Frozen stars

De bruine apprentice liet zijn blik over hed gebied dat ooit bekend stond als het Skyckan territorium, glijden. De stukken grond die niet bedekt waren door sneeuw, waren nog steeds zwartgeblakerd door de storm die er ooit had gewoed. Mazepaws blik bleef steken bij iets wat leek op een stuk silverpelt op de grond. Starlake, van deze plek had hij wel gehoord. Met voorzichtige passen kwam hij dichterbij. Er lag een laagje ijs over het water. Mazepaw haalde diep adem en zette zijn voorpoot op de ijslaag. Het leek stevig. De gestreepte shadowclanner schoof met zijn achterpoten vooruit, zodat hij zich helemaal op bevroren meer bevond. Mazepaw spitste zijn oren, hij hoorde iets kraken en hief zijn voorpoot op en zag dat er barsten onder hem ontstonden. Te laat besefte hij wat er aan de hand was en zakte door het ijs. "Help!",

open

Windcall slofte wat door het verdorde landschap, soms kwam hij hier nog, gewoon om de herinneringen van de oudere clan staande te houden. Zijn groene ogen flitste langs de zwarte bomen, zwarte takjes en bruine plekken op de grond. De donkere kleuren waren een mooi contrast tegen de witte sneeuw die hier en daar nog wat verspreid lag. De Windclan kat keek omhoog zodra hij wat gekraak hoorde, eerst dacht de kat dat het takken waren die het begaven en zich naar beneden wilde storten, maar het was ijs. Hij spitste zijn oren keek gealarmeerd de kant uit van het geluid. Nu hoorde hij een plons gevolgd door een hulpkreet. 'Help!", De windclanner aarzelde geen moment en nam een sprintje richting het geluid van gespartel in het ijskoude water. Hij remde af bij het zich van Starlake, het water, dat eerst stil lag als een spiegel, werden nu verstoord door een jonge kat die zich uit het koude water probeerde te bevrijden. Windcall sprong naar de apprentice toe en waagde zich met twee poten op het ijs, wat gelukkig dicht bij genoeg was om de kat in zijn nekvel te pakken. Hij hees hem omhoog en zette hem netjes op zijn twee pootjes neer. 'Hmmpf' Was alles wat de oudere kater zei, terwijl hij het kleintje in zich opnam.

Hij voelde tanden in zijn nekvel zinken hoe hij uit het ijskoude water werd getrokken. Eenmaal met zijn poten op de grond schudde hij zijn vacht uit. "B-bedankt", miauwde hij rillent van de koude. "W-wie ben jij?", vroeg hij, met een broos glimlachje om zijn lippen.

Windcall gaf een knikje, om te laten zien dat hij geen bedreiging vormde tegenover de apprentice. Sowieso zou hij nooit een kat aanvallen zonder reden, of bedreigen. 'The name is Windcall' murmelde de kat zachtjes. Hij wilde geen andere katten lokken naar hier, wat zou er gebeuren als ze een windclan kat zagen met een Shadowclan apprentice? De rode kater schoof dichter tegen de apprentice aan om hem warm te houden, hij kon wel dood vriezen als hij er niet geweest was. 'Maybe you should pay a visit to your Medicine cat' Glimlachte Windcall. Als het nodig was zou hij hem er naar dragen, iedere kat, welke clan dan ook, was en bleef een kat.

De rosse kater leek geen bedreiging te vormen en stelde zichzelf voor als Windcall. 'Maybe you should pay a visit to your Medicine cat', stelde de gestreepte windclanner voor. De bruine tabby schudde zijn kop. "N-niet nodig", miauwde Mazepaw. Hij wilde niet dat andere shadowclanners wisten dat hij zo stom was om op dun ijs te gaan staan. "Ik ben Mazepaw",

"N-niet nodig", Windcall keek de apprentice even doordringend aan en haalde toen zijn schouders op, als het een kat van zijn eigen clan was geweest had hij hem er zelf heen gesleept, maar dit waren nu niet zijn zorgen. 'Ik ben Mazepaw,' Nogmaals richtte de rode kater zijn groene kijkers op het katje, Mazepaw was een naam die hij nooit eerder had gehoord. 'Well, Mazepaw, you know the way back to your camp?' Miauwde hij. Het zou het beste voor dit kleintje zijn als hij snel weer in zijn warme den terecht kwam.

"Well, Mazepaw, you know the way back to your camp?", De bruine tabby knikte. "Ik vind mijn weg wel", grijnsde hij. Oké, hij was al héél er veel verdwaald geweest, maar het shadowclan territorium kon toch moeilijk écht ver zijn?