Mirror, mirror on the wall, who's the fairest of them all?

Windkit's groene oogjes keken naar buiten uit de nursery. Het had net geregend, en er waren vele plassen in het camp; De tabby kitten trippelde naar buiten, minder hyper dan meestal. Ze liep naar een plasje toe en keek erin. Ze zag haar weerspiegeling, haar groene oogjes, haar tabby vacht. Haar steeds vrouwelijkere postuur. Ze zuchtte eventjes. Waarom was ze een poes? Ze wou een kater zijn, een stoere, sterke kater. Geen zwak poesje. Ze rechtte haar rug. Dan wàs ze ook geen poes. Ze zou vanaf nu een kater zijn, een sterke kater, zoals haar broertjes.

~Open

Lichtelijk verbaasd knipperend keek ik naar mijn spiegelbeeld in de grote plas. Was ik dat? Ik had mezelf niet vaak gezien. Het was ook niet makkelijk om met je eigen ogen naar je gezicht te kijken. Maar het regende nu steeds vaker, en in de grote plassen due ontstonden kon ik mijn eigen snuitje goed zien. Om te testen of het wel echt was stak ik mijn tong uit, en de plas-ik deed hetzelfde. Ik grinnikte even. Dat was grappig! Vervolgens keek ik met mijn oogjes naar mijn neusje, en weer deed de plas-ik hetzelfde. Daarop volgde een hele sessie waarin ik gekke bekken naar mezelf trok, totdat ik me begon te vervelen. Toen dat gebeurde keek ik even om me heen. Het was vrij stil, iedereen zat liever binnen met dit weer. Toch zag ik hoe mijn zusje Windkit een eindje verderop net als ik in de plas zat te staren. Nieuwsgierig wandelde ik naar haar toe. 'Hey Winnie!' Begroette ik haar. 'Wat doe je?' Voegde ik er nieuwsgierig aan toe.

May I? :')

Ik was verbaasd om naast het gewoonlijke enthousiasme een lichte teleurgesteldheid te zien in Wind's sprankelende oogjes, maar ik besteedde er niet teveel aandacht aan. Als Wind erover met me wilde praten, zou ze dat gewoon kunnen doen en hopelijk wist zij dat ook. Ze antwoordde dat ze naar de plas keek, en ik lachte naar haar. 'Dat is toevallig! Ik keek net naar die plas daar.' Reageerde ik grijnzend terwijl ik met mijn pootje naar de grote plas wees waar ik net nog bij had gestaan. Een klein deel in me vroeg zich af waarom ze "naar" zei en niet "in", maar wee besteedde ik er geen aandacht aan. "Kom, laten we in de plassen springen!" Stelde mijn zusje voor, en voordat ik op haar voorstel in kon gaan werd ik nat gespetterd door het poesje dat in de grote plas voor ons sprong. 'Ah Wind! Dat is nat!' Riep ik uit, en er verscheen een speelse grijns op mijn gezicht. 'Die krijg je terug!' Zei ik, en ik voegde de daad bij het woord door achter haar aan te springen en haar zo nat mogelijk te maken. Dit was een leuk spelletje!