An unexpected journey

Met rustige pas liep Iciclespirit door het bos. Ze was hier in geen tijden meer geweest. Niet sinds ze Fluffykit, nu Scarkit, was gaan halen. Nu haar geliefde kittens bijna vijf moons oud waren kon ze hier weer zijn. Af en toe ging ze gewoon het bos in, om na te denken, en zelfs weer wat te jagen. Ze had lang genoeg niets gedaan voor haar Clan. Het was weer tijd om voedsel te gaan versorgen, nu ze daar weer toe in staat was. Met een kleine spreeuw tussen haar kaken geklemd liep ze naar het kamp terug. Ze was er bijna. De geuren van haar Clangenoten kwamen haar tegemoet. Toch waren twee geuren het sterkst. Ze kon even niet opkomen wie het waren, maar ze waren er. Een warrior, dat sowieso... Toen klonk er een kreetje, met de toonhoogte van een kittenstem. "Nee!" Het leek in gevaar! Instinctief rende de grijze queen op het geluid af. Ze zag een wit-en-tabby kater, met een rood kleintje in zijn bek. De kitten stribbelde tegen, had zelfs haar klauwtjes in zijn borst geslagen. "Stop!" riep de kleine kattin tegen de kater. Ze zag dat, wat hij de kitten ook aandeed, dat hij niet al te lief voor haar was. "Het is nog maar een kitten! Doe eens normaal!" Ze wilde iets doen, maar ze was bang dat, als ze dat deed, dat ze de kitten pijn zou doen. Dit was dus haar beste ingreep.

De geur van Firekit had hem in het territorium geleid en angst had heer en meester van hem gemaakt. De geur van zijn kitten had zich vermengd met de geur van een warrior, Battlesong. Hij wist niet in hoeverre hij de kater moest vertrouwen, maar de stem en de hoge piep van Firekit hadden op niets goed gewezen. Zo snel als dat zijn witte poten hem hadden kunnen dragen was de kater achter de stemmen aangerend. Precies op tijd om te zien dat een andere kattin, Iciclespirit, er tussen was gesprongen. Polarbear sprong over een struikje heen en lande tussen Battlesong en Firekit in. Zijn pluizige witte vacht stond overeind en zijn nagels en tanden waren ontbloot terwijl hij naar de kater blies. "Waag het om mijn kitten iets aan te doen en Thunderclan zal een warrior minder hebben," gromde hij kwaad naar de kater, waarna hij knikte naar de poes. Hij was haar eeuwig dankbaar dat zij eerder ter plaatsen was geweest dan hij.

Er kwam plots nog een kat uit de struiken springen. Polarbear was het. De vader van Firekit, die net los was gelaten uit de kaken van de tabby warrior. Met een kleine plof was ze op de grond geland. Ze schoof zichzelf achter haar vaders pels, en de kater keek haar dankbaar aan. De grijze kattin sloot haar ogen even toen ze hem toeknikte. In een moederlijk instinctief boog ze zich over de kitten. "Gaat het wel?" Na het ongeluk met haar eigen kitten was ze zich alleen nog maar meer zorgen gaan maken, en duidelijk niet alleen over haar eigen kittens. Het leek er niet echt op dat de rode kitten gewond was, dus het bleef bij een bezorgde, maar vriendelijke blik. "Wat heeft hij gedaan?" vroeg ze. Er moest iets zijn geweest, buiten het feit dat de kater haar op had gepakt, wat haar van streek had gemaakt. Ze mocht hier natuurlijk niet zijn, maar daar begon Icicle maar even niet over. Dat liet ze over aan haar ouders.

Firekit schreef:

If you are going to walk on thin ice, you might as well dance.

Firekit keek op naar die poes die zich beschermend over haar boog. Ze vroeg of het ging en de kitten knikte voorzichtig. "Ja het gaat wel," zei ze zachtjes. Toen de poes haar vroeg wat de kater had gedaan blikte ze even kwaad naar de kat. "Hij heeft mijn kever doodgemaakt," vertelde ze. Meer kon ze echter niet kwijt, want plots verscheen er een onbekende kat uit de bosjes die hen aansprak. Hij keek haar aan en praatte tegen haar, maar ze rook dat hij niet bij hen hoorde en haar vachtje schoot weer omhoog. De kater die net nog zo gemeen tegen haar was geweest sprong nu voor haar en de rest en vroeg al grommend wat de buitenstaander hier deed. "Wie is dat?" vroeg Firekit aan de volwassenen bij haar. Ze was nog nooit vreemde katten tegengekomen, dus uit welke Clan deze nou weer moest komen wist ze niet. Ze keek van achter de ThunderClan warriors toe naar wat de vreemde kat aan het doen was.

F I R E K I T

De grijze kattin zag hoe de kitten knikte. "Ja, het gaat wel." sprak ze toen. Toch kreeg Battlesong een kwade blik van haar, en daar was Iciclespirit het zeker mee eens. Hij had haar misschien opgepikt terwijl ze het kamp was ontsnapt, maar hij was veel te ruw geweest. Kittens waren nou eenmaal nieuwsgierig. Daar had zijzelf iets teveel ervaringen mee. "Hij heeft mijn kever doodgemaakt," voegde ze er vervolgens aantoe. Ah, nu snapte ze ook waarom de kitten niet had gewild dat de kater haar meenam. "Je vindt vast wel een nieuwe in het kamp. Misschien vind je wel een mooiere, één met een gekleurd schildje." Ze knipoogde even. De kitten was vast even zoet met het zoeken van een nieuwe, dus gaf ze het rode poesje daarbij iets leuks om te doen in het kamp. Opens kwam er iets uit de struiken. Een kat, die de nare geur van WindClan voortbracht. "Wie is dat?" hoorde ze de kitten vragen. Icicle siste even. Wat deed hij hier? Toen draaide ze zich naar het poesje, en wilde uitleggen dat deze kat van Windclan was, maar de kater deed het zelf al. Hij stelde zich voor aan de kit, en vroeg naar haar naam. "Volgens mij moeten jullie iets aan jullie verdediging doen. Kittens die ontsnappen, katten van andere clans die doodleuk naar binnen komen lopen." Hij grinnikte, maar de andere katten lachten niet terug. "Windclan ook. Die laten zo te zien ook willekeurige kittens ontsnappen." merkte de grijze poes droogjes op. Het was overduidelijk geen kitten, maar het was hilarisch om even te sollen met de grootte van Windclankatten. Toen zuchtte ze en keek naar de rode she-kit. "Ga je mee? Dit is niet echt iets voor kittens." Ze glimlachte, en nam daarna, extra voorzichtig, de kitten bij het nekvelletje, de schrammen van tanden ontwijkende. Ze knikte Polarbear toe en liep toen weer richting het kamp.
OOC;; Icicle is topic uit, Firekit mag ontsnappen als ze wil, zo stevig zit ze niet vast c;