One last time {Starlingpaw}

Wat ze in gedachten had voor Starling was groots. Ze had iets in de kattin gezien de dag dat ze met haar trainingen was begonnen, maar ze hoopte vurige dat de grijze kattin iets met dat talent had gedaan. Vandaag zou ze daar achter komen. Met rustige passen liep ze verder, steeds verder het bos in. Ze week af in de richting van de Twoleg place, zodat ze geen onverwachte Riverclanners zouden tegenkomen die hen konden aanvallen. Snel zette ze dat op haar mentale lijstje... meer patrouilles langs de sunningrocks... Misschien wat katten die hen zouden observeren... Ze wist het niet, snel schudde ze even haar kop waarna ze halt hield. Om haar heen groeiden grote bomen, die al langzaam hun bladeren aan het verliezen waren. met een zwiep van haar staart wees ze een laaghangende tak aan. "Spring daar op," zei ze terwijl ze even omkeek naar de apprentice.

Het werd een wandeling, recht uit het kamp, zonder ook maar een woord te zeggen waar ze heen gingen. Met een priemende blik bleef Starlingpaw naar de rug van de deputy kijken, die ze eigenlijk nog niet geheel erkend had. Nog niets gedaan, was nog niets verdiend om de rang te dragen. Zwijgend bleef ze de poes volgen, op een gepaste en iet wat luie afstand. Toen Snowdrop eindelijk stil stond, meer in het Twoleg gebied dan gehoopt, werd er pas weer tegen haar gesproken.
Toen de woorden haar oren bereikten keek ze fronsend naar haar mentor. "Wat?!" Zei ze, haar groene kijkers bijna versmald tot spleetjes, maar meteen beet ze op haar tong. Oh nee, deputy preek. Dus kwam ze in een reactie gelijk overeind en met een overduidelijk zucht rende ze op de boom af die de poes had aangewezen en sprong. Ze klemde haar klauwen in de droge bast die de tak omringde. Voor een moment hing ze aan de tak, die al vervelend begon te zwiepen, maar begon met haar eigen lichaam te schommelen, waarbij ze uiteindelijk genoeg vaart had gekregen om geheel op te tak te kunnen krabbelen.

"Wat?!" Ze keek even naar de kattin, maar bleef koeltjes. Haar ogen stonden nog steeds kalm, alsof ze de woorden nooit had gehoord. De ogen van haar apprentice hadden zich vernauwd tot spleetjes, maar dan opnieuw, schonk ze er geen aandacht aan, Starling zou wel reageren. na enekel tellen leek er een belletje te rinkelen bij haar en schoot de grijze kattin overeind waarna ze snel op de tak sprong. Snow volgde haar bewegingen goed en keek toe hoe ze haar balans vond. "Goed," zei ze waarna ze hing zitten en kalm keek naar de apprentice. "Klim nu maar hoger," vervolgde ze met een kalme, beheerste stem.

Nog.. hoger..? Haar spieren begonnen al vervelend te prikkelen, aangezien ze nog steeds last had van een tekort aan slaap, maar met een zucht, die ze niet verzweeg, haakte ze haar klauwen in de bast van de boom en klom met kleine sprongetjes nar boven. Bij elke tak die ze hoger kwam voelde ze de spieren in haar poten branden. Zoveel beweging had ze namelijk niet gehad in een paar weken, aangezien ze voornamelijk korte trainingen had gehad van vreemdelingen. Licht hijgend stopte ze bij een tak, die haar meerdere vossenlengtes van de grond verwijderde en keek wat aarzelend naar beneden. "Hoog.. genoeg?"

De kattin zuchtte, maar luisterde toch naar wat ze zei. Snow keek haar aan, geen grijns op haar gezicht. Nee, ze had wel degelijk medelij met deze kattin, ookal toonde ze dat niet altijd. Ze keek toe hoe ze klom maar zag aan haar niet zo soepele bewegingen dat de kattin meer bewegingen nodig had. Ze haalde dan ook opgelucht adem toen deze hijgend boven kwam en niet naar beneden was gevallen uit vermoeidheid. Ze slikte even en liet haar blik over de grijze kattin gaan. "Hoog.. genoeg?" Ze knikte enkel, maar bevestigde deze beweging door nog eens; "Ja," te zeggen, luid genoeg dat de apprentice het kon horen. Ze zwiepte met haar staart en wees in de richting van een lager liggend stuk, waar bomen een beetje uitdunde en ze normaal zicht zou kunnen hebben op Riverclan gebied. "Wat zie je daar?" zei ze simpel.