Blue light {Bluepaw}

Don't cry because it's over, smile because it happened.

Met geluidloze pootstappen baande de kater zich een weg door het territorium heen. Zijn blauwe blik had zich gefixeerd op het pad dat hij bewandelde en met zijn neus in de lucht gestoken snoof hij even de verschillende geuren op. Het eerste wat hem opviel was de stinkende geur van monsters, wat hem ergens ook wel logisch leek aangezien hij zich vlak naast het thunderpath bevond. Maar dat was echter niet het enige wat hij had opgevangen. Ook een andere.. frissere geur was zijn neus binnengedrongen. Nieuwsgierig nam de kater nog enkele pootstappen dichter naar het pad toe, om eenmaal nog maar slechts enkele staartlengtes ervandaan te staan een klein groen gestalte op te merken. Zijn oren spitsten zich naar voren en met de nieuwsgierigheid die zijn gehele lichaam overnam ging hij over naar sluiphouding. Voorzichtig sloop hij stap voor stap naar het glibberige beestje toe, om vervolgens zich af te zetten en vlak voor het ding weer op zijn poten te landen. Met zijn klauwen uitgeslagen sloeg hij tegen het beest, om het vervolgens het leven te ontnemen door erin te bijten. Algauw trok hij zijn kopje terug en spoog hij de vieze smaak van het beest uit. Dit was geen prooi.. Dat kon het niet zijn! Of toch wel?

{Het is trouwens een kikker xD}

Blue had toevallig een van haar betere dagen, ze voelde zich iets vrolijker en kon logischer nadenken. Met een zuchtje stapte ze door de aarde heen, haar blauwe ogen keken nieuwsgierig in het rond. Al snel hoorde ze het dreunende geluid van het Thunderpath, opgewonden trippelde ze verder om een kijkje te nemen bij de gevaarlijke weg. Voordat ze haar nieuwe avontuur kon bereiken stuitte ze op een apprentice van haar Clan, het was haar broertje Zealpaw. Haar blauwe ogen werden groter en enthousiast sloop ze op hem af. Pas halverwege ontdekte ze dat de kater zelf ook aan het sluipen was. Niet op haar maar op een glibberig springbeest, dat ze herkende als een kikker. Haar vader had dat haar ooit verteld. Ze probeerde de steek in haar hart te negeren, en richtte haar aandacht op de jacht van Zealpaw. De kater sprong en ving het beest, snel doodde hij het. Bluepaw kon haar lach echter niet meer inhouden toen hij het met afschuw uitspuugde. Ze kwam tevoorschijn. "Hahaha!" Lachte ze, "dat is ShadowClan prooi, joh!" Zei ze met een vriendelijke glimlach.

Bluestar&Bluewisp:

Don't cry because it's over, smile because it happened.

De roodwitte kater schrok even op toen hij plots gelach achter hem hoorde en in een fractie van een seconde draaide hij zich om. Echter gingen zijn nekharen alweer liggen toen hij zag dat het zijn zusje maar was. 'Hahaha!' Klonk haar stem. Zealpaw greens even en keek vervolgens nog eens naar het groene ding dat hij gevangen had. Ze moest het tafereel gevold hebben, hij kon namelijk geen andere logische reden bedenken waarom ze zo moest lachen. 'dat is ShadowClan prooi, joh!' Vervolgde ze met een vriendelijke glimlach. Toen hij de vrolijkheid in diens ogen zag, verscheen er automatisch een glimlach op zijn eigen gelaat. "Dat verklaart al veel!" Miauwde hij vervolgens terwijl hij met argwaan naar het glibberige ding keek. Hierna richtte hij zijn blauwe ogen op Bluepaw en zwiepte hij even vrolijk met zijn staart. "Hey Blue!" Miauwde hij tenslotte, er duidelijk blij mee zijnde dat hij zijn zus was tegengekomen inplaats van één van die vissenvreters.

[Haha omg, ohja Zealpaw is mn broer. Sorry]

Blue keek haar broertje met blije ogen aan. "Ik voel me eindelijk iets beter." Gaf ze toe, de vlammende vacht van de kater voor haar deed haar denken aan Firestar. Ze glimlachte waterig bij die gedachtes, maar schudde het weg. "Vandaag is het geen tijd om verdrietig te zijn. Dat zou papa ook niet gewild hebben, toch?" Zei ze. Meer tegen zichzelf dan tegen Zealpaw. Het leek alsof hij het wat beter kon verbergen dan Blue, maar ze wist alsnog dondersgoed dat hij evenveel pijn had als haar. Firestar was immers hun rots in de branding, sinds hun moeder ook al was overleden.

Bluestar&Bluewisp:

Don't cry because it's over, smile because it happened.

{Haha, maakt niets uit. xD}

De blije blik in Bluepaw's ogen luchtte hem vanbinnen op. 'Ik voel me eindelijk iets beter.' Gaf de blauwgrijze poes toe. Zealpaw's oren draaiden zich naar voren bij dat antwoord en met een tevreden blik in zijn ogen knikte hij. "Dat is goed. Het is nooit handig om te lang te treuren." Miauwde hij rustig, wetende dat zijn zus hem wel zou begrijpen. Als ze te lang bleven inzitten met het verlies van hun vader, dan was de kans groot dat ze er nooit overheen zouden geraken. Daarom probeerde hij zich altijd bezig te houden, zodat zijn gedachtes zich op een ander punt konden focussen. 'Vandaag is het geen tijd om verdrietig te zijn. Dat zou papa ook niet gewild hebben, toch?' Zei ze, al leek het niet echt tegen hem bedoelt te zijn. "Dat is waar." Glimlachte hij vriendelijk, alsnog op haar opmerking reagerende. "Ik ben er zeker van dat hij over ons waakt vanuit Starclan, en dat hij ons allesbehalve ongelukkig zou willen zien." Merkte hij deze keer zelf op terwijl hij zijn blauwe blik even over de heldere hemel liet glijden.

Bluepaw knikte instemmend bij de eigenlijk best wel mooie woorden van haar broertje. Zijn vlammende vacht weerkaatste in haar ogen, en ze glimlachte bij de nagedachtenis aan haar vader. Al snel herpakte ze zich en besloot om voor een kort moment niet meer stil te staan bij haar momenteel treurige leven. "Maar Zeal, wat gaan we doen vandaag?" Grijnsde ze. Haar staart begon gelijk speels met zwiepen, en boog al lichtjes door haar poten voor een sprong. "Moet ik je pakken?!" Ze sprong bij het laatste woord, en rolde al lachend over hem heen. Heerlijk gek doen met haar broertje.

Bluestar&Bluewisp:

Don't cry because it's over, smile because it happened.

'Maar Zeal, wat gaan we doen vandaag?' De kater keek haar even aan en haalde zijn schouders wat vragend op. "Dat is een uitstekende vraag!" Miauwde hij met een glimlach op zijn gelaat, zijn blauwe blik op Bluepaw richtende. 'Moet ik je pakken?!' Vroeg ze vervolgens, waarna ze op hem afsprong en samen met hem over de grond rolde. Zealpaw lachte even luidop, en sprong vervolgens overeind. Hij schudde even zijn roodwitte vacht uit en wierp zijn ondeugende blik op de andere apprentice. "Ik pak je nog wel terug!" Miauwde hij, waarna hij zelf ook op Bluepaw afsprong.