{Brokenpaw} Big Jaws comes to steal crying children

Stilte. Het was al even zo, toch? Ja, nee, hoe kan ik dat met zekerheid zeggen? Wat gebeurde vooraf en wat volgde? Dat weet ik niet, zou ik het ooit weten? Wist ik ervan... Misschien... Misschien ook niet... Nee, ja... Hoe verwarrend... Hoe raar... Het was vreemd, ja, heel vreemd. Alles was zo bekend, noch natuurlijk voor het oog. want het was de duisternis die me dag en nacht gezelschap hield, het zwarte en de stilte, die hand in hand me steeds dieper in mijn eigen wereldje duwde... Stilte, vredig niks, wil ik dat? Of wil ik dat niet? Misschien, misschien ook niet... Keuzes... Ze waren te moeilijk als je niet eens wist wat je koos...

{In de Med Cat's den}

Langzaam opende de tabby kater zijn ogen. Zijn gifgroene blik gleed even heen en weer, waarna hij zijn ogen toekneep en ze daarna wijd opensperde. Hij rook geuren, geuern die hij nog nooit had geroken. Geschrokken sprong hij overeind en voelde hij de knellende pijn op zijn schouder, het brandende vel op zijn kop. Hij kreunde even zachtjes, maar keek daarna even rond. Waar was hij? Zijn ogen werden groot toen hij rustig naar voren stapte en het waagde even naar buiten te kijken. Hij schrok op bij het zien van dingen die hij nog nooit had gezien. Waah! Geschrokken sprong hij achteruit en slikte hij. Waar as hij? Wat waren die dieren? En wie waren ze? wat moesten ze van hem?!
Geschrokken en paniekerig besloot de kater nog eens naar buiten te keken. Op de plek waar zojuist een paar van die dingen hadden rondgehangen, was er nu niemand. Hij slikte en waagde zijn kans door snel naar buiten te sprinten. DE tabby kater keek geschrokken toe hoe een paar van die dieren hem aankeken, met van die rare blikken. Met een harde plof kwam hij tegen een rots aan en wel meteen had hij de aandacht van wat van die dingen op zich. Wel meteen kroop hij weg van het grijze voorwerp, een rood goedje stroomde langzaam van een oude snee op zijn kop. Hij maakte zich klein, hoopte dat ze niet naar hem keken en keek snel rond. Al snel vond hij een uitgang en met grote sprongen vloog hij ernaar, niet luisterend naar de stemmen die naar hem riepen... wat waren die dingen?

{Op het territorium}

Met grote passen liep hij verder. Bloed stroomde langs zijn kop heen en bevuilde zijn kaken, maar hij wilde niet stoppen, ze zouden hem pakken! geschrokken keek hij eens achterom, maar dat was een grote fout. In volle vaart ramde hij tegen een steen aan en kwam hij tot stilstand. De tabby kater bleef even liggen, maar knipperde dan met zijn ogen, hij was in orden voor nu nog. Met een ietwat troebele blik keek hij omhoog en verstarde hij toen hij zag wat er op de rots zat. De gestreepte kat sperde zijn ogen bang open en maakte zich klein voor het witte dier dat erop zat, bang voor wat het met hem zou doen.