When the moon cries {Open}

Tranen rolden van zijn kaken terwijl hij naar buiten staarde. Het was donker en enkel een sliert maanlicht viel binnen. Vanillapaw was een paar dagen geleden gestorven... Hij kneep zijn ogen dicht en schudde zijn kop hevig. Nog steeds kon de apprentice het niet geloven dat zijn zusje er niet meer was, diegene waarvan hij zoveel van had gehouden. Het was ook al een moon terug dat hij de rare aanval had gehad en op het nippertje -blijkbaar- aan de dood was ontsnapt. Sinds die dag lag hij hier en elke dag mistte hij Crimson meer en meer. Wat moest ze wel niet denken? Hij ging gewoon dag gaan zeggen en ze was al een moon aan het wachten... Hoe kon hij haar dit aandoen? De tranen begonnen sneller te komen en hij snikte zachtjes. Niemand kwam hem bezoeken... Zijn goede vriend Birchtorn niet en hij mocht het ook vergeten van zijn mentor, Wishclaw. De enige die af en toe eens was gekomen was Vanilla... Bij die gedachte sperde hij zijn mond open en begon hij zachtjes geluiden te maken. Het gehuil werd luider dus besloot Lake zijn kop in het bedmos te duwen. Waarom hij? Waarom moest hij dit meemaken?

Na het gesprekje met haar oudere zus kon ze niet slapen. De kit van rond de drie moons zat alleen. Ze was buiten. Het was een lichtelijk zwoele avond, en ze keek naar de sterren aan de hemel terwijl ze diep nadacht. Dus haar mama was daar? Die had nooit in de nursery gelegen? Was nooit bij haar geweest? Floodkit dacht zelf dat ze zacht huilende geluiden van haarzelf kwamen toen ze haar oren binnendrongen. Maar even later besefte ze het tegendeel. De luide snikken, die inmiddels gedempt werden, waren niet van haar. Haar oortjes werden gespitst. Haar gestreepte koppie draaide zich naar de medicine cat den, waar het geluid vandaan kwam. Floodkit slikte. Zou ze gaan kijken? Even aarzelde ze nog, maar ze kon het niet aanhoren hoe iemand zo hard moest huilen. Dus liep ze met zachte pootstapjes naar de donkere den toe. Binnen, in het halfduister, viel haar oog meteen op een zwart-witte apprentice. Zijn kop had hij in wat mos geduwd. De eigenaar van de snikken. Ze stapte voorzichtig op hem af, en ze duwde, ookal wist ze niet wie het was, haar kop troostend tegen de zijne. Ze wilde niet dat hij huilde. Waarom zou iemand zo verdrietig zijn? Maar haar mama zat in haar achterhoofd, en met het aanzicht van het miserabele katertje drupte er ook bij haar een stille traan uit haar ooghoek.
~ Can I?