Oh, just killing a Kittypet

Nee, hij had nog nooit een Kittypet vermoord. Het was bijna beschamend. Na zo veel katten... Eigenlijk was het een klein mirakel. Hij snapte niet waarom hij het nog niet had gedaan. Er waren vrij weinig andere manieren om een halsband te verdienen.
De zwarte kater staarde in het niets. Het was net maanhoog geweest, wat betekende dat hij nog lang moest wachten tot het weer licht werd. Want dan zouden de Kittypets pas naar buiten komen, wist hij uit ervaring. In zijn hoofd bedacht hij allerlei manieren om een Kittypet om te brengen; van het naar buiten lokken en het stilletjes neerslaan tot het meteen tot een gevecht laten brengen. Alle voor- en nadelen afwegend besloot hij dat, zodra het licht werd, hij naar de Twolegs zou gaan en een Kittypet op zou zoeken die een waardige tegenstander voor hem was. Hij zou haar -natuurlijk zou het een poes zijn- het bos in lokken en haar uitdagen tot een gevecht. Dan zou hij er ook nog wat lol aan beleven.
Onwillekeurig gingen zijn gedachten over naar zijn broertjes en zusjes. Zijn familie, die hij moest doden om zelf te overleven. Bloedende karkassen, achtergelaten voor de kraaien. Eén keer was hij nog eens langs een karkas gelopen, toen hij per ongeluk was verdwaald en de weg terug zocht. De aanblik had hem laten kokhalzen en zijn middagmaaltijd bijna weer uit laten spugen. Sinds dien had hij het niet zo op kraaien. Ja, zelf had hij toch niets verkeerd gedaan? Het was de schuld van de kraaien dat zijn zusje er zo bij had gelegen. Hij had het alleen uit noodzaak gedaan.
Blijkbaar was de zwarte kater toch ingedommeld, want hij werd met een schok wakker toen iemand hem aanstootte. Een witte poes had op zijn staart gestaan en mompelde een verontschuldiging. 'Ja, zeg maar sorry!' reageerde Hate kwaad. Hij stond op en liep richting de prooihoop. Daar pakte hij een muis uit en schrokte hem naar binnen. Vervolgens trippelde hij naar buiten.
Het leek een eeuwigheid te duren voordat hij eindelijk bij de Twolegs aankwam. De BloodClan kater snoof, maar rook geen katten die in de buurt waren. Ongeduldig begon hij naar een andere wijk te lopen. Misschien had hij daar meer geluk.
De witte poes liet een tijdje op zich wachten. Hate had een knappe, slanke poes zo ver gekregen met hem mee te gaan naar het bos. Er wachtte daar een ''verassing''. Dat die verassing haar dood zou betekenen wist ze niet. Ongeduldig trippelde hij naast haar. De witte poes trok één wenkbrauw op en glimlachte naar hem. Oh StarClan, wat is ze knap. Maar niet zo knap als Lightleaf. Toen zijn gedachten naar zijn grote liefde toe dreigde te gaan, zette hij ze van zich af. Niet nu. 'Dus... Hoe heet je?' vroeg de poes. Haar stem was helder. 'Je hebt te maken met ene Hate. En met wie heb ik het genoegen?' Ze glimlachte. 'Raad eens.' Hate dacht na. 'Isabella?' Ze schudde haar kop. 'Lucy? Elonora? Evalyn? Ik vind je wel een Evalyn.' Haar lach was zo sprankelend als luchtbelletjes. 'Nog één kans.' Hate likte zijn lippen. 'Oké, Nyne dan. Heet je geen Nyne? Wat jammer nou.' Er viel een korte stilte. 'Hoe heet je dan?' Hij was oprecht nieuwsgierig. Ho. Wacht. Oprecht nieuwsgierig? Dit ging de verkeerde kant op. Bij Lightleaf begon het ook oprecht aardig. En kijk eens waar ze nu waren. 'Lavender,' onderbrak de poes zijn gedachten. 'Mooie naam,' was het eerste wat er in de zwarte kater opkwam. Ze glimlachte weer. Kleine lichtjes twinkelden in haar ogen. 'Zijn we er bijna? Ik kan niet te lang weg blijven.' Hate knikte. 'Ja. Hier is de verassing. Even wachten.' Hij liep weg. 'Doe je ogen dicht, en niet spieken!' Hij wachtte even tot ze haar ogen dicht deed en liep toen verder. Het plan was om haar van achteren neer te maaien. Maar toen hij zo naar haar keek trokken twijfels door hem heen, als zwarte wolken vlak voor onweer. Ze was zo knap... Een beeld van zijn moeder flitste voor zijn ogen. Ze lag te rusten na het baren van vijf kittens. 'Mamma?' Oh StarClan. Ging hij nu ook al geluid krijgen bij zijn gedachtes? Maar nee, twee staartlengtes van Lavender af stond een klein wit poesje, een kitten nog maar. Of misschien net Apprentice. 'Even wachten, lieverd,' antwoordde haar moeder. Ze knikte en keek angstig naar de zwarte kat. 'Wie is die kat, mama?' Net toen Lavender wilde antwoorden schoot Hate op haar af. Hij moest dit doen, vroeger of later. Anders zou hij nooit zijn halsband krijgen. Maar vlak voordat hij de poes raakte boog hij af en rende naar de kitten toe. Ze zette grote ogen op en gilde. Hates poten sloegen haar tegen de grond. Ze kronkelde wild, maar Hate hield haar vast met één poot en sloeg met de ander naar haar keel. Bloed was overal. Haar witte lijfje zat onder het bloed, net zoals zijn poten. Een gil achter hem toen de grote poes zag wat hij met haar dochter deed. Hate werd getackeld en viel opzij. Langzaam struikelde hij achteruit. Hij had een weerloze kitten vermoord. Alweer. Toen rende hij weg.

{+ Eerste post voor Lightleaf}

Het was net of ze op wolkjes liep. Kleine, gekleurde, krakende wolkjes. Het bladerdek voelde koel onder haar pootjes aan. De bruine poes stak haar neus in de lucht en snoof de bladval lucht op. Met een tevreden zucht liet ze de geur weer ontsnappen. De tijd ging al zo snel. Het was al zo veel maanden geleden dat ze een kit was, zo veel maanden dat ze nog in de Skyclan zat, zoveel maanden, nee, zonnen, toen Firestar nog leefde...Zoveel maanden dat ze iemand als Hate leerde kennen. Alleen al door zijn naam ging ze iets verder zweven. Zou haar moeder ook zo'n gevoel gehad hebben? Lightleaf schrok van de gedachte, dat was nieuw. Het was voor het eerst dat ze eraan dacht hoe de relatie tussen haar moeder en vader was. Kwam dat ook met de leeftijd? De warrior besloot om maar wat prooi te gaan zoeken in plaats van over die dingen na te denken. Ze snoof voor de tweede keur de geur op. Haar nekharen gingen overeind staan. Een schreeuw uitte precies hoe ze zich voelde bij die geur. Bitter vertrouwd. Haar poten begonnen automatisch te rennen en haar instinkt nam alles over. Toen de geur op zijn sterkst was zag ze eerst de witte poes. Haar schouders gingen op en neer, eerst dacht Lightleaf dat ze aan het lachen was. Stapje per stapje kwam ze dichterbij. Een snikkend geluid kwam van haar af. Pas toen ze een paar vossenlengtes verwijderd was zag ze het lijkje. Verschrikt hapte ze naar adem. De kittens witte vacht zat onder bloed. Kleine, blauwe oogjes staarden in de leegte. De geur van dood hing rond te katten heen. Lightleaf kon haar ogen van niet van de poes afhouden. Je kon echt nooit wennen aan taferelen als dit. Haar hart brak wel een duizend stukjes. Met tranen in de ogen liep ze op de poes af. Ze dacht dat dit bij kittypets niet gebeurde. Stilletjes kwam ze naast haar zitten. De poes keek op en Lightleaf deed geschrokken een stap naar achter. De woede in de ogen van de poes was onbeschrijfelijk. 'Het was hem! Nu weet ik waarover ze het hadden, en jij? wat doe jij hier? Haar meenemen? Jullie moeten allemaal dood! Allemaal! Net zoals mijn kleine roos!' tierde ze. Ze sloeg wilt met haar poten en schampte Lightleaf's schouders. Ze kon het niet opbrengen om haarzelf te verdedigen. Katten in een toestand als haar waren gevaarlijk. Na haar uitbarsting zakte ze ineen en begon verder te huilen. De warrior stond er ongemakkelijk bij. Ze kende die poes niet, het was helemaal anders dan dat er een groot gevecht had plaatsgevonden. Lightleaf kon haar evengoed achterlaten. Troostend snuffelde ze aan de poes. Voorzichtig gaf ze haar een kopje. Ze probeerde oogcontact te maken. 'Hé, je hebt nog anderen om voor te zorgen, je eu, tweebenen, misschien andere kitten..,' zei ze zachtjes maar op een dwingende toon. 'Ga naar je thuis,' droeg ze haar op. Toen ze geknikt had ging Lightleaf ervandoor, met een laatste blik over haar schouder stapte ze weer het struikgewas in. Ze stapte doelloos rond. Voor haar geesten oog zag ze steeds de blik van de moeder.  Ze fronste haar wenkbrauwen, ze kon de geur echt niet kwijtraken. En nu begon ze nog bloed te zien ook, dacht ze terwijl ze een rode afdruk bestudeerde. Misschien was die ene keer, de keer te veel. De bruine poes schudde haar hoofd weer helder. Even en heel wat stappen later kwam ze voor de tweede keer voor een verrassing te staan. Voor de tweede keer wist ze niets uit te brengen. Dat was Hate! Haar Hate! Ze rende erop af. 'Hate!' riep ze uitgelaten. even vergat ze alles rond haar. Ze snorde blij.  Misschien was er toch iets goed aan de dag. Ze schokte toen ze het bloed zag. Vragend keek ze van zijn poten naar zijn ogen en weer terug. 'Wat is er je overkomen? Gaat alles wel goed? Wie heeft dat gedaan?' bestookte ze hem ongerust met vragen. Wie was die kat die zo veel katten pijn deed?

'Hate!' De zwarte kater schrok en draaide zich om. Achter zich zag hij Lightleaf op zich af komen. Hij kreeg het nog net voor elkaar om een glimlach op zijn gezicht te toveren, hoewel die niet bijzonder overtuigd was. Hij gaf geen antwoord. In haar ogen zag hij de schrik toen haar blik naar het bloed ging. Ze keek hem aan. 'Wat is er je overkomen? Gaat alles wel goed? Wie heeft dat gedaan?' Haar stem klonk ongerust. 'Wacht even, hoor! Niet zo veel vragen tegelijk.' Een zenuwachtig lachje verliet zijn bek. Shit. Wat moest hij zeggen? 'Oh, ik heb net een kitten vermoord. Niets om je zorgen over te maken. Maar hé, nu word ik Warrior!' Hij was even stil. 'Er is niets gebeurd. Laat maar.' Hij wendde zich af. 'Dit is niet mijn bloed.' Hij liep een paar passen, keek achterom naar Lightleaf en stopte. 'Ik, eh... Moest een proef doen om Warrior te worden,' begon hij. Verdere uitleg kwam niet. Dit was het. Hier moest ze het maar mee zien te doen. Hij ging zitten en begon het bloed van zijn voorpoot te likken. Zijn ruwe tong schraapte over zijn pluizige poot. Het bloed kleefde in zijn bek en hij moest een paar keer slikken om de smaak weg te krijgen. Er was een grote aandrang om de poes alles te vertellen, maar hij kon het niet. Ze zou hem haten. Ze zou hem nooit meer willen spreken. Nee, dit was beter voor hun allebei.

'Wacht even, hoor! Niet zo veel vragen tegelijk,' zei hij met die vertrouwde stem. Lightleaf hielt haar kopje scheef, er klopte iets niet. Zou hij weten wie die kleine kitten vermoord had? Misschien moest hij dat zeggen aan zijn leider, en niet aan een andere kat uit een andere clan. 'Er is niets gebeurd. Laat maar.' zei de zwarte kat en wendde zich af. Lightleaf voelde een steek in haar hart. 'Dit is niet mijn bloed,' zei Hate of het de verklaring voor alles was. De poes voelde zich bij elke stap dat hij van haar weg liep een stukje kleiner. En ze was al niet groot. 'Ik, eh... Moest een proef doen om Warrior te worden,' het voelde niet goed dat hij zich zo ongemakkelijk voelde. Haar eerste gedachte was dat hij de moordenaar moest doden, maar als hij zich zo voordroeg klopte dat niet. langzaam begon er haar iets te dagen. De warrior schudde het van zich af, nee, dat kon niet kloppen. Ze zette een paar stappen naar hem toe. Zoals hij daar zat, een van de liefste katten die ze kende, vroeg om troost. 'Je hoeft het niet te vertellen hoor,' ze liet een pauze vallen. Maar ze wou het wel heel graag weten. 'Het is vast een Bloodclanding,' zei ze treurig. Het werd blijkbaar toch niet zo'n mooie dag.

'Je hoeft het niet te vertellen, hoor,' miauwde Lightleaf en ze liet een pauze vallen. Uit Hates bek ontsnapte een zucht. 'Het is vast een BloodClanding.' Ze klonk treurig. Hate knikte en zei een poosje niets. Wat kon mij immers zeggen? ''Waarom zo treurig? Ik heb net een kitten vermoord, laten we samen een feestje vieren.'' Hij schoof wat dichter naar de poes toe. 'Niet aan denken,' fluisterde hij. 'Doe ik ook niet. Nu is het weer goed.' Hij rook een walm van bloed om hem heen. Zou Lightleaf dat ook ruiken? In dat geval zorgde hij ervoor dat ze het niet zou kunnen vergeten. 'Gelukkig is de poes niet dood,' ging hij verder. Het was optimistisch bedoeld, om de ThunderClanner op te vrolijken, maar hij kreeg zijn stem niet zo ver en het klonk vreemd en hol. Yup, geweldig Hate. Je doet het perfect. Hate schuifelde ongemakkelijk heen en weer. 'Dus...' begon hij uiteindelijk. 'Eh... Wat zullen we gaan doen?' Hij keek haar recht in de ogen aan. Ze waren zo mooi... Hij verdronk bijna in de bruine poeltjes, die hem steeds dieper naar binnen leken te zuigen.

OOC: Sorrysorrysorry voor de laatheid... Had het heel erg druk D:

'Niet aan denken,' fluisterde Hate.  'Doe ik ook niet. Nu is het weer goed.' hij maakte haar bang. Niet aan denken? Aan wat? Er stak een windvlaag op. Zijn bloedgeur deed haar kokhalzen. Beschaamd draaide ze haar hoofd weg. Trillend probeerde de poes door haar mond te ademen. Er klopte iets niet. Moest hij echt zo nodig warrior worden? Waarschijnlijk even nodig als haar. Maar wat moest hij dan niet doen? Het was toch normaal dat je een heldendaad deed? Daar was je toch juist trots op? Er viel een deken van moedeloosheid rond haar heen. 'Gelukkig is de poes niet dood,' zei hij met een holle stem. Lightleaf vermoedde dat hij in shock was.  'Ja, fijn,' antwoordde ze schor. Vanuit haar ooghoeken keek ze de knappe kater aan. Misschien begon hij wel gek te worden. Ze stelde zich voor hoe het zou zijn, zij, hopeloos verlieft, op een gekke, knappe kater uit de Bloodclan. Fantastisch. 'Eh... Wat zullen we gaan doen?' haalde hij haar uit haar toekomstvisie.  Hij keek haar zo mooi, bijna smekend aan dat Lightleaf het wel even moest vergeten. 'Zullen we wat wandelen?' kon ze er nog net uitkrijgen. De warrior durfde niets te zeggen over de bloedgeur. Straks rook ze er ook naar en pas dan kreeg ze problemen. 'Misschien kun je het me later vertellen,' fluisterde ze.  Het was een zinnetje om het gesprek af te sluiten. Misschien was het ineens niet zo erg. Hij blies het gewoon op, ja, dat zal het wel zijn. Misschien wou ze het gewoon niet weten.

occ: niet erg hoor,ik had het ook drukjes. ^.^

'Zullen we wat wandelen?' Hate knikte. Niet het allerleukste wat hij kon bedenken, maar in ieder geval beter dan hier blijven zitten in een ongemakkelijke stilte, terwijl ze allebei in een bedrukte stemming waren. 'Misschien kun je het me later vertellen,' fluisterde de poes. Hiermee was het gesprek afgelopen en Hate vond het niet nodig om er nog op te reageren. Hij zou het haar nooit vertellen, tenzij er echt iets groots vanaf hing.
Een bekende geur dreef zijn neus binnen. Het was bekend, maar hij kon er even niet op komen wat het precies was. Toen hij een paar staartlengtes voor zich een poes zag verschijnen, wist hij het. ShadowClan. Met grote stappen kwam de poes op hen af en keek hen emotieloos aan. 'Wat moet jij hier. Moet je niet naar je vriendjes in de ThunderClan,' spuugde ze. Hate stond met een ruk op. De poes richtte zich tot hem en grauwde. Hate grauwde terug. 'Zo praat jij niet tegen haar!' siste hij. 'Neem het terug of ik zorg dat je het terug neemt.' Hij keek haar dreigend aan en legde zijn oren plat tegen zijn kop. Niemand had het recht om zo tegen Lightleaf te praten. Niemand.

OOC: Tuurlijk! Hoe meer zielen hoe meer vreugd! :3

'Wat moet jij hier,moet je niet naar je vriendjes in ThunderClan,' Lightleaf sprong verschikt op. Haar nekharen schoten automatisch ophoog en haar klauwen kwamen tevoorschijn. Ze keerde zich om en zag Brightflash staan. Haar ogen werden nog groten dan ze al waren toen ze haar boze blik zag. Ze bleef maar staren naar de kat die ze dacht gekend te hebben. Ze was zo verbaasd dat ze vergat iets terug te zeggen. Niet dat de warrior er nog de kans voor had. 'Zo praat jij niet tegen haar!' ze was bijna vergeten dat Hate naast haar stond. 'Neem het terug of ik zorg dat je het terug neemt.' zei hij. Het begon ernstig te worden. De warrior haar bruine ogen schoten heen en weer tussen de katten. Eindelijk vond ze haar stem terug. Ze deed een teken naar Hate met haar staart dat zij nu wel zou praten. Lightleaf deed een stapje naar Brightflash toe. Dat haar zus zo geworden was beangstigde haar het meest. Als ze nu niets deed, zag Hate haar vast als een slappeling. En als ze niets deed, zou hij iets doen dat veel erger zou zijn. 'Even veel als jij met je vriendjes in de Shadowclan, zus,' siste ze zachtjes. De bruine poes wist niet eens waarom ze zo deed, maar dit leek niet het moment om het allemaal bij te praten. Haar zus leek toch niet veel zin te hebben in een babbeltje.