Is that you? ~{Demon}~

De enorme en gespierde kater beende bedachtzaam door een stukje rogue territory. Hij had eigenlijk nooit nagedacht over zijn verleden. Hij wist, ergens dat hij een broertje had. Hij had hem altijd willen beschermen, tot die rotmoeder hem had weggejaagd. Boos boorden zijn massieve klauwen zich in de lossen aarde, en dwaalde zijn blik af naar een kater, die net een grot uit kwam wandelen. Wacht, iets van hem deed hem aan iemand denken, iemand... Snel schudde hij zijn hoofd, wat hij in ieder geval niet zou doen was deze kat zijn oren af klauwen, hij wilde weten waarvan hij hem herkende. Een grote, donkere gestalte verscheen achter de kater kort nadat hij zich naar Demon draaide. Het hoofd van de enorme tabby maakte hij zichtbaar voor de kat, en met zijn lippen vormde hij een woord. 'Bukken, achter je." Waarna hij met een enorme sprong op een gestalte af vloog. De enorme hond kronkelde onder de klauwen van de kater, en de nattige bezweette vacht van het beest liet hem onder de klauwen van de kater ontsnappen. Maar de bloodclanner gaf niet op, en dook onder de nek door, waarna hij omhoog sprong en het mes achterop zijn halsband hardhandig in de keel van de hond stak. "Voortaan een beetje opletten, hm?" Grinnikte hij, toen het levenloze lichaam van de hond op de grond zakte en de kater zich bebloed en al omdraaide naar de andere kat.

Een huivering trok door hem heen toen de kater zijn naam miauwde. Íéts herkende hij van die kater. Verstijfd bleef hij naar hem staren, waarna hij beduusd kleine stapjes achteruit zette en hoofdschuddend de kater bleef aanstaren. "Q-Quantas?" Vroeg hij verward, waarna de enorme tabby op de grond plofte en naar zijn massieve klauwen keek. "D-dat kan niet, jij was bij moeder gebleven, toch?" Stotterde hij, nooit had hij terug aan zijn verleden gedacht, hij had zijn verleden in een doos achterin een hoek van zijn gedachtes gepropt. Nu hij zijn eigen broer voor zich had, veranderde dat en sprong de doos met een luide knal open. Hij schudde al de gedachtes weg, en staarde de kater met enorme ogen aan. "D-dat kan echt niet!" Hij krabbelde totaal in de war naar achteren, en keerde even de rug naar de kater toe om alles op een rijtje te zetten. Broer. Familie. Verleden. "Hoe kan dit?"

"Ik ben weggegaan van huis." Sprak zijn kleine broertje kalm. Hij herinnerde zich nog hoe hij zijn broer had achtergelaten bij zijn familie, schuldgevoel ruiste door zijn lichaam en een boos gevoel rees op naar zijn hoofd, hoe had hij dat ooit kunnen doen? Het was vlak nadat zijn vreselijke woedeaanvallen waren begonnen, en hij had niet gewild dat Quantas daar slachtoffer van werd. "Het spijt me dat ik je daar heb achtergelaten..." De enorme tabby viel even stil, toen hij diep inademde reflecteerde de zon fel op het mes achterop zijn halsband. "...Ik veranderde, en wilde je geen pijn doen." Voorzichtig draaide hij om, starend naar de zwarte kater voor zijn neus, hij stapte wat dichterbij. "Het spijt me Quantas, echt.." De woorden verlieten zijn bek als een zucht, en hij sloot zijn groene ogen voor een paar seconden. Hij voelde dat de demoon die zijn lichaam over nam als hij boos werd nog niet was opgeknapt na het gevecht, en een opgeluchte maar subtiele glimlach verscheen op zijn gezicht. "Ik had nooit verwacht dat ik jou nog terug zou zien. Ik heb eigenlijk niet veel teruggedacht aan het verleden. Ik had het in een soort doos gestopt en weggeschoven achterin mijn gedachten." Opeens ging er een golf van blijdschap door zijn lichaam heen. Zijn eigen broer stond voor zijn neus! Behendig wierp hij zijn halsband af en duwde zich tegen zijn kleine broer aan, met een grote glimlach die hij lang niet meer had laten zien. "Big bro is back!"