You again [Windkit.]

"Wat doe jij hier?", vroeg er opeens een stem achter haar. Windkit draaide zich niet om, maar richtte haar hoofdje naar boven, naar de regen. ze gaf ook geen antwoord. Ze was gekomen om te kijken naar de regen, om hem te voelen neerstromen en haar te doorweken. Had was een geweldig gevoel, je kon het je niet voorstellen. De meeste katten waren er blind voor, probeerden zich zo snel mogelijk te verstoppen. Maar als je je ontspande, en gewoon genoot van de sensatie.. Ze vergat de andere kitten bijna meteen nadat 'ie iets gezegd had, en gaf geen enkele reactie op zijn woorden.

De bruine kitten wenkte even geïrriteerd met z'n oortje toen de poes hem leek te negeren, maar liep niet koppig terug de den in. Nee, zijn ego was daar net iets te groot voor. Hij liep langs Windkit heen en volgde haar blik naar de grijze hemel. Er was toch helemaal niets interessants aan de regen? "Ik snap niet wat jij toch steeds zo interessant vind aan zulke normale dingen." mauwde de kitten. "Ik vraag me af hoe jij het als apprentice gaat doen." Een klein grijnsje stond op zijn gezicht. Hij kon het gewoon niet laten. Windkit was het ondertussen al wel gewoon, aangezien hij de laatste tijd veel vaker z'n mond opentrok naar anderen toe.

"Ik snap niet wat jij toch steeds zo interessant vind aan zulke normale dingen.", mauwde de andere kitten weer. Windkit draaide zich nu om, en zag dat het Hazelkit was. Die kende ze wel! "Ik snap niet wat je er niet interessant aan vind", antwoordde ze, een vrolijke, onschuldige lach om haar lippen. "Ik vraag me af hoe jij het als apprentice gaat doen." De naïeve poes lachte haar witte tandjes bloot. "Ik hoop dat ik het goed ga doen! Maar jij zal het vast ook geweldig doen", antwoordde ze, altijd weer even enthousiast.

De jonge poes had zich naar hem omgedraaid nadat hij iets had gezegd."Ik snap niet wat je er niet interessant aan vind" Wat was er nu interessant aan regen? Regen, het goedje dat er altijd voor zorgt dat alles nat was en er voor zorgde dat vele geuren verdwenen. Hij snapte haar niet bepaald. "Ik hoop dat ik het goed ga doen! Maar jij zal het vast ook geweldig doen" Haar antwoord op zijn volgende opmerking volgde al snel. Even wenkte het katertje ongemakkelijk bij haar laatste woorden. Gaf ze hem daar nu net een compliment? Hij schudde de gedachten van zich af. "Natuurlijk ga ik het goed doen, wat had je dan gedacht." schepte de kitten op en grijnsde even. Hij zou het zeker beter doen dan haar, daar was hij van overtuigd.

"Natuurlijk ga ik het goed doen, wat had je dan gedacht.", zei de andere kitten. Windkit keek hem aan, een stralende glimlach om haar lippen. Naïef als ze was besteedde ze totaal geen aandacht aan het ietwat opschepperige toontje van de kater, en vrolijk antwoordde ze; "Ik zou niets anders verwachten!" Haar bladgroene oogjes twinkelden opgewekt, haar tabby vacht lag doorweekt om haar brede lijfje.

Even kneep hij zijn oogjes onderzoekend dicht. Van al de kittens in de Nursery was zij de enige die zijn opmerkingen goed op leek te vatten. Hazelkit liet zich er echter niet door doen. Sinds hij 5moons was geworden kon hij niemand echt meer uitstaan. De gedachten dat zij familie hadden en hij niet, bleef nog steeds scherp steken in zijn gedachten. Het was dan ook niet vreemd dat hij onbestaande feiten zou bedenken, onjuiste dingen die hij na verloop van tijd als juist zou beschouwen. Windkit zou alleen apprentice worden omdat haar grootmoeder Shrewstar was, ja, dat was het. Hazel legde zijn oortjes in zijn nek bij de gedachten. "Geniet maar van de regen zolang het nog kan." bromde hij plots geïrriteerd en draaide zich met een ruk om. Zijn karakter kon soms vreemde wendingen aannemen. Iets waar Windkit nu wel degelijk getuigen van was.

"Geniet maar van de regen zolang het nog kan.", bromde de kater. Hij leek plotseling geïrriteerd. Windkit fronste even toen hij zich omdraaide en weg begon te lopen. Ze hupste vrolijk achter hem aan. "Ga nu nog niet weg!", riep ze vrolijk. "Wil je misschien spelen?" Ze kon zich moeilijk in anderen verplaatsen, en daarom had ze vaak niet door dat ze anderen irriteerde. dit zou zo één van die momenten kunnen zijn, maar dat nam haar vrolijkheid bijlange na niet weg.

Hazel draaide zich zijdelings om toen het poesje achter hem aan hupste en hem vroeg of hij wilde spelen. Spelen? Dat was wel het laatste waar hij zin in had. "Speel maar met je staart." mauwde hij droogjes. De regen was ondertussen gestopt, waarna de zon even tussen de wolken door glipte. De kater zette zich niet veel verder neer in de nursery en richtte zijn blik op enkele kittens die een flinke wasbeurt kregen van hun moeder. Hazelkit's oortjes zakten bijna automatisch in zijn nek. Binnenkort kwam er een ceremonie, hun ceremonie. Dan werd niemand hier nog bemoederd. Dan kon hij zich eindelijk als een gelijke zien. De jaloezie zou nooit verdwijnen, maar het zou zeker minder worden. Dat hoopte hij toch.

"Speel maar met je staart.", antwoordde de kater droogjes. Windkit fronste even. waarom was hij nu niet vrolijk? was toch geen enkele reden om sip te zijn? Want voor haar was je, als je niet vrolijk was, sip. Het ene of het andere. "waarom ben je sip?", vroeg ze daarom maar. Ze wou hem helpen, zodat hij niet langer sip hoefde te zijn!