Angels don't kill {Open}

Het kwam weer helemaal in orde met haar broer hield ze zich voor. De gesprekken met hem liepen allemaal nogal stroef, maar eens opnieuw, ging het wel weer beter. Met een klein schamel muisje in haar bek liep ze verder tot aan de prooistapel. Sinds enige tijd had ze weer iets gevangen, maar dan was het al zo'n jong prooidier waar enkel een kit iets zou aan hebben. Maar alle prooi was welkom in deze barre tijden. Slender wandelde door tot aan de apprentice den om buiten op Dauntpaw te wachten. Als het goed zat, en de poes in de den te vinden was, zou ze vast haar geur wel opmerken en haar gadeslaan. Misschien was het wel fijn om samen met Tall en Forestrain een jachttraining te houden in het territorium. Daar beleefden zij en Tall altijd zoveel plezier in. Tevens ook met Forestrain. Maar dat was al een poos geleden.

{Daunt-Tallpaw en Forestrain eerst. Daarna open}

Dauntpaws poten trokken onrustig. Ze zat in een droomloze slaap, maar het leek alsof ze nachtmerries had. Soms slaakte ze een lange kreet zonder er zelf van wakker te worden. Ze had die wel vaker, net zoals de verwijten die dan naar haar kop werden geslingerd. Haar ogen gingen met een schok open toen een harde por bij haar flank werd gegeven. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en draaide zich om. De kat die haar een por had gegeven ging weer liggen. Ze had waarschijnlijk weer zo 'irritant' geslapen. Een grote zucht verliet haar bek. Nu ze wakker was kon ze niet meteen terug in slaap vallen. Daarom stond ze maar op.

Verrast gingen haar oren naar boven. Slenderstep stond voor de den. Ze had er lang over gedaan om zich uit te rekken en daarna te wassen. Grijnsend liep ze op de poes af, met het bekende kriebelend gevoel bij haar buik. "Hoi. Wat doe jij hier? Goed geslapen?", brabbelde ze gapend.

De poes ging net haar vacht netjes leggen toen de bekende stem haar oren bereikten. Onmiddellijk draaide ze zich om en sloeg Dauntpaw gaande. "Gaat wel. Ik slaap niet tijdens de nacht. Er is veel meer te vangen 's nachts voor me dan overdag." Ze keek even naar de prooistapel en grinnikte. "Althans, meestal toch." Ze keek naar de apprentice waarbij ze haar staart om haar heen sloeg. "Heb je tenminste wat warmte." Ze keek nog maar net naar de kampuitgang toen de andere apprentice, Tallpaw, naar buiten kwam. "Goeiemorgen Tall. Ik heb je niet wakker gemaakt hoop ik?" Toen ze zich bedacht dat ze niet eens in de apprenticeden was geweest plaatste ze haar poot die al op weg was naar haar snuit weer op de grond. "Zin in een wedstrijdje? Nu je hier toch bent." Ze had het voornamelijk tegen Tall, maar keek toen ook even naar Dauntpaw. Ze bedacht zich dat ze nog nooit een jachtwedstrijd tegen Daunt had gehouden, dus ging dit waarschijnlijk de eerste keer worden.

"Gaat wel. Ik slaap niet tijdens de nacht. Er is veel meer te vangen 's nachts voor me dan overdag." Dauntpaw grinnikte. Ze was niet eens zeker of het een grap was of niet. "Althans, meestal toch." Een warme glimlach spoelde over haar gezicht. "Heb je tenminste wat warmte." Een plotselinge geur deed haar lip optrekken. Ze draaide zich koeltjes op. "H-ee-y," miauwde hij geeuwend. De afkeuring was gelukkig niet van haar lezen, maar dat vanbinnen heerste de afkeuring. "Hallo Tallpaw." Haar stem klonk neutraal, maar met een kille ondertoon. "Goeiemorgen Tall. Ik heb je niet wakker gemaakt hoop ik?" Dauntpaw keek naar de grond en trok een gezicht. Slender deelde haar afkeuring voor Tallpaw waarschijnlijk niet. "Zin in een wedstrijdje? Nu je hier toch bent." De gevlekte poes keek omhoog. Ze tilde haar poot op. Met lange halen begon ze die te wassen. Het was gewoon om iets te doen. "Wat voor wedstrijdje?", miauwde ze tussen twee likken door. O nee, ze was niet van plan om nog enige emotie te tonen.

Slender schudde haar kop snel even door elkaar waarbij ze met haar poot wat plukken gladstreek. Ze keek weer neer naar de gevlekte apprentice toen ze zich om draaide en tot Tall wende. "Goeiemorgen Tall." Ze vond het fijn dat ze op zijn minst weer normaal met hem kon praten. Door de ruzie met Mary, Jeff en Forest had ze zich nogal als een kr'ng gedragen. "Wat Tall dus zegt. Laten we gaan. Als we nog prooi willen." Ze knipoogde even naar Daunt. Ze had al een ideetje in gedachten om Tall eens goed beet te nemen.

-Territory

Ze keek de twee apprentices beide even aan. "Tegen zonhoog hier weer terug. Wie de meeste prooien heeft gevangen is de koning(in) van het woud!" Ze liet hen beide even wakker worden terwijl ze zich al gauw in de schaduwen van de Tallpines begaf. Ze zou het extra spannend maken, door zich in de schaduwen te begeven. Zo zag niemand haar en kon ze ongestoord anderen laten schrikken.

Flut ><

"Een jachtpartij," miauwde Tallpaw terwij lhij naar haar glimlachte. Dauntpaw draaide zich naar Slenderstep. Ze moest zijn glimlach niet hebben. "Wat Tall dus zegt. Laten we gaan. Als we nog prooi willen." Een zwakke glimlach flikkerde op haar lippen, bij de knipoog.

-Territory-
Dauntpaw keek om zich heen. Het bos was stil en bedekt met bladeren. "Tegen zonhoog hier weer terug. Wie de meeste prooien heeft gevangen is de koning(in) van het woud!" Ze keek naar Slender en glimlachte nu wat hartelijker. Bij het vertrek van de poes keek Daunt naar Tallpaw. Haar glimlach was weg en ingewisseld met een neutrale blik. "Wacht maar af." De calico poes draaide zich om en verdween tussen de bomen.

Af en toe keek ze nog eens om als Tall en Daunt haar nog konden bijbenen. Ondertussen was zij de kille lucht en het weinig zonlicht van de ochtend al gewoon, maar dat gold misschien niet voor hen. "Tegen zonhoog hier weer terug. Wie de meeste prooien heeft gevangen is de koning(in) van het woud!" Ze keek naar de twee apprentices; hoewel beide eerder warriors waren in haar ogen; en verdween toen in de schaduwen. Ze wist goed genoeg dat Daunt niet zo goed bevriend was met Tall, daarom had ze hen beide ook meegenomen op een jacht. Het perfecte moment om vrienden te maken vond ze.

Vanuit haar ooghoeken zag ze de twee katten vertrekken, en even hield ze Dauntpaw in het oog totdat ze volledig uit het zicht van Tallpaw was. "Hé, luister even. Ik heb een idee. Als ik Tall nou eens liet schrikken, zodat hij minder kan vangen, dan wordt jij de winnaar van het spel!" Ze keek even achter zich, en zag nog net een stipje aan de horizon die vast en zeker Tall moest zijn. Als Daunt het goed vond kon ze vertrekken.

Een plotseling geritsel deed haar opkijken. Ze draaide zich om. "Hé, luister even." Haar vacht ging weer liggen. "Ik heb een idee. Als ik Tall nou eens liet schrikken, zodat hij minder kan vangen, dan wordt jij de winnaar van het spel!" Haar mondhoeken krulden omhoog. Ze kneep haar ogen dicht tegen de zon, maar zag wel een duidelijk stipje. "Ik wil wel koningin worden." Haar staart tikte tegen het oor van Slender. "Dankje."

Haar blik bleef gefixeerd op de plek waar ze Tall had zien heen gaan. Maar daarentegen waren haar andere zintuigen op haar omgeving en Dauntpaw gericht. "Ga jij nou maar op zoek, tenzij je Tall graag wil laten winnen." Ze lachte even naar de poes en knipoogde toen. Terwijl ze zich langzaam terugtrok in de schaduwen snoof ze de geur van het bos in zich op. Haar blik ging naar de takken van de bomen die haar het best zouden verbergen. Na enkele tellen bevond ze zich alweer in het kruin van de boom waarin ze was geklommen, en sprong toen van tak tot tak totdat ze vlak boven Tall ging. Doordat ze haast geen geluid maakte kon ze op dit moment nog wat geniepig in zichzelf lachen waarbij ze zich over de laagste tak liet hangen en vlak voor Tall's gezicht bleef hangen. "BOE!" Ze liet een vriendelijke lach op haar snuit zien en liet zich toen weer op de grond vallen. "Nou wakker?"

Dauntpaw knikte en draaide zich om. Al haar zintuigen stonden op scherp. Het was weer leaf-fall en dan vertikten de prooien om tevoorschijn te komen. "Ga jij nou maar op zoek, tenzij je Tall graag wil laten winnen." In haar ooghoeken ving ze nog een glimp op van Slender. Ze knipoogde terug en verliet dan de plek. In de verte hoorde ze een geschreeuw van de prooi. Tall moest al iets hebben gevangen. Dit deed haar sneller lopen. Met een glimlach op haar gezicht liep ze door tot ze een geurspoor bereikte. Het rook naar kikker. Dauntpaw liet zich bijna meteen in jachthouding zakken. Ze liep pootje voor pootje naar de kikkers. Haar blauwe ogen gingen wijd open staan. Er zaten er wel honderden. De calico poes richtte zich op de grootste. Ze was verbaasd toen er drie op de grootste gingen zitten. "Vreemde beesten.", gromde ze. De kikkers keken allemaal tegelijkertijd op. Op dat moment sprong ze. Haar tanden zonken in het zachte vlees. Trots keek ze naar de kikkers. Het waren er drie. Dauntpaw tilte ze op en legde ze bij de boomwortels.

Spijtig genoeg lukte haar plannetje niet zo goed. In plaats van de kater te laten schrikken begon hij te lachen. Een beschaamde blos kwam op haar kaken. "Ja lach jij maar," Eerlijk was eerlijk ook haar mondhoeken vormden zich tot een lachje. Ze keek even om zich heen waarbij ze haar staartpunt in de lucht stak om de trilsignalen eventueel op te vangen. "Verderop loopt een groep konijnen. Als je die kunt vangen win je zeker weten!" Ze wees met haar snuit naar de grens met Windclan. Het was nu niet zo dat ze Tall opzettelijk zou laten verliezen. Zo stond hij misschien quite met Daunt, en werd het hopelijk nog gelijk stand ook.

Dauntpaw draaide zich weg van de boomwortels en tuurde tussen de bomen door. Ze hoopte op nog meer prooi, zodat ze zou winnen. Tja, ze gaf toe dat ze totaal niet tegen haar verlies kon. Haar gedachten werden verbroken door een rosse pluim. Haar kop schoot omhoog en haar snorharen trilden zachtjes. Voor haar liep weer het prooidiertje. De eekhoorn bleef recht voor haar neus zitten. Dauntpaw grijnsde en begon te sluipen.

De eekhoorn was maar een paar muizenlengten van haar vandaan. Het water liep in haar mond. Ze schudde haar kop. Geen prooi eten voor de clan gevoed is. Maar dat had ze beter niet gedaan. De prooi schoot weg voordat ze kon springen. Dauntpaw gromde en liep het achterna. Wanneer de eekhoorn in de boom klom gaf ze het op. Boos tuurde ze naar de rosse vacht.

Ze keek verbaasd op bij zijn antwoord. Was hij wel lekker? Tall, die niet wilde winnen? De verbazing was duidelijk van haar gezicht af te lezen. Maar toen hij iets vroeg kwam ze weer even op aarde. "Omdat dit júllie spel is. Zie het als een voorbereiding op je final assassment. Ben je zeker dat je die konijnen niet wilt vangen? Het zou een mooie buit zijn." Waarheid was waarheid. Van een vers stuk konijn kon ze altijd wel eens genieten. Zeker als hij was gevangen door een Shadowclanner. Zelf was ze er niet geweldig in.