Might as well leave me here

Snowflurry dook ineen bij het zien van een raaf die op een van de drogere plekken in het moeras was geland. Met snelle, stille passen sloop ze dichterbij over de drassige grond. Bij de diepere gedeeltes bleef ze liever uit de buurt, maar de mogelijke prooi was het waard. Met een laatste sprong moest ze zich op de zwarte vogel gooien, maar op het laatste moment gleden haar achterpoten weg, waardoor ze met een smak in het modderige water eindigde en het dier voor haar neus weg loog. Zachtjes jammerend kwam ze overeind. "Ze kunnen me net zo goed meteen in de elders den gooien, wat een blunder," miauwde ze dramatisch. Een diepe zucht verliet haar lippen toen ze haar vacht bekeek. Nog beter zelfs, ik kan hier blijven liggen zodat niemand me ooit zo hoeft te zien. Hoe krijg ik dit ooit uit mijn vacht.

"Ze kunnen me net zo goed meteen in de elders den gooien, wat een blunder," De dramatische stem deed een tabby kater opkijken, waardoor zijn prooi, een bruine, dikke muis, die best nog dik was voor de tijd van het jaar, weg kon lopen. Een zucht bereikte zijn oren. Ook hij zuchtte, en hees zich op uit zijn jaagpositie, waarna hij naar de bron van het geluid toe liep. Wat hij zag was een witte poes, die er duidelijk uitzag alsof ze in een plas modderig water gevallen was, wat waarschijnlijk ook wel zo was. "Goedemorgen, ma'am." zei hij, met een glimlach op zijn gezicht, en liep naar de poes toe. Snowflurry, als hij zich niet vergiste, één van de oudere Warriors van de Clan. "Hebt u eventueel wat hulp nodig?" De onschuld in zijn ogen was nep, want hij vond het eigelijk wel een grappig zicht, de poes met de vuile, modderige vacht.