Devil in an angel's field [ Silvergale ]

Het was perfect in het veld in het bos. Zachtblauwe bloemen, donkergroen, bedauwd gras. Een beetje zon, wind, die wel aantoonde dat het leaffall was, maar die niet zo koud was als normaliter. Blaadjes suisden naar beneden, en landden in hoopjes op het zachte gras. Toch was er iets wat de perfectie verbrak. Tenminste, voor iedereen die het tafereel aankeek. Zelf vond hij dat hij perfectie toevoegde aan de plek. Hij was immers de enige echte persoon, kat. Niemand, behalve hij en zijn moeder waren zo perfect. Ja, zijn moeder. De enige persoon waar hij van hield. Zijn zusje was waardeloos, zijn Clangenoten, en alle andere katten waren waardeloos. De kater was daarom lekker in zijn eentje het kamp uit gelopen. Starclan, hij had belachelijk weinig behoefte aan gezelschap. No way dat 'ie sociaal ging zijn. Hij was lekker asociaal, en dat zou hij altijd blijven ook. Helemaal geen probleem. Toen er een kat aan kwam zetten ging hij met een verveelde snuit overeind zitten. "Who allowed you to sit here?" vroeg hij met een grommende ondertoon in zijn stem.

De poes ademde even diep in voordat ze weer in het gebied stapte waar ze thuishoorde. Maar zo voelde het niet voor haar. Ze had deze clan altijd gehaat, deze gebieden altijd gehaat, je mocht er niet doen wat je het liefste wilde, en dan waren er ook nog eens die supervrolijke plekken vol met zonnestralen en bloemen. De poes walgde ervan. Vroeg of laat zou ze deze rotclan wel verlaten. Alleen was dit niet het goede moment. Er waren nog teveel dingen die moesten gebeuren.

De poes snoof toen een kleine kit in haar blikveld kwam. 'Who allowed you to sit here,' De poes deed niet eens moeite om haar wenkbrauw op te trekken. Ze stapte zo op de kitten af en drukte haar poot op zijn kopje. "Wie zei dat je zo'n felle mond mocht hebben. Scheer je weg, scharminkel!" Ze had het echt niet op kleine kittens. Dat liet ze nog eens duidelijk merken door de kitten op te tillen en hem op zijn vier poten te plaatsen. "You heard me, go away!" Ze was niet van plan om er veel woorden aan vuil te maken. De volgende stap zouden grotere gevolgen hebben.

Het probleem als jonge kitten was wel dat je weinig serieus genomen werd. Katten vonden je te jong voor dit soort acties. Hij kon niet wachten tot hij groot was, wanneer hij leider van Mazeclan zou zijn. Of deputy, als zijn moeder leider was. Maar nu was hij een kit, en werd hij dus zwaar onderschat. "Wie zei dat je zo'n felle mond mocht hebben. Scheer je weg, scharminkel!" antwoordde de oudere poes dus op zijn vraag. "You heard me, go away!" Terwijl ze dit uitte vatte ze hem in het nekvel en geraakte hij op die manier op zijn vier poten. Wacht. Dáár. Had hij niet om gevraagd. Ze onderschatte hem? Jammer. "And what for? I thought all cats had to be nice to kits." Zijn mondhoekjes krulden op tot een glimlach. Meer een grijns, eigenlijk. Hij had een punt gemaakt, al had hij overal een punt. Op de i in zijn naam. En anders wel op de j van Jolt. Maar dat wist hij niet, hij wist immers niet hoe hij moest schrijven. Toch had hij sowieso een punt, want hij was toch veel slimmer dan iedereen.

De kit murmelde iets toen ze hem op zijn plek zette dat ze niet kon verstaan. Silver zette hem stevig op de grond waarbij ze hoog boven hem uittorende en hem streng, maar toch met een vals glimlachje aankeek. "Not only every single cat is listen to that rule." Met dat haalde ze met haar klauwen uit naar de kitten zijn poten en greep hem vast. "Wanna dance little?" Ze kon er nog net een grijns uit krijgen terwijl ze licht dreigend begon te grommen naar de kit. Het maakte haar niet uit wie zijn kit dit was. Vroeg of laat moest hij ooit eens op zijn plek gezet worden.