First time out! {Open!}

Er stond een trotse blik in zijn ogen terwijl hij met een waterrat tussen zijn kaken terug liep naar het kamp. Eigenlijk was het een gelukje geweest dat hij hem gevangen had. Het diertje had mank gelopen, dus was het voor Creamypaw niet zo moeilijk geweest om de waterrat te besluipen en er boven op te springen. Toch was hij heel erg trots, het lukte hem niet vaak dat hij iets op het land ving. Vissen vangen ging hem steeds beter af, nog steeds niet perfect, maar wel een stuk beter. Alleen nou het kouder werd waren de vissen een stuk lastiger te vangen en ook de prooi op het land trok zich terug. Het was alweer een tijdje geleden geweest dat hij iets had kunnen vangen en daarom was hij ook zo blij. Zijn staart zwiepte enthousiast heen en weer terwijl hij het kamp in liep en meteen naar de prooistapel trippelde. Hij legde de waterrat erbij en keek er nog even naar, met een brede glimlach om zijn lippen. Zijn lichtblauwe ogen straalde terwijl hij met zijn snorharen trok. Ze zouden vast blij met de waterrat zijn en hij voelde zich het meest gelukkig als hij andere blij kon maken. Hij draaide zich om en wilde zichzelf een wasbeurt geven toen zijn blik opeens op een kitten viel. De kleine kater zat met zijn bekje open naar hun te staren. Er verscheen een warme blik in zijn ogen toen hij zijn voornemen veranderde en naar de jonge kitten liep. Het ging hem steeds beter af om met kittens om te gaan, sinds hij vaak optrok met de kittens van zijn beste vriend Bravesoul. Vlak voor de kitten stond hij stil en ging hij zitten. “Hallo daar.” Zei hij vriendelijk, met een glimlach om zijn lippen. Hij hoopte niet dat hij hem liet schrikken. “Wat is jouw naam? Ik heet Creamypaw.” Vervolgde hij terwijl hij nieuwsgierig met zijn oren wiebelde. “Ben je voor het eerst buiten?”

Er verscheen grijnsje op zijn gezicht toen de kitten trots zijn borstkas vooruit stak. Hij mocht de jonge kater meteen. “Aangenaam Timekit.” Begroette hij hem toen hij zichzelf voorgesteld had. “En hoe vind je het buiten?” Hij ging liggen, zodat hij de kitten beter aan kon kijken. “Indrukwekkend of niet?” Hij wist nog heel goed de eerste keer dat hij naar buiten was gegaan. Zijn moeder had hem zachtjes naar buiten geduwd en hem alles aangewezen terwijl hij zijn ogen uitgekeken had. Toen had ze nog geleefd, snel liet hij de gedachten van zich afglijden en keek Timekit weer aan. "Hoe oud ben jij en welke rang heb jij?" De glimlach kwam terug rond zijn lippen door de nieuwsgierigheid van Timekit, het was goed dat hij zo nieuwsgierig was. “Ik ben 11 manen oud en een apprentice. Silvercloud is mijn mentor.” Vervolgde hij toen trots. “Het is echt heel leuk om te mogen trainen. Heb jij er ook al zin in?” Vroeg hij daarna.

Hij fronste even toen Timekit zei dat zijn moeder gestorven was. Hij moest een keer slikken en zijn gezicht weer in de plooi trekken, voordat hij verder kon praten. Hij vroeg er niet naar, hoe het gebeurd was. Hij wist hoe vervelend hij het zelf gevonden had om er over te praten. Het had hem elke keer weer pijn gedaan en dat wilde hij Timekit niet aandoen. Het was zijn beurt om verrast te kijken toen de jonge kitten zei dat hij dan zijn mentor kon zijn. Nee, hij was echt nog niet klaar om iemand trainingen te geven en hij vroeg zich af of hij daar wel klaar voor was als hij net warrior werd. Waarschijnlijk niet, hij vond zichzelf daar ook niet goed genoeg voor. Toch was hij gevleid door de opmerking van Timekit en hij glimlachte naar hem. “Ik weet niet of ik daar al klaar voor ben als jij apprentice wordt, maar wie weet.” Hij knipoogde naar hem. Toen tikte hij hem plagerig tegen zijn schouder. “Ik mag jou wel Timekit.” In zijn ogen kon je zien dat hij dat ook echt meende. “Misschien als het mag kan ik je wel een keer meenemen buiten het kamp, wanneer je oud genoeg bent. Dat zou me heel leuk lijken.” Hij tikte nog een keer tegen Timekit zijn schouder, met een uitdagende grijns om zijn lippen.

Hij schoot in de lach toen Timekit vol overtuiging zei dat hij er dan wel klaar voor was. Er ontstond een vrolijke fonkeling in zijn ogen terwijl hij hem met een grijnsje aankeek. “Wie weet Timekit, wie weet.” Het grijnsje ging over in een glimlach. Hij genoot van het gezelschap van de jonge kitten, het had zijn dag nog beter gemaakt dan dat hij al geweest was. Hij veegde met zijn staart over de grond terwijl hij verder praatte. Het grijnsje verscheen weer om zijn lippen toen Timekit zei dat hij hem ook mocht. “Dankjewel.” Het deed hem goed dat hij dat zei. Hij had het erg gevonden als het niet wederzijds was geweest. Hij schoot opnieuw in de lach toen Timekit helemaal enthousiast werd, maar hij was opslag stil toen de kitten vroeg of hij nou niet mee mocht. Hij deed zijn bek open om wat te zeggen, maar klapte hem ook weer dicht. Hij wist nog heel goed dat hij ook nog niet naar buiten had gemogen en toen stiekem gegaan was, dat was de reden geweest waarom zijn moeder was gestorven. Als hij Timekit nou mee zou nemen, dan had hij misschien niet de neiging om het stiekem te doen. Dat was toch alleen maar goed? De kitten was veiliger bij hem dan dat hij alleen op pad zou gaan. Hij wist dat hij nou iets ging zeggen wat echt niet mocht en dat als ze betrapt zouden worden hij echt flink op zijn kop zou gaan krijgen. Toen knikte hij ernstig. “Is goed, maar we moeten het wel stiekem doen en je moet heel goed naar mij luisteren.” Hij keek Timekit streng aan. “Ik meen het Timekit, je moet echt heel goed luisteren. Als ik zeg dat je vlak bij mij moet blijven dan moet je dat doen, goed?” Hij stond op en keek om hem heen of ze weg zouden kunnen glippen, daarna keek hij Timekit weer aan.

Oh ooh, wat had hij nou weer gedaan. Nou ja, nu kon hij niet meer terug. Hij wist dat het verkeerd was, maar niemand had het hem ooit strikt verboden toch? Hij probeerde zichzelf wijs te maken, dat het dan niet uitmaakte. “Oké.” Zei hij bedenkelijk toen Timekit zei dat hij voorzichtig zou zijn. Hij vroeg zich af wat voorzichtig voor de jonge kitten betekende. Hij hoopte maar dat het goed zou gaan, hij zou zichzelf nooit vergeven als het mis zou gaan. Toch wilde hij Timekit deze kans gunnen, omdat hij vond dat hij het moest doen. Dus stond hij op en liep achter Timekit aan toen hij vroeg of hij nog kwam. “Ja ja, meneertje ongeduld.” Mompelde hij plagerig. Hij gaf hem een duwtje toen hij in de buurt was, zodat hij hem buiten het kamp duwde. Toen ging hij weer recht staan en keek om hem heen. “Even wachten.” Zei hij streng tegen hem. Hij deed zijn bek open en nam de geuren van zijn omgeving op, naast de geuren van Riverclan en prooi was er niets vreemds op te merken. Gerustgesteld klapte hij zijn kaken weer op elkaar. “Altijd eerst kijken of alles normaal is.” Legde hij toen uit aan Timekit. “Ik wil niet dat jou iets overkomt.” Hij liep voor Timekit uit langs de rand van enkele bomen.