Hunting and hunted

Grrmgrr... Klonk het door het verder stille woud. Chagrijnig sleepte Silverthorn zichzelf en een konijn door het woud. Ze at niet vaak konijn meer en nu wist ze weer waarom. Ze had het konijn, dat niet eens zo heel groot was, bij een beekje zien zitten en omdat de wind gunstig stond en ze zichzelf voor de verandering relatief fit had gevoeld, was ze op het konijn af geslopen en had ze hem besprongen. Daar had ze al gauw spijt van gekregen, want ondanks dat ze haar kaken direct in de vacht van het beest had weten te zetten, gaf die zich niet zonder slag of stoot op en kreeg ze na een flinke worsteling een zeer pijnlijke trap tegen haar rechter achterpoot. Woest had ze gegild en het konijn de genadeklap gegeven.

Na het gevecht had ze andere wilde katten geroken, dus had ze besloten de prooi mee te slepen naar een veiligere plek en dat was dus waar ze nu mee bezig was: een zwaar konijn wegslepen en dat terwijl haar achterpoot zo’n pijn deed, dat ze er nauwelijks op kon staan. Ze had haar kaken stevig in het nekvel van het konijn gezet en proefde het bloed. De neiging om hier te stoppen en de prooi op te eten was groot, maar ze wist dat ze dat niet mocht doen, daarvoor rook ze nog te veel vreemde geuren. Ze zou teruggaan naar het hol waar ze afgelopen ochtend had geslapen. Daar kon ze beschut zitten en als er andere katten zouden komen, zou ze zichzelf goed kunnen verdedigen.

Ze was bijna bij het hol, toen een nieuwe onbekende geur tot haar doordrong. Ze verstijfde. Ze rook dat deze kat wel erg dichtbij was. Als ze verder liep, zou ze de kat waarschijnlijk in de poten lopen. Maar ik kan ook niet terug, dacht ze geschrokken. Ze legde het konijn neer en keek om zich heen, maar zag nog niemand. Ze voelde hoe haar nekharen overeind gingen staan. Ik moet de prooi delen, misschien kan ik dan een gevecht voorkomen... Ze voelde hoe haar achterpoot trok van de pijn. Vervloekt nog aan toe, waarom moest ik dan ook zo nodig dat konijn aanvallen?

OOC: Open

Tot haar grote verbazing wilde de vreemdeling haar konijn niet eens. ‘Ik eet geen konijnen,’ zei hij. ‘Op mijn territorium leven ze niet eens.’ Silverthorn keek hem stomverbaasd aan. Voor haar was vlees gewoon vlees en altijd welkom, of het nu van een konijn afkomstig was of van een vis. Maar ja, dat was zij. Ze had geleerd niet te kieskeurig te zijn, omdat ze niet de kracht en energie meer had om elke prooi die ze wilde op te jagen. Ze moest blij zijn met wat ze kon krijgen en in dit geval was ze zelfs héél erg blij met haar konijntje.
‘Oh,’ zei ze zachtes. ‘Sorry... Ik dacht echt dat je voor het konijn kwam. Zo zijn de meeste wilde katten nou eenmaal...’ Beschaamd keek ze naar haar vieze voorpoten, die aan weerszijden van het konijn stonden.