Circles circles! what about squares {White.lion}

De zonnestralen prikten in haar ogen. Geïrriteerd richtte de poes zich tot de hemel en staarde met half toegeknepen ogen naar de zon. "Stomme zon, zoek je problemen misschien!" Er verschenen zwarte plekken op haar zicht, tijd dus om haar kop af te wenden. In één enkele slag sloeg haar kop zich naar beneden en vloekte ze naar de grond onder haar poten. "Wat moet je!" Haast struikelend over haar eigen poten. De bengaal schudde haar kop en liep trots verder alsof er niets gebeurd was. Ze wierp een woeste blik op de katten die haar vreemd aankeken. "Heb ik wat van jullie aan misschien!" De katten draaiden hun kop en keken de andere kant uit. Binnensmonds vloekend stootte ze op een kater die ze niet eerder gezien had. "Wat moet je!" Door haar hoge poten was het geen verrassing voor haar dat ze op gelijke ooghoogte stond als de kater. Ze was altijd al zo groot geweest.

{Whitelion eerst daarna open}

Geamuseerd keek hij naar de jonge poes die stond te schelden op de zon. Een kleine glimlach verspreidde zich om zijn lippen. Ze trok zich echt niets aan van de blikken die de anderen haar toewierpen. Ze richtte haar kopje naar de grond en kwam op hem afgelopen, tot tegen hem aan. "Wat moet je!" De jonge poes had maar geluk dat hij vandaga in een goed humeur was, of ze zou die toon niet lang aangehouden hebben. Ze had lange poten, waardoor ze zo goed als op ooghoogte van hem stond. Ergens was het wel aangenaam om een keer niet naar beneden te moeten kijken, maar aan de andere kant vond hij zijn grote gestalte altijd juist daarom zo leuk. Hijs chudde zijn pluizige vacht eventjes door elkaar en zette een stapje naar achteren, zodat ze niet zo dicht tegen elkaar stonden. "Hmm.. Ik weet niet wat ik moet, maar aangezien het niet als een vraag klonk kan jij het me misschien zeggen?", antwoordde hij met zijn lage stem. Er was een geamuseerde ondertoon in te vinden, en voor een keer stonden zijn ogen niet kil en afstandelijk.

Verveeld rolde de poes met haar ogen op de kater zijn antwoord. "Ooh echt? En waarom denk je dat dan!" Bromde ze. Haar staart sloeg geïrriteerd heen en weer. Wanneer deed hij dat ook niet. Ze was haast elk moment van de dag geïrriteerd. Ze kneep haar ogen tot spleetjes tegen de zon, maar maakte er ondertussen ook gebruik van om de kater eens goed te onderzoeken. Vast één van de zoveel poedels die hier in het kamp rond liepen. Tall liet haar kop hangen en zuchtte. "Wat was je van plan, kat!" Haar ogen keken de kater weer aan. Het ging van zijn antwoord afhangen als ze ging vertrekken of niet. Aan poedels besteedde ze liever geen aandacht. Die waren het niet waardig.

"Ooh echt? En waarom denk je dat dan!", bromde de poes. Whitelion besteedde geen aandacht aan haar geïrriteerd zwiepende staart. Hij haalde zijn wenkbrauwen op in een ongelovige blik, maar er verspreidde zich een geamuseerde glimlach om zijn lippen. Hij haalde gewoon zijn schouders op als antwoord en zwiepte eventjes kalmerend met zijn staart. "Wat was je van plan, kat!" De grote, gespierde kater nam zijn tijd om antwoord te geven en ging zitten. Was makkelijker. Zelfs als hij zat was hij nog op gelijke ooghoogte met de poes, die toch redelijk hoge poten had. "Noem me maar Whitelion.", zei hij, doodkalm. "En ik was van plan om te gaan jagen, ofzo, tot je op me af liep wil dat zeggen natuurlijk."