So tired...

De zon was nog niet eens onder toen Crowpaw met een dikke merel het kamp in strompelde, ze had al een patrouille gedaan én gejaagd. Ze kon nu vast wel wat rust verdienen, als er geen luidruchtige Apprentices in de den zaten. Sjonkend liep ze in de richting van de den en zag alleen maar schaduw en wat lege mosnesten. "Gelukkig.." Zuchtte ze, met haar vermoeide poten trippelde ze naar haar nest en plofte neer. Haar oogleden waren zwaar en vielen dicht na al weer een paar seconden. Ze sliep nu eindelijk na deze drukke nacht.

Een prachtig grasveld stak voor haar uit en een paar vlinders daalden neer op de bloemen. Het was gewoon te mooi voor woorden, Crowpaw rende door de lange grassprieten. De wind waaide zacht door haar donkere vacht en de zon verwarmde het extra. Huigend bleef ze stil staan, een paar kleine zwarte ogen doemden op uit de schaduw. Dreigend kwam het dichterbij en een witte poot stak uit de bosjes, gevolgd door een andere. Een spitse kop stak erdoor en de twee ogen staarden naar hgaar. Vos! Kwaad zette Crowpaw haar vacht op en sisde. Met uitgeslagen klauwen sloeg ze wild in de lucht om te hopen dat de vos geschrokken weg zou rennen, maar dat deed hij niet. In plaats daarvan rende hij in zijn volle vaart op haar af en ontblootte zijn messcherpe tanden. Bang voor haar toekomende dood kromp ze ineen en kek toe hoe de vos in haar vlees zou happen. Het laatste wat ze zag waren twee rijen vol met tanden en de tevreden blik in de vos zijn ogen.


Snel ademend werd Crowpaw wakker, de maan scheen door de ingang van de den, iedereen sliep. "Het was maar een droom.." Zuchtte ze, een paar druppels zweet dropen langs haar hoofd en kwamen neer op de grond. Tevreden rolde Crowpaw weer terug in haar nest en probeerde weer in slaap te komen. Maar ze was te actief geworden van die droom, Crowpaw besloot naar buiten te gaan en naar de nachtelijke hemel te staren. Voorzichtig om niemand wakker te maken sloop ze uit de den en rook de buiten lucht. Een koel briesje gleed door het kamp, de sterren straalden hun felste licht. Prachtig was het, Crowpaw ging midden in het kamp zitten en bleef kijken. Ze sloot zich helemaal af van haar omgeving en bleef staren naar de fonkelende sterren.

~Als je er bij wilt, pb me dan even.~

Purplepaw had en zware dag achter de rug, en metten toen ze de kans kreeg was de de apprentices dedn binnen gespurt en zich op haar vertrouwde mosnestje gegooid. Snel had ze haar ogen toegeknepen, maar tot haar verbazing likte het haar niet om de slaap te pakken te krijgen. En toen ze net bijna in slaap was gedommeld kwam er een nogal lawaaierige kat binnen. Iedereen begon langzaam binnen te druppelen , en ded zon was al lang onder maar toch kon purplepaw niet slapen. Strak hield ze haar ogen dicht in de hoop om zo zachtjes in slaap te vallen. Tijden verstreken en ondedrtussen waren alle leerlingen rond haar al zacht in dromeland, behalve Crowpaw die lag er maar onustig bij. Crowpaw lag hevig te ademen , zou ze een nachtmerrie hebben. Purplepaw verbood het zichzelf haar ogen te openen, dan zou ze haar kans verkijken om te kunnen slapen . Maar toen ze hoorde dat Crowpaw wakker werd en rechtstond, opendeende ze zachtjes haar ogen en net zag ze nog de zwarte staart van Crowpaw verdwijnen door de uitgang. Snel stond Purplepaw recht, nu ze toch wakker was kon ze even goed gaan kijken wat Crowpaw ging doen. Dus zachtjes trippelde ze door de ronkende katten de den uit. Op de open plek waas nu geen enkele kat meer te bekennen, behalve Crowpaw die in het midden naar de sterren stond te staren. Purplepaw stapte in haar richting en liet zich naast haar neerzakken op de grond. "Kun jij ook niet slapen ?" vroeg ze en ze drukte vriendschappelijk haar vacht tegen die van crowpaw

Oddpaw was al vroeg gaan slapen. 's nachts, ongeveer bij maanhoog, werd hij gewekt door gefluister. Hij negeerde het, maar kon toen niet meer slapen. Oddpaw hief zijn kop om te kijken wie er nu nog wakker zou zijn. De mosnestjes van Purplepaw en Crowpaw waren leeg. Oddpaw stond op en keek naar de ingang van de den, hij zag twee katten op de open plek zitten. Hij liep naar buiten en zag dat de twee katten Crowpaw en Purplepaw waren. "Hoi dames," zei hij "wat doen jullie hier zo laat?" Oddpaw keek omhoog, er waren geen wolken en de zilverpels was duidelijk zichtbaar, hij dacht aan zijn ouders, hij kende ze niet of ze waren daar, bij SterrenClan. Oddpaw keek weer naar de twee poezen, hij had in ieder geval wel het geluk geboren te zijn in een Clan en nu een Apprentice te zijn. "Kunnen jullie ook niet slapen?" Vroeg hij aan de twee leerlingen. "Ik kan in ieder geval niet slapen..."

~Sorry voor extreem late reactie!~

Zonder het ook maar enigszins te merken kwam voelde ze opeens een vacht tegen die van haar aan. Angstig en geschrokken sprong ze een paar muizenlengtes de lucht in, woede stroomde door haar heen. Hoe durfde die Purplepaw haar zomaar te besluipen, tja, Crowpaw was niet op haar allerbeste humeur als ze uit haar slaap werd gehaald en het kwam ook een deel door haar mentor, Burninfire. Die was ook al de hele tijd chagarijnig en het kon dat het op haar was over gesprongen. Haar vacht rees op en haar blauwe ogen vernauwden zich tot spleetjes, ze wilde geen gevecht beginnen, maar ook weer niet samen zijn. Ze had gewoon even rust nodig! Ja hoor! Even later kwam de witte kater, Oddpaw, ook al naar hen toe gestapt. Wat moest ze wel doen om rust te krijgen! Ze had bijna niet geslpen, en dat maakte haar soms wat opvliegerig, een zware training achter de rug én ze moest van deze twee katten af zien te komen. Nee, ze had nog niet echt vrienden, maar misschien had ze daar nu ook geen behoefte aan! Of toch wel? Tja, ze was eenzaam en soms verveelde ze zich abnormaal. Toch maar proberen dan? Crowpaw zuchtte en likte met haar kleine tong haar vacht weer normaal.
"Hé," Zei ze op een eentonige toon, "Sorry dat ik zo deed.. Ik ben gewoon moe dat is alles. Voor wie dat nog niuet weten, ik ben Crowpaw." Ze had een kleine glimlach op haar gezicht weten te toveren, maar was die wel echt? Nou ja, als de anderen het maar geloofden was zij al blij. Kalm schuifelde ze iets dichterbij, maar wel op een goede afstand om niet te klef te worden, ze wilde wel wat afstand.. Nog steeds waren haar klauwen wat uitgeschoten, maar hopelijk zou dat niet erg opvallen. Zouden de twee haar wel vergeven van hat incidentje? Misschien moest ze hun aandacht afleiden door een grappig verhaal te vertellen? Ach, wat had ze te verliezen? "Willen jullie misschien iets grappigs horen?" Ze zakte door haar voorpoten en voelde het gras onder haar buik en het zand dat in haar vacht begon vast te zitten. Ja, ze wist er wel een en die vond ze zelf ook wel aardig. Eigenlijk had ze al een vriend, maar eentje die er niet zo goed vanaf was gekomen. Weaselpaw, misschien moest ze maar wat aandacht richtten op de katten om haar heen, dan zou ze niet zo irritant worden als Burningfire, misschien. Gelukkig was Weaselpaw er zonder echte infecties of wonden vanaf gekomen, de arme stakker was in een doornstruik gevallen. Ook wel een beetje dom, maar grappig, misschien zou dit wel het begin zijn van een vriendschap tussen vier katten, elk verschillend. Snel schudde ze weer haar zwarte kop, ze moest erbij blijven als de katten zouden antwoorden. Even bekeek ze de twee goed, eentje was een lapjespoes en de ander wit met twee kleuren ogen! Heel even keek ze er een beetje achterdochtig naar, maar wist meteen dat het onbeleefd was. Toch bleef de gedachte van een vrtiendschap in haar hoofd zitten, ja, misschien..

-Best wel flut.. Inspiratie muziekje:
https://www.youtube.com/watch?v=IUkLOUNxP8A

Oddpaw keek nog steeds naar de twee poezen, die nog steeds geen antwoord hadden gegeven op zijn vraag. "Hé," Zei Crowpaw ineens, op een nogal eentonige toon "Sorry dat ik zo deed.. Ik ben gewoon moe dat is alles. Voor wie dat nog niuet weten, ik ben Crowpaw." Dat weet ik, dacht Oddpaw bij zichzelf. Hij keek weer naar Crowpaw, die nu een klein beetje glimlachte. "Willen jullie misschien iets grappigs horen?" Vroeg Crowpaw. Oddpaw knikte, maar in plaats van iets te vertellen keek Crowpaw naar hem en naar Purplepaw. Oddpaw gaapte even en keek naar Crowpaw, die nog steeds niets zei. Waarschijnlijk aan het nadenken, dacht hij en gaapte nog eens. Hij keek weer omhoog, nu was de Zilverpels verborgen achter de wolken en de maan ook. Hij keek weer naar de poezen, ze waren aardig en deden niet raar om zijn verschillend gekleurde ogen, zoals sommige katten. Crowpaw keek nog steeds naar hem en Purplepaw, maar zei niets. Oddpaw voelde zich ontspannen in het bijzijn van de twee, maar net zoals de twee poezen waarschijnlijk was hij erg moe. Hoe lang zaten ze nu al buiten, Oddpaw keek naar de lucht, het begon een beetje te schemeren. Oddpaw keek weer naar Crowpaw. Het viel hem nu pas op dat Crowpaw haar nagels had uitgeslagen, waarom? "Uhm, Corwpaw? Wat wou je nu gaan vertellen?" Vroeg hij aan de zwarte apprentice.