Days go by(open)

Onderwerp: Days go by(open) do 27 nov 2014 - 9:29

Er waren enkele dagen voorbij gegaan sinds de gebeurtenis op het territorium en de kater had eindelijk de wil weer gevonden om de Medicine Den uit te gaan. Zijn wonden waren grotendeels genezen en ze bloedde niet meer plotseling,zoals hem de afgelopen dagen wel eens was gebeurd. Toch bleven ze pijn doen en was lopen moeilijk,omdat bij elke stap die hij zette hij koppijn kreeg. Hij had vast een mooi litteken daar. Silhouetteheart knipperde even tegen het zonlicht en keek toen rond. Het midden van het camp was bijna leeg,de meesten waren aan het jagen waarschijnlijk nu . Bij de Nursey speelde enkele kittens. Silhouetteheart glimlachte even bij het zien van de lachende kittens,zij hadden tenminste geen zorgen. Een pijnsteek schoot door hem heen en de kater kreunde zachtjes. Misschien moest hij nog even rustig aan doen.

Onderwerp: Re: Days go by(open) do 27 nov 2014 - 14:15

Een konijn, ze had zowaar een héél konijn gevangen (een halve zou dan ook behoorlijk vreemd zijn, maar dat terzijde). Ze voelde opluchting toen ze het kamp binnen kon komen met voor de verandering voedsel tussen haar kaken. Ze liep naar de prooistapel en legde het konijn erop. Ze was ook wel trots, maar ze probeerde dat niet op haar gezicht te laten zien. Ze hoorde helemaal niet trots te zijn op iets wat doodnormaal zou moeten zijn. Ze keek naar de horizon, in de richting van de Vierboom. Zou ze erheen gaan, kijken of haar vader of Tallpaw toevallig in de buurt was? Nee, daar was nu niet echt tijd voor, de zon was al ruim over zijn hoogste punt heen. Ze keek om zich heen en voelde zich een beetje doelloos. Toen zag ze de zwart-witte jonge warrior, Silhouetteheart en ze besloot met hem te praten. Hij had in de medicine cats den gelegen, wist ze. Ze liep naar hem toe, maar wist toen al niet meer wat ze moest zeggen. "Hallo", zei ze maar gewoon. "Hoe gaat het?" Niet erg goed, dat kon ze zo wel zien. Het was ook eigenlijk een stomme vraag.

I step on broken glass, and dream of soft clouds
When feelings are heavy they become all we are
Days go by(open) WC_-_Crowcall_os_veren

Spoiler:

Onderwerp: Re: Days go by(open) vr 28 nov 2014 - 21:23

Silhouetteheart liet zijn blik gaan naar de prooistapel en dacht er even over na om iets van de stapel te nemen. Hij betrapte zichzelf erop dat hij geen honger had,al had hij de hele dag nog niks gegeten en hij wist dat die honger niet zomaar ging komen. Er kwam een zwarte Apprentice het camp binnen met een konijn tussen haar tanden geklemd. Even keek Silhouette hoe ze het dier op de prooistapel legde en draaide zich toen weer om,om met zijn rug richting het Camp te zitten. Gelukkig waren zijn poten nauwelijks beschadigt geraakt tijdens het gevecht,want anders zou hij nu moeite hebben gehad om zijn gezicht te was. Net toen hij weer zijn poot over zijn kop heen haalde,wat een beetje prikte,hoorde hij een stem bij hem. ''Hallo". Niet zeker wetend of de hallo voor hem bedoeld was keek hij op,maar de kat keek hem aan. "Hoe gaat het?". Het was dezelfde als van het konijn,helaas was Silhouetteheart op het moment even haar naam vergeten. Het was wel iets met een vogel of zo. Hij keek even omlaag naar de wond op zijn nek,die zijn borst een klein stukje raakte en toen weer op. "Beter dan paar dagen geleden",beantwoorde hij maar. Ergens wou hij graag haar verwonden,maar een andere deel van hem zei hem om dat niet te doen. Om blij te zijn dat iemand met hem praatte. "Hoe gaat het met jou"?"vroeg hij maar,wat onzeker.

Onderwerp: Re: Days go by(open) za 29 nov 2014 - 9:55

"Beter dan paar dagen geleden", zei Silhouetteheart. Crowpaw zag de geheelde wond in zijn nek. Zo'n verwonding... hij moest bijna dood zijn geweest. Hij had geluk gehad. Crowpaw vroeg zich af wie het had gedaan. Ook een rogue, net zoals bij haar? Misschien zelfs dezelfde? Nee, dat zou wel erg toevallig zijn. "Hoe gaat het met jou?" vroeg de kater daarna. Crowpaw haalde haar schouders op. "Wel prima", zei ze. Beter dan eerst, zowel fysiek als mentaal. De wonden van haar gevecht (de aanvallen waren vooral van de andere kant gekomen, Crowpaw had niet echt veel kunnen doen), waren inmiddels niet meer dan littekens die soms nog een beetje jeukten. Wat betreft het mentale deel hadden haar gesprekken met haar vader en de ShadowClan apprentice haar veel goed gedaan. Slatebreath, dacht ze opeens, toen ze weer aan het gesprek met haar vader dacht, ik zou nog met haar praten! Maar goed, daar was het nu niet het moment voor. Ze keek naar Silhouetteheart. "Wie heeft dat gedaan?" vroeg ze, kijkend naar de geheelde wond. Ze wist niet of het een erg tactvolle vraag was, maar goed, ze had hem nu al gesteld.

I step on broken glass, and dream of soft clouds
When feelings are heavy they become all we are
Days go by(open) WC_-_Crowcall_os_veren

Spoiler: