Don't waste my damn time! [Training & Ghostpaw]

''Ben je nou nog niet uit je nest?'' maakte een stem de jonge poes wakker. Ze keek slaperig op en zag haar mentor, Snowkiller, voor het nest staan. ''Kom van je luie gat af voor ik echt mijn dag verspil hier.'' gromde de kater vervolgens. De poes nam gapend de tijd en knikte naar de kater. "Komt goed, Captain," mompelde de jonge poes slaperig. De anere apprentices die in de den zaten, waren ook wakker geworden van de luide kater en mompelde wat geïrriteerd. ''Dan hebben jullie pech dat anderen niet hun nest uit kunnen komen en de tijd van hun mentoren verspillen.'' snauwde hij. De poes snoof eventjes slaperig. "Bedankt, Snowkiller," mompelde ze daarna ietwat sarcastisch. ''Buiten het kamp, nu!' sprak de kater daarna en de poes knikte, waarna ze opstond en zich uitrekte. Ze hoorde een paar katten haar succes wensen. Naja, hij was vast ergens wel cool.
Het duurde niet lang of ze stond op de plek waar haar mentor zich ook begaf. "Hallo," sprak ze toen, kalm. Ze wilde er eigenlijk aan toevoegen: "Ik ben zeker te laat in jou ogen," maar ze besloot het wijselijk voor zich te houden. De poes bleef staan en keek haar mentor eventjes aan. "Zo, dus wat gaan we doen deze training?" vroeg ze, ergens opgewekt dat ze mocht trainen. Haar staart stond omhoog en haar oren bewogen wat.

De kater leek niet verschrikkelijk blij met haar reactie, maar ja. Wat kon hij doen? Okay, hij kon veel doen. Haar later warrior laten worden, trainingen overslaan, weggaan, een andere apprentice vragen.. De poes stond algauw naast hem, buitend het kamp. 'Volgende keer wil ik dat je eerder hier bent, ik ga je niet weer je nest uit halen begrepen?' snauwde de kater tegen de poes, die hem eventjes fronsend aankeek, maar alsnog zachtjes knikte. "Het spijt me," mompelde ze toen fronsend. Misschien had hij zijn dag niet. En als hij altijd zo was, zat ze vast aan een grump. Een die eldergedrag begon te vertonen terwijl hij nog niet eens geheel volwassen was. Kon ook natuurlijk. Vervolgens reageerde hij ook nog eens niet bepaald vrolijk toen de poes hem vroeg wat ze gingen doen. Dat zou ze later wel zien. Natuurlijk. "Okay..?" mompelde ze toen, waarna ze achter hem aan liep, toen hij er vandoor ging.
Toen ze bij het Small forest aangekomen waren, draaide de kater zijn oren om naar haar. Ze ging rustig stilstaan, wachtend op een teken. Zouden ze gaan jagen? Dit was wel een plek om te leren jagen, al kon ze dat al gedeeltelijk. ''Attack me.'' sprak de kater echter. Een kleine - mentale want ze wilde niet weer een of andere woedeuitbarsting van de kater - grijns kwam op haar gelaat. Vechten, dat was nog eens leuk. Zou hij zich niet omdraaien? Misschien was dit dan wel handig. De poes dook in een jachthouding en sloop over de harde bodem, bladeren ontwijkend. Ze keek naar zijn schouder, dat was vast niet de beste plek om hem aan te vallen. Dan drukte hij haar zo tegen de grond. De poes drukte zich door haar achterpoten en zette zich af, haar nagels in haar hulsjes latend. Ze richtte op zijn rug, hopend hem zo aan te kunnen vallen zonder dat ze zelf gewond raakte.

De aanval mislukte, de kater zag het blijkbaar aankomen. Hij rolde zich om en ontsnapte zo uit haar zwakke greep, om vervolgens te doen alsof de poes een domme kitten was. 'Dat is waarmee je komt?' De poes keek hem eventjes fronsend aan. Aha. Jup natuurlijk. 'Zelfs een kitten weet dat je een warrior zoals mij niet zo kunt aanvallen.' snoof hij vervolgens. De poes bleef eventjes staan, haar blik werd een stukje killer en ze gunde hem enkel een dodelijke blik. Hij sloeg met zijn klauw richting haar gezicht, waardoor ze toch wel een beetje terugdeinsde. Haar straat zwiepte over de grond. 'Als je had opgelet had je kunnen weten dat mijn rug niet de zwakste plek is! Opnieuw!' snauwde hij toen. "Natuurlijk meneer," snoof ze. De poes snoof zachtjes en keek hem nog eventjes dodelijk aan, om vervolgens naar zijn zwakke punt te zoeken. Ze duwde haar nagels de grond in, aangezien een 'kater zoals hij' dat toch niet zou voelen. Het waren toch maar kleine kittennageltjes. Een kitten, nee dat ging haar te ver. Misschien moest ze zijn poten eens proberen. De poes sprong meteen weer in een gevechtshouding en keek de kater eventjes uitdagend aan. Hij zette enkele stappen naar achteren. De poes keek naar zijn ogen, bedenkend hoe ze deze aanval ging uitvoeren. Vooral niet kijken naar zijn poten. Daarom bleef ze haar blik vast houden op zijn ogen. Snel schoot ze naar voren en probeerde ze hem tegen de grond te werken. Met haar rechterklauw trok ze hem krachtig aan zijn poot, om vervolgens haar achterlichaam om te draaien en hem nog een schouderstoot te geven, zodat de kans nog iets groter was dat ze 'een kater zoals hem' tegen de grond kon krijgen.

En dit keer lukte het. Die klauw in zijn poot werkte gedeeltelijk, maar de schouderduw gaf de doorslag. De kater stortte op de grond. Ze zag dat er wat bloed langs zijn poot druipte. Oh god. Had ze dat aangericht? De keek hem eventjes fronsend aan, de kilheid die een kort moment hiervoor in haar ogen stond was bijna helemaal verdwenen, maar bij de volgende opmerking die hij maakte kwam het weer terug. ''Duurde lang voor je dat door had.'' De poes snoof eventjes en zag een wond op de schouder van de kater. Nee, dit had zij toch niet kunnen veroorzaken? De kater kwam nu echter op haar af en zette zijn rechterklauw in haar schouder. Haar ogen werden eventjes groot, maar algauw duwde ze haar voorpoot tegen de schouder van de kater aan en wurmde ze zich uit zijn greep. ''Opnieuw!'' gromde hij. De poes fronste eventjes. Ze wilde geen grote mond hebben, maar die wond zag er niet goed uit. "Eh, pardon, ik zou u nooit willen onderbreken, maar die wond.. ziet er niet oké uit," mompelde ze fronsend. "Niet dat ik een medicine cat ben om dat te besluiten maar.." de poes zuchtte eventjes en maakte zich klaar voor een aanval. Hij was geen vijand, hij hoefde niet dood, hij hoefde niet zonder poten terug te keren naar zijn clan, half doodgebloed. Hij was haar clangenoot dus dit moest wel normaal blijven. De poes zette zich echter wel in een aanvalspositie. Ze sprong opnieuw op zijn poten af, maar dit keer de andere kant. Als ze deze kant pakte, overbelastte hij misschien zijn pijnlijke schouder en viel hij om. Dan had zij gewonnen. Met ingetrokken nagels gaf ze een harde klap tegen zijn poot en met haar kop duwde ze tegen zijn schouder, om de aanval extra kracht te geven.

De kater sprak veel, maar de poes besloot er niet verder op in te gaan. Ze snoof eventjes en moest hem toen opnieuw aanvallen. Dit ging fout, aangezien hij het blijkbaar al verwachtte. Vervolgens ging alles zeer snel, de kater drukte haar kop tegen de grond, met nagels. De ogen van de poes schoten open en een verwonderd geluidje kwam uit haar bek. ''Fout.'' nog eens drukte de kater haar hoofd hard op de grond, voor hij haar losliet.''Te voorspelbaar, denk je nu echt dat zoiets nog een keer zou kunnen werken al probeerde je het bij mijn achterpoot?'' Toen keek de poes hem dodelijk aan. Dit was de druppel. "Ja hallo, ik heb nog nooit vechttrainingen gehad, dus haal het maar uit je hoofd dat ik gelijk wonderen ga verrichten," snauwde de poes vervolgens woedend naar haar mentor, met een drukkende pijn op haar kop. "En als jij het niet in je hebt om normaal uit te leggen wat wél werkt, zoek je maar een apprentice die wél wonderen verrichten kan, want zo hoef ik niet verder te trainen, zo leer ik nooit wat," snoof ze er nog eens achteraan, haar ogen tot spleetjes gevormd. Ze hees zichzelf langzaam overeind, wachtend tot er nog een klauw in haar kop zat. Ze keek hem killetjes aan, wachtend tot ze half dood zou gaan. Zo zag ze deze kater nu wel. 

Jup. Zoals ze verwacht had, kwam er een stortvloed van woorden, allemaal even vriendelijk als hemzelf. 'Boohoo, en nu ben je echt zielig.' De poes keek hem eventjes woedend aan, haar ijsblauwe ogen stonden kil. Wat dacht die kater wel, dat ze een wonderwoman was en gelijk alles kon? Als ze nog nooit een vechttraining gehad had? 'Wat denk jij wel niet? Verwacht je nu echt dat ik alles voorkauw aan jou? Denk je dat je vijand je gaat uitleggen wat je wel en niet moet doen? En als je niet hoeft te trainen ga je gang, zie maar hoe jij een warrior word dan. Want ik zal je dit vertellen, het interesseert me werkelijk geen reet wat jij wil. Ik heb hier niet om gevraagd, wees blij dat ik überhaupt de moeite doe om op te staan en jou mee te slepen terwijl ik wel betere dingen heb te doen.'' De kater zette een poot op haar borst. 'Bovendien ben je wel waardeloos als je niet eens een techniek kent, zelfs ik wist al genoeg toen ik begon met trainen.' hij drukte zijn nagels in haar huid. Ghostpaw's ogen versmalden wat. "Ik had al eerder door dat je me waardeloos vond hoor," snoof ze en ze duwde hard tegen zijn poot. De poes zette enkele stappen naar achteren. Haar nagels schoten uit hun hulsels en ze keek de kater met woede in haar ogen aan. Ze dook weer in de vechthouding en bleef naar zijn ogen kijken. Haar lange nagels drukten in de aarde. Ze zette zich af, maar in plaats van op hem af te springen, schoot ze met een snelle beweging naast de kater en zette ze haar nagels in zijn schouder, om hem een harde beet te geven in zijn nek. Sowieso was dit ook weer fout, maar het boeide de poes vrij weinig. Hem pijn doen vond ze al geweldig.

De poes snoof eventjes toen hij 'mooi zo' zei, maar ging er opnieuw niet verder op in. Haar ijsblauwe blik staarde oplettend naar de kater, voor ze hem aanviel. Echter ging de aanval fout en wist hij haar met gemak tegen de grond te werken. Happend naar adem voelde de poes hoe woede haar lichaam vulde. Hij had haar flink gekrabt over haar schouder, waar nu dus wat bloed uit liep, en had haar vervolgens beet gepakt bij haar keel. Een gevoel van angst en woede vulde haar maag. Uit een soort reflex haalde ze haar nagels hard over de kop van de kater en trapte ze hem in zijn buik. Een luide sis verliet de bek van de poes en ze probeerde zich uit de greep van de kater te wurmen, terwijl ze haar oren diep in haar nek duwde. In de ijsblauwe ogen van Ghostpaw was nog altijd een mengsel van angst en woede te lezen, verwarring. Wilde hij haar gewoon vermoorden? Ze voelde nog altijd een druk op haar nek zitten, maar wist niet goed of dit nou een na-gevoel was of dat hij haar nog steeds beet had.