WolfClan | RPG

Blijkbaar had de andere Epsilon ook een saaie dag gehad. Shatter bromde instemmend, waarna hij geeuwde. Een kattin kwam aan lopen, “dag heren,nog veel gedaan vandaag?” begroette ze hun. Met een vriendelijk knikte begroette de zwart witte kater haar. “Heeft er trouwens iemand zin om straks mee te gaan jagen?” Vroeg de kattin, kort dacht de Epsilon na. Hij moest vandaag nog een patrouille doen dus het zou dan wel een korte jacht zijn. Plotseling voelde hij hoe een staart om de zijne werd gedraaid. Zodra hij opzij keek zag hij Lioness. Zacht spinde de kater waarna hij een liefdevolle lik over haar kop gaf. "Shatter gaat wel met mij jagen, toch Schatje?" Dit had hij snel uitgedacht, hij ging met alle liefde met zijn partner jagen. Als hij laat zou zijn kon hij alsnog vertellen dat het een direct bevel van de bèta was. “Ash,zou jij graag mee willen jagen?” Vroeg Blossom vervolgens aan de andere Epsilon, die instemmend antwoordde. Ash keek Shatter nog even aan waarbij de zwart witte kater met zijn kop bewoog in een manier die duidelijk maakte dat hij maar moest gaan. Na de twee katten weg waren richtte hij zijn blik weer op Lioness. "How are you honey?" Vroeg hij op een liefdevolle fluistertoon.

OOC: Geez mijn meeste posts zijn kleiner dat dit X'D

Ze keek Ash en Blossom na toen ze besloten om samen te gaan jagen en snoof eventjes. Mooi zo, Shatter was van haar. Ze kende de reputatie van Blossom, en ze wist dat ze alle katers kon krijgen als ze wou. Maar niet deze. "How are you honey?", fluisterde de knappe kater op een liefdevolle fluistertoon. Ze spinde zachtjes, een glimlach verdrong haar frons. "Ik voel me wel wat vreemd", antwoordde ze. "Het is een gevoel dat me bekend voorkomt, maar ik kan me niet voor de geest halen wat het is.. Het voelt niet helemaal goed, maar toch ook wel..", ging ze verder naar waarheid. Ze voelde zich al een tijdje onrustig, chagrijniger dan anders, en toch zo vrolijk. Het was ook alsof ze beschermender was tegenover Umbra, en tegenover Shatter. Anders gunde ze hem nog wel wat vrijheid, maar nu kon ze het niet uitstaan als er ook maar een poes naar hem kéék. "En hoe gaat het met jou?", vroeg ze terug, waarna ze hem een liefdevolle lik over zijn oor gaf.

Met een luide gaap werd de zwarte kater, waar hij precies over had gedroomd was de kater niet volledig zeker van. Poot voor poot begon Devon zich uit te strekken en kwam uiteindelijk de Den uit, zijn ijsblauwe ogen scanden de omgeving, het leek lekker rustig en er leek niks fout te gaan. Snel koos de kater een mollig muisje vanuit de prooi stapel en smikkelde deze met een gemak op, stond op en liep richting de uitgang van het camp, De Delta moest zo maar even op patrouille gaan, zoals zijn gewoonlijke taak was. Nog geen seconde was de tom-cat het kamp uit of met een zetje tegen de grond vloog hij al weg. Als aller eerste ging hij richting de cave, dat was namelijk juist de plek waar er wel iets aan de hand kon zijn.

Er klonken zachte pootstappen vlak achter hem en even versnelde de kater zijn pas, hij had het nooit gehad om met andere katten om te gaan. Ondanks zijn vlugge pas lukte het de kat, welke een poes blek te zijn, hem ingehaald. "Hallo" klonk er honingzoet en pas waneer dat werd gezegt keek Devon haar aan en meteen trok zijn gezicht in een frons, het was die Omega. De zwarte kater was haar naam vergeten (lees: geen moeite gedaan om te onthouden) en hij wou niks met de kattin te maken hebben. Rustig draafde de Delta verder, de kattin negerend en ging verder met zijn taak, in tegenstelling tot de andere katten ging hij niet pesten , alleen omdat hij zelf al onzeker was. Al betekende dat niet dat hij haar niet kon negeren, hij was een Delta en zij een Omega, deze gingen gewoon niet samen, punt uit. Snel bekeek Devon de grot, het leek er gelukkig rustig en niks vreemds was er te zien. Hij was er niet zeker van of ze hem nog volgde.

Ineens kwam er een zwakke geur in zijn neus, zwak maar het rook walgelijk. Ineens werd hij zonder pardon geduwd door de omega, welk kort daarna "Beer." momepelde,even om het ook voor hemzelf te bevestigen snoof Devon de geur diep op, ja, het leek er wel op. Een zacht gegrom klonk uit de grot, dit was genoeg informatie voor de kater. Zonder pardon draaide hij zichzelf om wenkte de Omega met zijn staart "Dit moet gemeld worden." sprak hij, niet tegen iemand in het bijzonder met hij rende meteen richting het Camp. Hopelijk had Silver het Camp niet verlaten want dit waste belangrijk om te laten rusten.

~ time skip ~

De zwarte kater was eindelijk het kamp binnen gekomen en tijdens de gehele ren had hij zijn snelheid niet vertraagt, eenmaal binnen ging hij wel wat slomer en veranderde hij zijn pas in een drafje, tot de Alpha in zicht kwam met Umbra naast haar. "Silver." sprak hij toen de Delta vlak bij haar stond, zijn poten zo in beweging houden dat hij zo nodig een weer ergens heen moest rennen "Bij the Cave is een beer." al was hij buiten adem, door zo snel heen en weer gaan maar het was nodig en elke seconde die ze hadden moest nuttig gebruikt worden.

''Laat me het gebied zien, dan gaan we er samen naar toe.'' De jonge kater knikte kort en wilde zich net omdraaien toen Devon er aan kwam lopen. "Bij the Cave is een beer." De boodschap was dan wel niet voor hem bedoeld, maar de jonge Nu luisterde toch mee naar wat de oudere kater te zeggen had. Een beer bij de Cave? Even wenkte Umbra ongemakkelijk met zijn oortjes. Hij had zelf nog geen nacht geleden overnacht in die grot, iets wat hem toch wel een rilling over z'n rug liet lopen. De Nu verroerde geen vin en wachtte op wat Silver zou gaan zeggen. Hij zou wel mee gaan. Hij kon altijd nog later naar dat nieuwe gebied trekken, met of zonder andere katten.

Shatter zag hoe de lach van zijn liefje veranderde in een frons. "Ik voel me wel wat vreemd," zei ze. De kater drukte zich een beetje meer tegen haar aan terwijl hij haar vragend aan keek. "Het is een gevoel dat me bekend voorkomt, maar ik kan me niet voor de geest halen wat het is.. Het voelt niet helemaal goed, maar toch ook wel..", vertelde ze. De zwart witte kater wist ook niet wat hij hier mee moest. Als zij zelf niet wist wat er aan de hand was kon hij het waarschijnlijk ook niet weten. "En hoe gaat het met jou?", hij voelde een lieflijke lik over zijn oor. "Met mij gaat het op zich wel goed, alleen vind ik het niet zo geweldig als jij je niet vrolijk voelt," zei hij rustig terwijl hij zijn staart om de kattin heen sloeg. "Misschien moet je even een bezoek brengen aan een Iota als je je zo raar blijft voelen."

Rustig legde de kattin het dode konijn op de prooistapel. Dat was de derde prooi van vandaag, voorlopig zat haar taak er dus even op. Rustig liep ze naar het midden van het kamp waar ze haar bruine tabby vacht schoon begon te likken. Haar vacht was aan de lange kant dus er zaten er hier en daar kleine takjes en blaadjes in vast. Kort liet ze haar blauwe ogen over het kamp gaan om te zien of er iemand was om mee te praten.

De jonge kater keek een beetje twijfelend naar Silver toen ze zich omdraaide en op de grote rots sprong. Hij voelde zich behoorlijk nutteloos in een gevecht tegen een beer. Hij kon al wel met hen meelopen, zo kan hij zijn toch verder zetten vanaf de Cave en moest hij dat hele stuk niet alleen verder zetten? Jha, dat ging hij doen. Zonder het zelfs maar te vragen liep hij achter de drie katten aan en hield zich wat op de achtergrond. Hij wilde niet langer wachten om dat gebied te gaan verkennen. Misschien wilde er iemand na het gevecht wel met hem mee.