd zetten. Maar ja, was het gek dat je telkens aan iemand moest denken als je een week met hem of haar opgescheept zat? Nee, ze zocht er niks achter. Net toen ze haar tanden in een konijn zette, galmde een stem over het kamp. 'Tallstar... TALLSTAR IS DOOD!' Meteen liet Emberstorm haar konijn vallen en draaide ze zich met een ruk om. Geschoktheid in haar ogen, het voelde alsof er een steen in haar maag werd gegooid, ze legde haar oren plat. Nee... Nee nee nee! Haar kaken openden zich en een langgerekte jammerklacht ontsnapte uit haar mond.

Haar hoofd schoot omhoog, Alsof er iemand haar riep stond ze op. Even voelde ze een koude rilling over haar rug glijden. Er was iets aan de hand, Ze voelde het. Ze snoof in de lucht. Ze rook enkel een grauwe lucht. Even slikte ze. Wat was er aan de.."Helb meh," Schreeuwde opeens een kater vanuit de bosjes. Snel stoof ze er naar toe. Als de eerste sprong ze de bosjes in. Daar vond ze een droevige kater met..."Tallstar!" Een traan rolde over haar wang. De leider..waar ze zoveel om gaf..Was dood, Gewoon uit het leven gerukt. Snel bukte ze zich richting de kater. even gaf ze haar dode leider een lik over zijn neus. 'Dat je..' verder dan dat kwam er niet uit. Ze keek omhoog naar de lucht. Hoe konden ze? Hoe konden ze tallstar laten sterven. Weer rolde er een traan over haar wang heen. Ze barste uit in het snikken. 'Tallstar..' wist ze er nog uit te halen. Ze keek de kater aan en zakte door haar poten. Ze ging naast tallstar liggen en keek deze een moment aan, Daarna keek ze naar Lionsoul. De kater zag er ook behoorlijk droevig uit. Ze wou iets doen, maar voelde zich daar te slap voor. Ze wou huilen, maar de tranen waren allang weg. 'Hoe?' had ze er nog uit gebracht. Daarna stond ze op en boog even haar hoofd voor tallstar. Ze toonde voor de laatste keer respect voor hem. Weer keek ze richting Lionsoul, Haar ogen waren waterig. Ze kon ieder moment uitbarsten en huilend richting haar den rennen, Maar ze hield zich sterk. Ze liep met de kater mee de ingang in. Ze keek even met tranerige ogen om haar heen. 'Tallstar... TALLSTAR IS DOOD,' had Lionsoul nog geroepen. Bij die woorden, Barstte ze in huilen uit. Ze sprong op en maakte aanstalten om naar haar den te gaan. Inplaats van haar den rende ze naar de den van de Deputy. "Hollyfur! Hollyfur!" Zei ze nog steeds luid snikkend. "T-Tallstar" Kon ze er nog maar net uitbrengen. Haar uitdrukking liet alles al zien. Hollyfur zou hun nieuwe leider worden. Even maakte ze een beweging met haar hoofd richting tallstar die daar beweegloos op de grond lag. In paniek ging ze zitten. Haar ademhaling was wild. Kalm aan, Kalm aan. Zei een stem in haar hoofd. De stem gaf haar een beetje rust, Maar niet genoeg. Ze wou zo graag iets doen, Ze wou Tallstar weer in leven brengen..Maar nee, Dat zou niet meer gaan. Tallstar was nu officieel dood en zou er niet meer zijn. Hierbij werd haar ademhaling weer sneller, Ze voelde hoe de paniek haar lichaam overnam.

Owlpaw was al de hele dag in het kamp gebleven, zijn mentor was vast weg. De dag was al een hoe tijd grauw en dat zou vast betekenen dat er iets ergs zou gebeuren. Sinds het ongeluk met de Roque was Owlpaw veranderd, hij was treurig, omdat hij zijn Clan had veraden. Tallstar had dan ook woedend gereageerd en Owlpaw was een beetje bang voor hem geworden. Elke keer als hij iets gelukkigs had, kwam de herinnering weer in hem op. Met zijn uitgestrekte poten liep hij uit zijn den en ging richting de prooistapel. Hij neusde er doorheb en pakte een klein muisje, het vlees was taai en droog. Niet echt een top prestatie van jacht, maar daar moest hij nou maar aan wennen. Het geluid gesleep kwam vanuit het kamp, mischien kwam er toch nog wat goede prooi. Aan het geluid te horen was het groot en zwaar, Owlpaws maag begon te rommelen en hij stoof op de ingang van het kamp af. Een zwart witte vacht kwam tevoorschijn, eerst dacht Owlpaw dat het een heel raar konijn was, maar toen hij beter keek brak zijn hart. Tallstar werd bewegingsloos meegesleept door Lionsoul, Owlpaw zakte neer en sloeg zijn poten over zijn kop. "Dit kan niet! Het kan gewoon niet!" Schreeuwde hij, verdriet nam zijn ziel over en hij sjokte mee met het lichaam van zijn leider. Eenmaal toen het in het midden van het kamp lag ging hij er naast liggen en begroef zijn neus in de vacht van zijn leider. Tranen gleden over zijn wangen en maakten de vacht nat, met een poot veegde hij ze weg. "StarClan, waarom? Waarom Tallstar en niet mij? Ik ben degene die iets fout heeft gedan en niet de eerlijkste leider! Neem mij in plaats van hem! Ik verdien het niet om nog langer in deze Clan te leven!" Schreeuwde hij, het kon hem niet schelen al konden alle Clans het horen. StarClan moest het horen! "Tallstar, als je mij kan horen, ik heb mijn fouten niet goed kunnen maken en ik vraag je om vergiffenis. Ik zal uw Clan groots maken en iedereen die een poot uitsteekt naar u een snorhaar kleiner maken! Ik zeg u nogmaals, het spijt me. Het spijt me vanalles wat ik mis heb gedaan." Zei hij tegen het lichaam, al zijn fouten waren nog niet vergeven en hij had nog veel om goed te maken. Een paar grijze wolken dreven over de zon, alsof de StarClan ook bedroefd was. Niemand kon Tallstar vervangen, niemand. Treurig stapte Owlpaw weg van het lichaam en zakte neer op de grond, de hele nacht zou hij hier gaan zitten. Hij schoof het voor een kwart opgegeten muisje weg met zijn voorpoot en keek naar het lichaam. Owlpaw slaakte een zucht en ging zitten, vanaf nu zou zijn leven nog treuriger worden. Een kleine regendruppel spatte op zijn neus neer, het zou misschien gaan regenen. Heeft de StarClan al niet genoeg ongeluk gebracht! Gromde hij in zichzelf, hij was alles verloren, zo leek het wel. Al vanaf zijn kitten zijn had hij tegen Tallstar opgekeken, hij wilde net zo worden als hij. Dat was zijn droom, maar dat was helemaal kapot gegaan door die Roque. Owlpaw ging liggen en bleef kijken naar het dode lichaam van zijn leider. Het leek wel het einde van de wereld, niemand kon hem meer helpen. Zijn vervelende gevoel zou nooit meer weg gaan. Misschien zou het weg gaan als hij alles zou doen voor Hollyfur, of Hollystar, maar misschien zou hij hem alleen maar teleur stellen. De net aangestelde Debuty zou nu al leider worden, hij zal het vast wel goed doen, maarnwat als dat niet gebeurt. Houd eens op met zeuren, Owlpaw! Je stelt zo alleen jezelf teleur! Zei een stemmetje in zijn hoofd, Owlpaw ging alert rechtop zitten en sloot zijn ogen. Misschien mag ik wel mee nar Moedermuil!Die gedachte maakte hem weer een stuk blijer en daar kon hij misschien wel wat vrolijker van worden.

Hollyfur kwam net terug van het jagen voor haar clan. een muis en een klein vogeltje zat nog in haar mond met een beetje bloed eraan. Toen ze bijna bij het kamp aankwam voelde ze opeens een stomp in haar maag. Dit hat ze nog nooit gehat. Ze bleef even stil staan, haar poten trilde een klein beetje van de schok. Wat was dit? Ze zonk in de gedachte. Haar ogen werden een beetje dof. Maar ze schrok weer wakker en kwam weer ter aarde. De muis was op de grond gevallen, levenloos. Dood. Gewoon dood, niks bewoog aan het diertje, op de haren na die door de wind werden meegetrokken. Ze keek ernaar, er was iets niet goed. Iets helemaal niet goed. Ze pakte maar snel de muis op voordat ze weer afdwaalde in haar gedachte. Stapje voor stapje liep ze verder naar het kamp. Haar staart zat bijna tussen haar poten, net als aan hond. Ze voelde nog steeds iets zwaars in haar maag. Ze probeerd ehet te negeren maar dat was niet makkelijk. Toch liep ze door. Ze zag de ingang van het kamp die ook de uitgang vormde. Met de muis en de bruine vogel in haar mond die vast zaten tussen hara stevige kaken ging ze door de bosjes. Toen ze het licht zag recht tegenover haar luchte ze op. Die ingang is te lang voor haar vond ze. Zelf zou ze er niks aan veranderen. Haar oren spitste zicht en haar ogen werder zo groot als maar kon nadat ze een vataale zin hat gehoord 'Tallstar... TALLSTAR IS DOOD,' Ze herkende de angstige en geschrokken stem. Het was Lionsoul! Z liet het prooi vallen en sprong de bosjes uit en lande op het gras van het Kamp. Ze zag eek groepje katten om iets heen. Maar ze kon al gelijk zeggen wat er aan de hand was. Ze rende er net zo snel opaf als de wind bij een razende storm, maar nu was zij de storm. 'Wat is er aan de hand!? Laat me er....' Toen ze door de katten heen was zag ze iets dat ze liever nooit wou aanschouwen. Haar ogen trilde en ze kon geen word meer uitzeggen. Tallstar....Ow Tallstar....'Hoe kon dit gebeuren!?' Miauwde ze het uit. Maar dit was fout van haar, ze moest ervoor zorgen dat iedereen rustig bleef in deze situatie. Ze ging een stap naar voren en keek de kater aan die nu koud was. Ze zuchte, haar ogen waren dof. Ze kon wel huilen. Maar dat deed ze niet, nee ze moest sterk zijn. Ze zag nog dat Skyclaw naar hara Den was gegaan om Haar te halen. Maar ze was al hier. Misschien wist ze dat niet. 'Iedereen naar de Rots toe voor een Clanmeating. Lionsoul, ik wil alles weten wat je weet, ik neem aan dat je hem hebt gevonden.' Zonder nog iets te zeggen liep ze naar de Rots toe en ging bovenaan staan waar altij alleen Tallstar mocht staan.

Dit goed X3?
Sorry ben er niet helemaal bij met de gebeurtenis hier^^''

Crowfeather kwam terug van een aardig goede jacht, twee muizen en een klein jong konijn. Vol trots trippelde hij zijn weg terug naar het kamp, nog een keer keek hij achterom om te zien of hij niks was vergeten. Hij zag de lege vlaktes, alles was stil. Te stil. Crowfeather schudde zijn kop en vernauwde zijn ogen, een stevige wind rukte aan zijn vacht. Alsof het hem ergens naartoe wilde leiden. Het was al de hele dag een beetje slecht weer en dat beloofde niet veel goeds. Ik hoop maar niet dat het gaat regenen, dan wordt al mijn prooi nat! Gromde hij tegen zichzelf, het gras verdween tussen zijn poten en hij kon al een deel van het WindClan kamp zien. Een beetje vragend liep hij door, de prooien bungelde aan zijn bek wanneer hij sneller probeerde te lopen. Maar er was iets dat niet echt goed voelde, er was iets slechts gebeurd. Met een snellere stap rende hij naar de ingang van het kamp, hij kon nog net Hollyfur zien die opeens haar hoofd boog. "Wat is er geb.." Toen Crowfeather haar blik volgde zag hij Tallstar op de grond liggen. De twee muizen vielen op de grond en het konijn verpletterde de twee. Met een klap viel Crowfeather op de grond, Tallstar was zijn laatste leven kwijt geraakt, maar hoe? "Waarom? Wat heeft hij jullie aan gedaan!" Gromde hij naar de hemel, ookal kon StarClan hem misschien niet horen, toch moest hij zijn woede kwijt. Hij keek naar de katten om hem heen en zag allemaal bedroefde blikken, hij leefde met ze mee. Ook hij was erg bedroefd, al van vroegs af aan keek hij tegen de kater op. Tallstar was altijd een grootse kat, hij was een top leider, maar nu leek de leider zwak. Verdriet drong door tot zijn geest en hij probeerde met zijn vermoeide spieren rechtop te zitten. Het lukte en hij keek naar zijn leider, Crowfeather slaakte een zucht en draaide zich om. Ik moet rustig blijven, dat zou Tallstar het liefste willen. Dacht Crowfeather, op de een of andere manier werkte het en werden zijn gedachten rustiger. Kalm ademde hij en draaide hij zich weer om naar Tallstar. "Vaarwel mijn leider," Zei hij zacht, het leek wel alsof hij het tegen zichzelf had. "ik zal u altijd bij me dragen. In tijden van nood denk ik aan uw wijze woorden." Zijn poten trippelde over de harde stenen, alles in hem was leeg. Alsof Tallstar niet alleen maar dood was. Straks denken de andere Clans dat we zwak zijn. Mompelde een stemmetje in zijn hoofd, zijn nekharen prikkelden. Dat nooit! Crowfeather richtte zijn blik op de grijze hemel en zei: "Ik zal de WindClan niet zwak maken!" Riep hij, ookal was Tallstar dood, Crowfeaher zou nooit zijn Clan in de steek laten! Hij liep terug naar zijn muizen en het konijn. Ze waren koud geworden, met zijn bek pakte hij ze op en liep naar de prooistapel. Een klein hoopje was verzameld en door hem was het iets groter geworden. Dit was dan bijna niets, maar het was een begin. Een begin voor de nieuwe WindClan!

Breezepaw zocht nog wat kruiden uit en sorteerde ze netjes, ze had Leopardstrike net nog gezien maar wist nu niet waar hij uithing. Met een klein zuchtje, ging ze liggen en begon met zichzelf te wassen. Haar donzige oranjige/witte vacht glom zoals altijd. Breeze was rustig, leergierig en heel - heel erg lief. Ze had een zoete geur rond haar heen hangen, en ze straalde een soort rust uit dat de meesten al snel kalm liet worden. Er waren nual een aantal manen verstreken als apprentice, en ze voelde zich erg thuis in de Clan. Soms dacht ze wel eens over haar Kittypet leven, maar het interreseerde haar niet zo. Ze stond als een van de dichtste bij StarClan, en diende WindClan op de beste manier die je maar kon bedenken. Het zonnetje scheen tussen het bladerdek door op haar vacht, en relaxed snorde ze. Haar lichtgekleurde ogen vielen dicht, en ze had de slaap bijna bereikt. Het was allemaal zo vredig tot een luide schreeuw haar deed opschrikken. Ze wist niet precies wat er gezegd werd, maar de geur van dood bereikte haar neusgaten.
Geschrokken keek ze op, haar hart bonkte in haar keel. Binnen een seconde stond ze al op haar poten, haar hart droeg haar op om kalm te blijven van paniek werd het niet beter. Ze liep de Medicine cat's den uit, en wandelde over de aarde naar een groepje katten dat vol afschuw naar iets staarde. Een akelig gevoel kroop door haar ledematen, als een snerpende pijn van rouw. De zwart/witte vacht liet haar slikken, als ze zich tussen de katten door duwde. En daar lag hij. Zijn machtige kop lag op de aarde, verdronken. Je kon het zien aan de manier waarop zijn vacht aan zijn huid plakte. Breezepaw wist wat voor leider hij was, hij was geweldig, kalm en een van haar grootste voorbeelden. Ze begroef haar neus in de nek van de leider, 'je bent degene die mij het fantastische leven van een Clan heeft laten kennen. Ik zal alles doen om jou Clan het beste te dienen. May StarClan Guide your way toward the stars.' Sprak ze zachtjes voldaan snorde ze nog even in haar vacht. Er was een grote paniek ontstaan. Breezepaw verhief haar stem naar een harde toon. 'Het is zoals het is, dit was StarClan's wil. Tallstar's tijd als Clanleider is over, en hij heeft de Clan overgedragen aan Hollyfur.' Haar stem klonk fluweelzacht.
Met een blik van afschuw keek ze rond de rouwende katten, ze zullen er overheen komen. De dagen van WindClan waren niet geteld, en Tallstar had niet gewild dat zijn Clan als een pudding in elkaar zakte. Ze gaf een likje over haar leiders wang, en ging er stilletjes voor zitten. Leopardstrike zal de volgende zonsopgang vast naar Mothermounth gaan om Hollyfur's naam te veranderen in Hollystar, en Breezepaw was er zeker van dat ze meeging, het moest, als een ode voor Tallstar.

[Korte post, I know]

Pantherface lag voor de warriors den, hij had vandaag al een keer gejaagd en was net terug, dus hij verdiende het wel om even rust te hebben, maar er was toch een rare sfeer in de lucht, iets wat hem vertelde dat er iets mis was, maar hij kon niet plaatsen wat het nou kon zijn, ook al wsa het gevoel dat het hem gaf niet prettig. Hij zuchtte een keer en liet zijn ogen over het kamp gaan, alles leek gewoon goed te gaan, dus wat was er nou mis mee? Waar kwam dat gevoel dan vandaan? Hij schudde zijn hoofd, hij moest het wel gewoon verkeerd hebben, dat had hij nog nooit gehad, maar het kon heus wel een keer gebeuren en dan was het nu zover. Plotseling zag hij de tunnel die de ingang naar het kamp vormde bewegen en zag hij Lionsoul het kamp in komen, met een lichaam. Een naar gevoel ging door hem heen, hij herkende het lichaam maar al te goed. Hoe kon dit gebeurd zijn? Het kon gewoon niet waar zijn, het mocht niet... "Hoe..." Maar verder kwam hij niet. Er zat een brok in zijn keel, die hij maar niet kon doorslikken. Wat was er toch gebeurd? Tallstar kon niet dood zijn, het kon gewoon niet, het mocht niet. Hij schudde zijn hoofd, hij moest nu helder denken, anders zou alles misschien verkeerd gaan en dat was nou net iets dat hij niet wilde. Hij ging op de open plek zitten toen hij Hollyfur de Hollyfur, hij deed het zodat hij niet naar Tallstar hoefde te kijken, het was gewoon geen prettig gevoel om te weten dat hun leider dood was, maar hij wist dat ze sterk moesten blijven, ze mochten de andere clans niet laten zien dat ze zwak waren geworden doordat hun leider dood was gegaan, het mocht gewoon niet.

[Over korte post gesproken, moet je de mijne zienX_X]

Icecloud kwam het kamp binnengelopen en zag een aantal katten op de open plek. Ze begon zich af te vragen wat er nou eigenlijk aan de hand was, maar toen ze zich tussen een aantal katten door wringde zag ze het, het kon gewoon niet missen, daar lag Tallstar, haar leider, degene die haar nog niet zo lang geleden een warrior had gemaakt. Waarom? Hoe kon dit gebeurd zijn? Ze schudde haar kop hevig. Het kon gewoon niet, maar zodra ze een paar keer knipperde met haar ogen was alles nog precies hetzelfde. Ze schudde haar kop nog een keer, ze wilde het niet geloven, ook al begon ze langzaam te beseffen dat het echt waar was en dat ze niks kon veranderen. Ze zag Lionsoul, hij had zijn blik op de lucht gericht. Het zag ernaar uit dat hij degene was die Tallstar naar het kamp had gebracht. Ze liep naar hem toe, ze wilde hem eigenlijk niet storen, maar ze ging naast hem staan en keek naar hem. "Het is onbegrijpelijk dat hij dood is." Fluisterde ze tegen hem. Ze wist niet of ze wel het goede had gezegd, want iedereen zou er anders mee omgaan en dus Lionsoul zou het ook op zijn eigen manier doen. Zelf wist ze nog niet goed hoe, ze kon wel huilen, maar wat voor zin had dat dan? Wat zou het nou voor zin hebben voor de clan, natuurlijk zou ze om Tallstar rouwen, maar dat betekende nog niet dat ze ook hoefde te huilen. Ze schudde haar hoofd, waarom wsa het toch moeilijk om met dit soort situaties om te gaan? ze ging zitten en krulde haar staart om haar poten en richtte haar blik langzaam op Hollyfur, zij zou hun leider nu zijn en Icecloud was ervan overtuigd dat ze het goed zou doen, maar Tallstar zou ook niet vergeten worden.

Mintwhisker kwam de warriors den uitgelopen, was het echt waar? Hoorde ze het goed, ze kon het gewoon niet geloven, het leek zo ongeloofwaardig. Ze schudde haar hoofd langzaam, het mocht niet waar zijn, het mocht gewoon niet, het kon niet. Haar poten brachten haar langzaam naar de voorkant van de groep katten. Ze zag daar het lichaam van haar leider, degene die haar hele leven er al was geweest en nu weg was. Het wsa gewoon onbegrijpelijk, niet geloofwaardig, maar langzaam begon ze te beseffen dat het waar was en dat er geen weg meer terug was, het kon gewoon niet het waar zijn, maar toch was het zo. Haar blik bleef naar haar leider kijken, hij was er niet meer, hij was met Starclan, dat was het enige dat door haar hoofd heen ging, hij is met Starclan. Misschien was het wel beter, misschien voelde hij zich daar prettiger, maar toch kon ze een gevoel van verdriet niet wegdrukken, ze had de kater haar hele leven gekend en nu was hij er niet meer. Dat was het hardste dat ze ooit had meegemaakt. Ze zuchtte en richtte haar blik langzaam op Hollyfur, zij zou de nieuwe leider zijn, of ze het goed zou doen zou nog moeten blijken, maar ze vertrouwde erop dat het wel goed zou komen, het moest gewoon, want anders zou het nooit meer goed komen. Ze hield haar blik op Hollyfur gericht en wachtte af op wat er nu zou gaan gebeuren.

Zoals altijd was hij rustig in zijn Den, waar de stilte weergekeerd was sinds Emberstorm weer naar de Warrior's Den was. Het voelde.. eenzaam, maar op de een of andere manier was Breezepaw in staat de stilte wat minder zwaar te maken. Hij had niet gedacht dat hij zijn Apprentice echt zou waarderen, maar ze was leergierig en deed erg haar best om dit vak te leren. Hij kon tevreden zijn. Leopardstrike keek even naar de uitgang van de Den. Zou hij naar buiten gaan en haar opzoeken? Emberstorm zou vast nog wel in het kamp zijn.. waarom dacht hij aan haar? Leopardstrike beet even op zijn lip en concentreerde zich weer op de medicijnen die voor hem lagen, netjes en ordelijk als altijd. Het was te danken aan zijn klauwen en aan Tallstar dat hij hier was, als Medicine Cat, dat hij zijn droom kon vervullen. Hoewel hij Tallstar pijn had gedaan zonder dat deze het wist, stond hij hier toch. Tallstar's wil was tijdelijk sterker dan Starclan's wil. Een lichte glimlach krulde om zijn lippen. Voor zolang het duurde was hij er meer dan tevreden mee. Zijn staart krulde om hem heen en hij legde alles nog eens recht. Sinds hij Medicine Cat was, ging alles beter. Zelfs zijn zusje Risingpaw was Risingvoice geworden, waar hij heel blij mee was. Hij hield van haar. Hij had een Apprentice, hij had een leven! Starclan, die kon hij niet meer vertrouwen..
Leopardstrike gaf toe aan zijn verlangen het zonlicht te zien en stapte naar buiten. Zodra hij naar de prooistapel keek, zag hij Emberstorm staan, die net een konijn pakte. Hij wilde naar haar toelopen, maar hoorde toen een stem. Lionsoul's stem, die woorden schreeuwde. Hij kon de woorden nog niet vertalen, de schok die ze meebrachten was te groot. Nee. Tallstar.. dood? Leopardstrike's ogen werden groot en hij haastte zich naar Tallstar toe, waar al meerdere katten verzameld waren, waaronder ook Hollyfur. De Clan zou naar haar overgaan, maar dat kon hem nu niet schelen. Breezepaw stond erbij, Owlpaw, Icecloud.. Vaag hoorde hij Hollyfur een meeting bijeen roepen. Poot voor poot wist hij vooraan bij de rost te komen, met een glazige blik in zijn ogen. Het voelde alsof hij een klap in zijn gezicht had gehad, zo onwerkelijk was het. Leopardstrike slikte en zweeg, zijn blik omhoog naar die verraderlijke Starclan, waar niemand wat aan had..

Er stond een nogal stevig windje, maar de meesten waren dat gewend. Ze waren immers Windclan katten, en als ze er niet tegen konden stonden ze hun naam geen eer aan. Dat was althans wat hij ervan vond. De wind trok aan zijn lange vacht. De zon wou ermee spelen, maar de wind belette haar ervan. Zijn oren hingen, zijn ogen waren halfdicht. Met lichte stappen trippelde de kater over de eindeloze vlakte. Hij wou opjacht gaan, maar had daar toch maar vanaf geweken. Uiteindelijk was hij alleen wat gaan drinken. Hij had Risingvoice na haar ceremonie uitjagen gevraagd, maar dat was ook de laatste keer dat hij haar had gezien. Toch wel spijtig. Hij was juist zo blij dat ze eindelijk Warrior was, dan hoefde hij niet meer zo alleen te zijn. Maar nu… Nu was hij toch alleen. Hij stond aan de rand van het kamp, spitste zijn oren. Hij hoorde stemmen. Kon overduidelijk horen dat er iets aan de hand was. En daardoor verstijfde zijn ledematen. Hij durfde het kamp niet in te gaan, was bang voor het tafereel dat hij wellicht zou moeten aanschouwen. Duistere verwachtingen namen zijn gedachtes over. Wild schudde de kater zijn hoofd. Nee, hij moest nu niet wegrennen. Hij moest dingen onderogen komen en niet eens voor de gemakkelijke weg kiezen.
Hij ademde diep in, dwong zijn hart rustig te gaan bonken. In een gangbaar ritme. Hij zwaaide een keer met zijn staart en kwam baande zich toen een weg het kamp in. Hij keek om zich heen, zag allerlei katten ergens omheen staan. Zijn nekharen gingen overeind staan. Er ging een… Sombere en grauwe sfeer. Dit kon niet goed zijn. Quietwind, blijf rustig, miauwde hij tegen zichzelf in zijn gedachtes. Weer ademde hij in. Toen hij naar de anderen toeliep hield hij van spanning zijn adem in. Hij streek langs anderen vachten met de zijne, om vervolgens stil te blijven staan. Er lag een dode kat. Zijn maag draaide om, kokhals neigingen kwamen om de hoek kijken. Hij wou zijn blik ervan af scheuren, maar het ging niet. Hij moest weten wie het was. Maar door dit vreselijke beeld leken zijn gedachtes abrupt stil te zijn gezet. Hij kon niet meer denken. Het verbaasde hem dat hij nog kon ademen, dat zijn hart nog bonkte. Hij knipperde mijn zijn ogen, knipperde zich letterlijk uit de trance. Uiteindelijk viel zijn blik op de staart van de kat. Herkende hem toen meteen. Tallstar. Het was Tallstar die daar zo levenloos lag, die geen tekenen van leven vertoonde. Zijn ogen werden groter. Bang zette hij een stapje naar achter. Nee… Dat kon niet… Maar hoe… Hij kon zijn onbeantwoordbare vragen niet afmaken in zijn hoofd, was te van slag. Er vormde zich een figuurlijke brok in zijn keel, maar al snel kreeg hij een hol gevoel. Met datzelfde holle gevoel trippelde hij naar het levenloze gestalte toe. Hij beroerde de flank van zijn leider met zijn neus, maar zei niets. Woorden waren niet echt geschikt nu op dit moment. Hij was hier laat gekomen, dus woorden zoals; May starlight light your path to starclan, zouden al te vaak zijn herhaald. Hij koos ervoor om respectvol te zwijgen. Hij draaide zich om, drong zich weer door de menigte door en ging ergens in de achterste rij zitten, zijn blik strak op de grond gericht. Het holle gevoel was er nog steeds, die brok in zijn keel ook. Alleen sierden doffe ogen het plaatje nu ook.

Lionsoul was verdooft van schrik en emotie. Er waren al veel katten om hem en Tallstar heen gaan staan. Iedereen had een kreet uit geslagen. De sfeer die rondhing in het kamp was erg onaangenaam. Elke kat van de Clan keek geschrokken. Het was doodstil op een aantal huilende kreten na. De oranje kater bleef beschermend naast zijn oude leider staan. 'Tallstar...' Zuchtte hij nog eens trillend. De stem van Hollyfur, hun Deputy klonk opeens. 'Wat is er aan de hand!? Laat me er....' Hollyfur's ogen leken te trillen, en haar tem stokte elk woord. Haar blik was zó schokkend. Deze blik zou voor altijd op Lionsoul's netvlies staan gebrand. 'Iedereen naar de Rots toe voor een Clanmeating. Lionsoul, ik wil alles weten wat je weet, ik neem aan dat je hem hebt gevonden.' Zonder iets te zeggen trippelde ze naar de grote rots in hun kamp. Lionsoul trippelde achter haar aan. Iedereen fluisterde nog woordjes naar hun oude leider, en ging mee. Met betraande ogen keek Lionsoul nog een keer achterom. Trillend zakte zijn kop met gesloten ogen naar beneden. Als Hollyfur, of terwijl -star, haar Clan-meeting had voltooid, zou Lionsoul haar alles vertellen. Maar de schok was nog steeds groot. De katten om zich heen keken met grote ogen naar hun Deputy. 'Hoe had het ooi zo ver kunnen komen,' Fluisterde hij. Eerbiedig kinikte hij naar Hollyfur, en daarna nog eens naar Tallstar. Een koel briesje kwam zijn vacht nog eens tegemoet. Woedend keek de jonge kater naar de lucht. 'Hoe konden jullie.' Zijn stem was spottend, maar toch respectvol. De StarClan moest je niet afwijzen. Dan wachtte er iets op ze. Maar waarom had Tllstar deze straf gekregen? Toen Lionsoul hem vond was zijn vacht doorweekt van het water. Blijkbaar was hij dus verdronken. Dit moest Hollyfur ook weten. Weer sloot de stekte Warrior zijn ogen. Hij fluisterde nog een paar woordjes, en keek weer naar de Hogesteen, waar hun nieuwe leider nu stond.

[Flut post D; en ik word hier helemaal depri van o3o']

Stevig stond ze op de rots, kijkent naar de katten die zich rouwend om zich heen verzamelde. Ze zag d ehoofden van iedereen, ze waren in schok, verdrietig, en sommige boos. Ze hoorde iemand zeggen waarom tegen Starclan. Hollyfur vroeg zich dat zelf ook af. Zij vonden het vast tijd voor een nieuwe Leader. Maar zij zelf niet. Tallstar hat nog prachtige jaren voor zijn neus, mara nee. Dat was iets dat Starclan blijkbaar niet wou. Dat acceteerde ze, ookal was het nog steeds voor haar niet redelijk genoeg. Ze zuchte hoorloos. Haar dikke-op voslijkende staart zwaaide heen en weer en haar blik liet ze zo goed as mogelijk afwijken van haar emoties. Ze moest sterk zijn. Toen iedereen zich hat gevestigt rondom de Rots liet Hollyfur haar stem horen. 'Lionsoul, breng Tallstar's lichaam naar voren.' Miauwde ze kalm. Ze kon wel merken dat Tallstar niet meer was. Maar gelukkig wel in Starclan. En hij zou altijd over zijn Clan waken. Dat wist ze zeker. Nogmaals zuchte ze. Ze stond dit keer alleen op de Rots waar velen Clanleaders en Deputy's hebben gestaan. Ze moest ook gouw een beslissing maken over zie de opvolger van haar moest zijn om de taak van Deputy op zich te nemen. De lucht werd oranje en de zonne-stalen kwamen nouwlijkt over de bomen heen. 'Iedereen, vandaag zullen we nog een keer met onze geliefde Clanleader tongen. Morgen zullen we hem met eer begraven na de laatste eerbetoon aan hem. Ik zal over hem waken vanacht.' Miauwde ze hard op zodat iedereen het goed kon horen. Maar er wa sgeen rust voor haar. Haar clangenoten konden de klap niet geloven. En zij ook niet, maar het moets wel. Het is gewoon niet anders. Ze zuchte en sprak verder. 'Ik zal als ik het weet jullie zo gouw mogelijk weer bij elkaar roepen voor de benoeming van onze nieuwe Deputy. Ik zal morgen-vroeg op pad gaan naar de Moedermuil. De genen die met me deze reis zijn :Leopardstripe, Breezepaw en Skyclaw.' Miauwde ze. 'Jullie mogen nu jullie eerbetoon laten zien aan het lichaam van onze oude leider.' Met die zin sprong ze van de Rots en liep rustig naar het wit zwarte lichaam lichaam toe. Ze ging rustig bij hem liggen en begon te tongen op zijn natte voorhoofd. Zijn lichaam voelde koud en levenloos aan, dat had ze eerder gevoeld en hoopde dat z het nooit meer hoefde voelen. Maar dat zou niet kunnen. Je zal je hele leven deze dingen meemaken. Helaas. Toen ze klaar was gaf ve een teken dat de andere katten mochten tongen. En Hollyfur, die liep naar de Leader Den en ging naar binnen. Als je goed keek zag je een traantje over haar wang glijden. Dat was de eerste en laatste traan voor haar aan Tallstar.

Crowfeather zag dat Hollyfur op d Hoge Rots was geklommen en naar haar nieuwe Clan keek. Vanaf hier leek ze nu al een echte Leider, dat vond Crowfeather wel bijzonder aan haar. Haar stem galmde over het kamp en Crowfeather keek op. Dit was pas haar eerste Clan besprekeing en ze deed het al aardig goed. Want ookal lag Tallstars lichaam daar, ze hield moed en sprak al haar woorden zonder een traantje te lekken uit. 'Ik zal als ik het weet jullie zo gouw mogelijk weer bij elkaar roepen voor de benoeming van onze nieuwe Deputy. Ik zal morgen-vroeg op pad gaan naar de Moedermuil. De genen die met me deze reis zijn :Leopardstripe en Skyclaw. Aangezien er nog geen Medice cat Apprentice is gaan we zonder(lijkt me logisch).' Crowfeather was een beetje teleurgesteld dat hij niet mee mocht, maar hij moest meehelpen om het kamp te beschermen. Hollyfur sprak nog wat na en sprong van de rots af en ging de Leaders den binnen. Crowfeather draaide zich om en ging liggen naast Tallstars lichaam. "Vaarwel mijn leider, ik zal u missen." Zei hij zacht, hij likte een paar keer de zij van Tallstar en liep weg. Het had nu geen zin, want er moesten nog een paar andere katten voor de laatste keer met hun leider tongen. Alweer slaakte hij een zucht en liep een rondje door het kamp, bijna iedereen was uit hun dens en zaten bij Tallstar. Natuurlijk is dat logisch, maar wat als er een andere Clan aanvalt? Crowfeather schudde zijn kop en werd weer helder. Tallstar is de leider van WindClan! Natuurlijk wil iedereen daar bij zijn. Crowfeather liep naar de prooistapel en pakte zijn kleine konijn, het konijntje was al iets warmer, maar er zat nog steeds een klein beetje aarde op. "Ik had het ook niet op de grond moeten laten vallen!" Gromde hij tegen zichzelf, liggend plukte hij wat haartjes van het vlees en nam een grote hap. Het vlees was vers en sappig, maar door het grote verlies van hem, kwam het er niet goed in. Nu Tallstar weg is, zal niets meer hetzelfde zijn. Crowfeather krulde zich op en sloot zijn ogen voor heel even, een kleine traan liep over zijn wang en hij ging zitten. "Ik kan niet eens in slaap komen! Misschien als iedereen ook gaat slapen." Mompelde Crowfeather, hij hoopte dat niemand het gehoord had en ging naast de menigte zitten. Verschillende manieren werden er gebruikt om afscheid te nemen van Tallstar, Crowfeather had een snelle genomen en had er nu al spijt van. Ik kan gewoon geen afscheid nemen van zo'n leider, het is te moeilijk voor me. Daar lag hij, bewegingsloos en koud, maar niet voor lang. Morgen zal hij rennen en jagen met StarClan en dat zal hem goed doen. Niet dat hij wilde dat hij dood ging, maar.. Hij had er geen woorden meer voor, de zon verdween al een klein beetje achter de bergen en aan de overkant verscheen een klein stukje van de maan. Vannacht zou de moeilijksye nacht worden voor Crowfeather, hij moest slapen, maar wilde het niet. Was Tallstar maar niet dood gegaan, dan was alles hetzelfde gebleven. Tranen liepen over zijn wangen en hij sloot zijn ogen, nog één keer gunde hij Tallstar een blik en viel in een zachte slaap. Tot in StarClan, mijn beste Tallstar.

(Wordt er gewoon emotioneel van..)

Verstikt in emoties en nog steeds verward van wat er net was gebeurd, zat Lionsoul tussen de andere katten. Allemaal net zo gefrustreerd als hij. De jonge kater sloeg zijn staart om zijn poten, en sloeg zijn kop teneer. 'Lionsoul, breng Tallstar's lichaam naar voren,'Miauwde Hollyfur toen kalm. Al leek ze niet helemaal kalm natuurlijk. Lionsoul knikte haar eerbiedig op, en liep tussen de katten door naar achteren. Hij hurkte neer bij het slappe lichaam van zijn oude leider. Hij liet nog een traan op zijn nog steeds natte pels vallen, en pakte Tallstar aan zijn nekvel vast. Het gewicht voelde vertrouwd. Hij had dan ook dit lichaam mee naar het kamp genomen. Hij liep tussen de katten door naar voren. Daar zat Hollyfur. Lionsoul sleepte het nog een stukje mee, en liet het eerbiedig en vol respect voor zijn nieuwe leider liggen. Met zijn groene ogen keek hij Hollyfur aan, en maakte een eerbiedige buiging. Daarna ging hij van iets afstand zitten. 'Iedereen, vandaag zullen we nog een keer met onze geliefde Clanleader tongen. Morgen zullen we hem met eer begraven na de laatste eerbetoon aan hem. Ik zal over hem waken vanacht.' Lionsoul kon zich nu bijna niet inhouden, en stak zijn nagels in de harde grond. Een flinke bries waaide weer door zijn vacht. 'Ik zal als ik het weet jullie zo gouw mogelijk weer bij elkaar roepen voor de benoeming van onze nieuwe Deputy. Ik zal morgen-vroeg op pad gaan naar de Moedermuil. De genen die met me deze reis zijn :Leopardstripe en Skyclaw. Aangezien er nog geen Medice cat Apprentice is gaan we zonder(lijkt me logisch).' Lionsoul luisterde aandachtig naar de kalme, heldere stem van zijn nieuwe leider. Hij gaf een knikje aan haar. De vos kleurige poes sprong van de Hogesteen af, en begon Tallstar te tongen. Toen ze wegliep maakte ze het gebaar dat de andere katten ook moschten. Muisstil liep iedereen naar hem toe. Ook Lionsoul. Hij gaf een paar likken aan zijn kop, en pels. Het voelde hard, koud en leveloos aan. De jonge kater trilde. Dit was erg moeilijk. Dit voelde echt niet fijn. Maar respectvol boog hij van hem af. Hollyfur was inmiddels al naar haar Den gelopen. Lionsoul prong achter haar aan. De wind streek nog eens door zijn vacht heen. 'Hollyfur... Je wilde me nog spreken over Tallstar?' Miauwde hij zachtjes. Hij stak zijn oranje kop een stukje de Den in. Nog even liet Lionsoul een traantje vallen. Snel veegde hij het weg. Dit was voor iedereen een verschrikkelijke dag.

Ongeloof stond nog steeds in zijn ogen te lezen. Leopardstrike kon het gewoonweg niet geloven. Een zo stabiele factor was in één keer weg, verdwenen, naar de Starclan. Waarom leken de sterren zo ver weg, zo koud en dan in één keer zo dichtbij? Hij krulde zijn staart om zich heen en bleef bevroren naar Tallstar kijken. Hij had de kater nooit echt gekend en hem ook niet als een vriend gezien, maar hij had hem altijd gerespecteerd. Hollyfur stond rustig maar toch aangedaan op de rots waar Tallstar hoorde te staan. Het leven was een waterdruppel; alles leek goed tot het de grond raakte en in een illusie uiteenspatte. Hij wist dat maar al te goed. Leopardstrike slaagde erin zijn blik van Tallstar los te scheuren en naar Hollyfur te luisteren. Ze handelde goed en rustig, als leider zou ze het goed doen. Maar ze kon Tallstar nu eenmaal niet vervangen. Hij hoorde haar woorden maar half en het duurde even voor hij ze registreerde. Vandaag samen tongen met Tallstar. Morgen zou hij al onder de grond verdwenen zijn, alsof het niets was, alsof.. Hij slikte. Hollyfur zou spoedig Hollystar worden en dan zou er een nieuwe Deputy nodig zijn. Wie dat was? Geen idee, maar het interesseerde hem nu ook niet. Alles stond even stil in hem. Zelfs de stemmen die af en toe door zijn kop fluisterden zwegen, alsof de tijd gewoonweg niet meer bewoog. Vaag hoorde hij dat hij Hollyfur zou vergezellen naar de Moedermuil. Leopardstrike keek op en knikte naar haar, waarna hij met wat wankele passen naar Tallstar liep om een laatste eerbetoon te brengen. Hij had de kater zijn trouwe Medicine Cat ontnomen. Was het zijn schuld dat Tallstar zich niet goed voelde? Hoe kwam het toch.. Hoe kon het lot zo wreed zijn?

Toen Hollyfur de lege Den zag besefde ze echt dat Tallstar niet meer was. Zijn geur was er nog, maar die zou al snel verdwenen zijn en haar geur zou in de plaats komen. Ze was wel blij, een klein beetje. Iedereen zou wel Clanleader willen zijn, maar naar zoiets? Na zo iets verschrikkelijk. NIemand wou dat Hij zo aan zijn dood was geéindigt. Iedereen had wel gehoopt dat hij van ouderdom zou sterven, of teminste nog een tijdje hat geleefd. Maar nee, dat was iets wat Starclan niet wou. Ze trippelde verder, haar poten waren slap van alles. Haar groene ogen die dofheid uitstraalde keken neer op het nest van Tallstar. Onee, het was bijna haar mosnest waar ze elke nacht zou gaan slapen inplaats van de Warrior Den. Die zou ze wel gaan missen. Ze liep verder en ging zitten op het nest, Het mos was net verschoond. Gister nog. Haar oren spitste zich nouwlijks toen ze pootstappen hoorde. 'Hollyfur... Je wilde me nog spreken over Tallstar?' Ze draaide haar hoofd half naar Lionsoul toe, maar haar half-dichte ogen keken naar de grond. Het was even stil. Ze wou dolgraag horen wat er is gebeurt en hoe. Maar straks was het te heftig, maar dat zal wel niet, hij zag er niet ernstig uit. 'Kom dinnen.' Miauwde ze hoorbaar. Ze wikkerlde haar bonte staart om haar heen tot aan haar voorpoten. Hollyfur draaide nu wel naar hem toe met aandacht. En als er meer waren die ook meer wisten wou ze die ook zo snel mogelijk spreken.

Sorry, korte post>....>

Lionsoul bekeek de donkere grond. In de Den was het lekker koel. Zijn spieren waren nog steeds gespannen van de gebeurtenis, maar langzaam ontspande hij weer. De jonge kater gaf een zuchtje en keek naar Hollyfur. Zou ze hem hebben gehoord? Toen draaide de voskleurige poes zich om. 'Kom binnen,' Miauwde ze hoorbaar. Lionsoul zette voorzichtig een stap naar binnen. Even twijfelde hij. Hij was nog nooit in de Leaders Den geweest. Toen zette hij weer een stap naar binnen. Langzaam ging hij zitten en gaf een lik over zijn poot. 'Oké...' Zuchtte hij. 'Zal ik maar van vooraf aan beginnen?' Vroeg hij zachtjes. Het leek hem wel sterk. Om midden in het verhaal te beginnnen was natuurlijk niks. Hij lachtte zachtjes om zijn vraag. Eigenlijk best dom... Zonder op antwoord te wachten, begon hij. 'Nou... Ik was dus ik het kamp. Een beetje konijnen jagen. Maar steeds had ik een vreselijk rottig gevoel. Alsof er ites heel erg mis was. Maar ik dacht dus dat dat misschien een beetje aan de sfeer hing. Het was ook geen fantastisch weer. Maargoed, ik hoorde zelfs een soort 'iets' in mijn hoofd. Het leek te zeggen waar ik heen moest lopen. Ik dacht dat het onzin was, en maar een stomme verbeelding, maar ik deed wel wat het zei. Zo werd ik het RiverClan territory in gefluisterd. Daar werd ik best wantrouwend, en wilde weer weg gaan. Maar het 'iets' was zó sterk, ik moest gewoon mee. Toen was ik dus zo ver gekomen dat ik bij het ravijn/rivier kwam. Daar keek ik even rond. Tot mijn verbazing lag Tallstar daar. Volledig doorweekt aan de rand van de oever. Ik was er natuurlijk gelijk op af gesprongen. Toen heb ik hem vanaf de RiverClan hierheen gesleept.' Lionsoul zuchtte even. Dit was pas een lang verhaal. Maar het was wel nodig. Hij keek Hollyfur even aan met zijn groene ogen. Hoe zou ze erop reageren? Maar hij keek weer weg in toon van respect. Zijn poten hadden tijdens het verhaal de grond nogal bewerkt. Snel veegde hij het met zijn poten schoon.

[Haha, mega verhaal ^^ Maar toch een beetje korte post D:]

Vrolijk trippelde Silverpool door haar Clancamp. Ze hield zich even stil bij de hoop prooi, maar liep er al snel weer van weg. Ze had net gegeten maae de zinnen uit de krijgscode hielden haar tegen een mollig konijn te pakken, ondanks dat ze zo'n honger had. "De Clan moet eerst gevoedt worden,, dat waren de regels. Ze zou straks nog wel wat nemen. Bovendien moest ze haar trouw aan Tallstar nog bewijzen, nadat ze, misschien wel met tegenzin, een Rogue niet meteen had weggejaagd. Sparrowpelt was weggelopen en had zichzelf omgebracht door in een ravijn te springen. Silverpool had nog manen lang met een knoop in haar maag gezeten. Hoe kon je zó onloyaal zijn? Ze vondt het werkelijk vreselijk. Ze liep verder naar de Warriors den, en op dat moment kwam de kater Lionsoul het kamp in. Tot haar grote schrik zag ze dat hij een lijk meehad. Het lijk van een dode kat. En beetje bij beetje drong het tot haar door: de harde waarheid. Het was het lijk van haar machtige leider; Tallstar. Meteen stonden er dikke tranen in haar ogen en sloeg ze haar nagels in harde koude opgedroogde grond. Dit kon niet waar zijn! Bedacht ze. Met een ruk stond ze op. Hoe kon dit gebeuren? Was er geen enkele kat bij geweest? Had hij geen bescherming gehad? Wie had dit gedaan? O! Als ze erachter kwam wíe het had gedaan zou ze spontaan haar nagels in de vacht van de dader zetten, en hem, wie het ook zag, in koele bloeden vermoorden! Er rolde een dikke traan over haar wang. Niets kon ze meer uitbrengen. Ze zag door haar tranen heen dat Lionsoul de Leaders den inging. Het interreseerde haar niet wat er gezegd werd. Haar leider was dood. Nooit meer zou ze hem zien. Zijn toespraak vanaf de steen, niet elke dag in en uit zijn hol komend. Haar hart lag ongelukkig in haar lijf. Voorzichtig stond ze op en liep wat in het rond. De tijd bleef maar doorspoelen, maar voor haar stond deze stil. Ze keek naar de lucht. Zou Tallstar zich daar nu bevinden? Had hij zijn weg naar StarClan al gevonden? Waar zou haar grote leider zich nu bevinden? Ze lette niet op andere katten. Ze had geen zin om haar vacht uit te pluizen, deze zat helemaal door de war. De hele wereld leek somber en grijs. Wat een invloed had dit op het WindClancamp. Ze vond het een vreselijke gebeurtenis. Was ze maar aan zijn zijde geweest toen het gebeurde, misschien had ze hem kunnen redden...

- Flutpost... -