You can always try

Ghost trippelde met snelle passen door het naaldwoud. Leaf-fall zorgde er altijd voor dat het fris en vochtig was hier, maar dat hield hem niet tegen. Met de dalende temperaturen daalde ook de hoeveelheid prooi die er ter beschikking was. In plaats van kou te vatten door de hele dag in het kamp te blijven zitten, had hij besloten dat een wandeling hem veel beter zou doen. Zijn doel van de wandeling veranderde echter abrupt toen hij een aantal meter verderop het geluid van een rondscharrelende vogel hoorde. Zolang het beest maar op de grond bleef, kon hij het dier wellicht nog vangen. De crèmekleurige kater dook in een ietwat geïmproviseerde jachtpositie en sloop op de vogel af. Toen hij de sprong waagde hoorde hij het gefladder van de vleugels en sloeg zijn klauwen uit. Ghost voelde hoe een van zijn poten het beest raakte, maar niet stevig genoeg om hem neer te halen. Hij had niet genoeg focus gehad en het dier vloog op hoge snelheid weg. Achja, proberen kon altijd. Het was niet alsof het hem ooit geleerd was.

Ze was wakker geweest, en dat gaf haar het gevoel dat ze weer beter zou worden. Het gaf haar een opgelucht gevoel. Enkel wou ze niet te vroeg juichen, want ze was nog wel heel zwak. ze had die dagen in coma niet gegeten en ook niet gedronken. Wat als ondervoeding en droogte haar dood zou worden? Innerghost zou het niet kunnen verdragen haar dochter te verliezen, zeker niet na hoe hun band geweest was. Die moest en zou ze herstellen, voor het te laat was. Voor zowel haarzelf als voor Littlestream.
Tijdens haar wandeling door het naaldwoud focuste ze zich op alles wat zich om haar heen bevond. Het gefladder van gevogelte haar kant op maakte haar direct alert. Ze zakte door haar poten heen, en verstopte zich in het struikgewas. Daar zag ze hoe het vogeltje weer lande en alert om zich heen keek. De geuren om haar heen vertelden haar dat ze niet alleen was, en dat een ander hoogstwaarschijnlijk het vogeltje al had proberen te vangen. Helaas zou het beestje dit keer niet ontkomen aan haar klauwen. Althans, dat hoopte de zwarte kattin. Ze sloop geruisloos vooruit, goed oplettend met waar ze haar poten neer zette, en of ze wel uit de wind bleef. Echter alarmeerde iets anders het vogeltje al. Net toen ze de sprong maken wou, vloog het beestje er vandoor. Helaas, het vogeltje was wel ontkomen aan haar klauwen. Innerghost zuchtte en keek om zich heen, waarbij haar ogen vielen op een andere Shadowclan kat. Ghosteyes. "Gegroet, Ghosteyes," miauwde de Deputy tegen de iets jongere warrior.

OOC: Posts vliegen nog steeds uit mijn vingers x')

Ghost had het gevoel alsof er iemand in de buurt was en het opnieuw gevladder van vleugels bevestigde dat. Terwijl hij een aantal passen vooruit liep werd de geur van de kat steeds sterker. Hij wist dat ze in de buurt was en dus schrok hij niet op toen hij begroet werd door Innerghost. "Goedemiddag, Innerghost," groette hij haar op kalme toon terug. De kater hield zijn oren goed naar vorem gepriemd, zodat hij haar kon blijven volgen zonder haar kwijt te raken mocht ze zich verplaatsen. Zijn kop stond recht op haar gericht, alsof hij haar aan kon kijken als ieder ander. Ghost wist dat ze de deputy van zijn Clan was en dat er laatstwat was voorgevallen, maar meer ook niet. Deputies hadden het toch vaak te druk om even een praatje te komen maken met een elder. Niet dat hij haar dat kwalijk nam, er was genoeg te doen in de Clan.

Ghosteyes was een elder, een jonge elder rond haar leeftijd. Innerghost kon het zich niet voorstellen nu al in de elders den te moeten slapen. Verhalen vertellen aan de kits, voornamelijk in het kamp zijn omdat ze dus niet in staat was om normale Warrior taken uit te voeren. "Hoe gaat het?" Vroeg ze aan de jonge elder. Ze was niet van plan om te vragen wat hij buiten het kamp deed, waarom hij alleen buiten het kamp was. Ze had het idee ook dat hij zich zelf prima redden kon. En praten over zijn handicap was ook niet iets wat Innerghost graag deed. Puur omdat ze wist wat ze er zelf van vinden zou.

Ze bleef op haa plaats en vroeg hem hoe het ging. "Zijn gangetje, niet anders dan anders, maar ik weet nog altijd het beste uit de dag te halen," zei hij kampjes. De kater was niet eens zo vreselijk optimistisch, slechts zeer realistisch. Hij wist waar hij zich mee bezig moest houden en welke gedachte hij verder niets aan had. "Het is misschien het meest simpele praatje, maar hoe gaat het met jou?" vroeg hij vervolgens aan zijn deputy. Zij had hem zeker wel wat interessanters te vertellen als hij daarnet aan haar.

Innerghost knikte bij zijn woorden, wat vrij nutteloos was gezien hij dat niet zien kon. "Dat doe je dan goed," murmelde ze enkel. Een slimme kater was Ghosteyes, het was daarom ook zonde dat hij geen warrior was. Maar ook aan enkel een brein kon een Clan veel hebben. Een kat zou nooit nutteloos zijn in een clan. "Het is misschien het meest simpele praatje, maar hoe gaat het met jou?" Innerghost grinnikte enkel. "Ag, het gaat wel. Dingen kunnen altijd beter, gezien de huidige omstandigheden," miauwde Innerghost. "Was de vogel die daarnet weg vloog, de vogel die jij ook probeerde te vangen?" vroeg Innerghost toen. Ze was best geïnteresseerd in hoe hij dingen aanpakte.