Wait... SISTER?!

Met zijn vlugge en nu nog jonge lichaampje bewoog hij zich snel door de schaduwen. Geen enkel geluid klonk op vanuit het duister waar hij zich verschool. Verschool was niet helemaal het juiste woord, trouwens. Hij verstopte zich niet. Hij was niet bang. Hij zonderde zich af om vooral niet in contact te komen met andere katten. Hij was een kitten, en om de één of andere reden spraken katten altijd opnieuw tegen hem. En ze verwachtten een antwoord. How about no. Als iedereen sliep, s'nachts, dan was hij toch het meest actief. Zo viel niemand hem lastig. En al dat gezeur van dichtbij de nursery en veel slapen? Het irriteerde hem mateloos. Nee, hij ergerde zich niet, het irriteerde hem. Hij was niet zo'n kitten die ging zeiken bij zijn moeder. Zijn moeder was zijn voorbeeld, en andere katten moesten ook maar eens een voorbeeld aan hem nemen. Zijn goudkleurige ogen flitsten door het slapende kamp. Wel, slapende? Crap. Daar kwam iets uit de nursery schuifelen. Een gestalte die hij kende, een beetje te goed. Het was zijn zusje. Zijn zusje die door niemand gewaardeerd werd, zelfs niet door Mazelock. En dat wilde wat zeggen, want mama was de beste van de hele Clan. Haar beoordeling was sowieso meer gewaardeerd dan de observeringen van Dawnstar en Wolfgaze bij elkaar. Joltkit spuugde naast hem op de grond. Hij had totaal geen behoefte aan gezelschap van het kleine, zwakke zusje dat hij had.

Ze begon te spreken, en probeerde hem daarbij op enige wijze te intimideren. "Well, well, look who's there." kreeg hij kil te horen. "That 'big bro' of mine. Got tired of mum hm? Who wouldn't!" Een lachje, wat waarschijnlijk gemeen had moeten zijn, klonk door in haar stem. Voor een paar seconden keek Joltkit haar aan, zonder te praten. Toen barstte hij in lachen uit. "Oh, stop chattering and get your filthy smell away from me," grinnikte hij naar het waardeloze bolletje vacht. Het was niet eens een persoon voor hem. Niemand was dat, behalve hij en zijn moeder. Hij vond het dus oprecht grappig dat dit ding zijn moeders woorden weg probeerde te brabbelen. Het was mislukt, pech voor het witte ding. Hij had gereageerd, daar mocht het tevreden mee zijn, en nu mocht het de snavel mooi houden en in de rivier springen ofzo.