Like a ghost

Je had elders die jarenlang hun Clan hadden gediend en nu op waren, je had er die niet wilde toegeven hoe oud ze waren. Dan waren er ook nog katten na een ongeluk of een foutje in de groei, die zich in het kamp bezig hielden met kleine taken die nog voor hen weggelegd waren. En je had hem. Ghost stapte met lichte passen richting de kleine stroom die hij al in de verte kon horen. Zijn lichaam was altijd redelijk slank geweest, niet zo gespierd als dat van de meeste katers, want hoe veel training had hij nou gehad. Twee weken wellicht, voor men het op had gegeven. Dat zorgde er wel voor dat hij zich geruisloos door bekende omgevingen kon voortbewegen. Een pasgevallen takje op zijn pad kon dat echter verpesten. Er waren dingen die simpelweg niet op te vangen waren met zijn andere zintuigen. Met zijn voorpoten stapte hij zo het water in, wetende dat het hier niet diep was. Enkel diep water vermeed hij. De kater vertikte het om anderen en natte bal mos naar hem te brengen, hij dronk zelf wel wat bij de stroom.

De kater had de ander al aangvoeld voor ze naast hem bij de stroom was verschenen. De geluide die een drinkende kat maakte waren voor hem een goede indicatie waar ze zich bevond. Als een kat zo dichtbij kwam dan wilde hij of zij meestal een praatje maken. Daar bereidde hij zich dan ook op voor. De begroeting klonk wat kortaf, maar niet iedereen kon nu eenmaal vreselijk sociaal zijn. Dat had hij wel geleerd door de manen heen. Er was beweging he horen aan zijn linkerzij en hij voelde de sfeer plots veranderen. Ghost had dit al vaa genoeg meegemaakt om te kunnen concluderen dat ze hem aan had gekeken en daar niet had gevonden wat ze had verwacht. Hij was bekend in de Clan, maar het was zo gewoon om iemand in de ogen te kijken dat menig Clangenoot toch nog even schrok wanneer ze hem recht aankeken. Hij hield zijn kop iets schuin, op haar gericht alsof hij haar aankeek met een paar ogen die niet bestonden. "Hallo Shadysedge," begroette hij haar op neutrale toon. "Zoals je ziet zijn ze nog niet aangegroeid," vervolgde hij luchtig. Hij had nooit ogen gehad, dus wat was eraan te missen.

Een kleine grinnik was een goed teken, dat liet hem weten dat hij op het pad was richting een niet al te stroef verlopend gesprek. Daar kon je zo moe van worden, katten die kwamen praten maar vevolgens niets meer los lieten als het erop aan kwam. Het was zijn beurt om zijn mondhoeken iets op te krullen in een geamuseerde lach. "Nee dat staat niet op de planning. Ik zou niet eens weten wat ik ermee zou moeten, vreemde dingen, ogen," antwoordde hij al even luchtig als voorheen. Men kon veel over hem zeggen, maar iets verkeerd opvatten deed hij maar zelden. Zelfs als het zo bedoeld was. "Nou je ziet het hier. Een tripje naar de kleine stroom. De dag staat nooit vast voor mij, ik ga mee met wat er op mijn pad beland." Als elder had hij geen speciale taken, behalve af en toe eens wat helpen in het kap of kittens vermaken. Dat was echter niet iets dat je dag in dag uit kon doen, wat zou het leven dan saai worden. "Wat doet de warrior zoal?" vroeg hij vervolgens, doelend op haar bezigheden van vandaag.

Haar reacties waren niet erg standaard. De meeste katten leken altijd maar stiekem opgeluct te zijn wel ogen te hebben, veronderstellend dat hij dat niet kon zien en niet zou aanvoelen. " Ja en bij struikelen hoort opstaan." Af en toe deed hij zich wel eens voor als een onbeholpen elder, enkel maar om zijn slachtoffer eens mooi voor schut te zetten. Als je toch snel onderschat werd, waarom er dan geen gebruik van maken. Toen ze uitgesprken was knikte hij even. "Ja dat snap ik maar al te goed. Af en toe zou ik toch meelij met jullie warriors hebben, altijd maar gecommandeerd en geen tijd voor jezelf," zei hij terwijl hij zijn kop eichting het stromende water keerde. Ze kon hem toch niet zeggen dat het onbeleefd wasiemand niet in de ogen te kijken terwijl je met hem of haar sprak.

"Hmm, ouders doen ook maar wat ze denken dat goed is," merkte hij op na haar uitspraak. Veel ervaring had hij er niet mee. Althans, niet op de eerlijke manier. Het was vermakelijk om naar haar te luisteren. Een frisse mening had ze, niet ongebruikelijk, maar wel heel duidelijk. "Denk je niet dat Shrewstar nog meer beperkt wordt in haar doen en laten? Ze mag dan wel veel op haar kont zitten, aldus jouw woorden, maar wie wordt daar nu gelukkig van." Het was niet ter verdediging van zijn leider, zo klonk het ook niet. Meer een observatie die hij maakte. Van hem werd verwacht dat hij de hele dag op zijn hol zat in het kamp en dat was niet zijn definitie van geluk. "Daar heb je helemaal gelijk in. Al zal die vis hen wel zo gewend zijn dat ze t niet meer proeven," zei hij kalm, "Je kan ook geboren worden zonder poten, dat zou nog eens een vervelende situatie zijn." Ghost grijnsde even bij de gedachte de hele dag het kamp door gerold te moeten worden. Ogen waren een luxeproduct, poten een must.