» I never meant to be so cold

L I T T L E S T R E A M

'When you leave, my colors turn to g r e y.'

Met geluidloze pootstappen baande de poes zich een weg naar de uitgang van het kamp toe. En alhoewel ze soms even wankelde, slaagde de poes er toch in om zonder vallen of stoten het territorium te bereiken. Starclan wou van haar af? Oké, dan konden ze krijgen wat ze wouden. Als Little geen Medicine cat meer kon zijn, dan moest ze sowieso elder worden. Op deze leeftijd? NOOIT! Eerst was de poes van plan geweest een doodsbes in te slikken, maar toen moest ze weer het geluk hebben gehad dat er geen meer in haar voorraad lagen. Niet dat een medicine cat ooit zulke bessen nodig had.. Of nouja, soms wel. Maar dat waren speciale gevallen. Een zachte zucht verliet haar bekje toen ze de Little Creek bereikt had. Zijzelf was nog te zwak om tegen het ijskoude water dat voor haar neus stroomde te vechten. Tevens had ze nooit leren zwemmen, iets wat ze altijd als een zwakte beschouwde. Tot nu dan. Voorzichtig tilde ze één pootje op, om deze vervolgens naar voren toe te duwen. Uiteindelijk liet de poes zich vallen en raakte haar pels algauw doorweekt door het ijskoude water dat als doorns in haar vel prikte. Een zekere leegte had zich in haar lichaam geplant, en deze leegte leek steeds waziger aan te voelen na de seconden die voorbij slopen terwijl zij zich onder het wateroppervlak bevond. Ze had er genoeg van. Niet dat ze zich haar verleden herinneren kon, maar telkens als ze hier de moeite voor deed sloop er een naar gevoel over haar heen. Zo nu en dan herinnerde ze zich dan ook weer iets. Bijvoorbeeld het feit dat ze nooit warrior kon worden vanwege haar zwakte. En dus stierf ze liever dan dat ze een last voor de Clan was. En aangezien ze nu ook geen Medicine cat meer was, had ze er genoeg van.

We were together.... I forgot the rest

Toen een plons haar oren bereikte, was Snowynight in eerste instantie niet bepaald onder de indruk. Er was blijkbaar weer een dwaas in de kreek gevallen. Binnen no-time zou er gespartel klinken en misschien zelfs wel zacht gevloek. Dat zou haar tenminste niks verbazen, want het was koud. Maar.. Toen er geen gespartel klonk, geen geluiden meer van een kat die zich uit het water hees, legde Snowynight toch echt gealarmeerd haar oren plat in haar nek. De sneeuwwitte poes kwam in beweging en spurtte naar de bron van het geluid. En daar lag inderdaad iemand in het water. Een grijze gestalte. De naam had haar bek al verlaten voordat ze zich bewust beseft had wie het was. "Littlestream!" Haar stem sneed door de koude lucht heen, schel van schrik. Snowynight bleef eventjes aan de grond genageld, maar kwam daarna naar voren gespurt. Haar tanden begroeven zich in Littlestream's nekvel, misschien een beetje ruw, maar op dit moment was het niet de tijd om voorzichtig te zijn. Maar het water maakte de vacht van de kleine poes alsnog zwaar. "Kom op Littlestream.. Werk mee.." Gromde Snowynight tussen haar tanden en wist uiteindelijk toch de poes op het droge te trekken. "Wat is er gebeurd? Ben je gevallen?" Sprak de poes meteen geschrokken, waarna ze poogde om de kleine poes heen te krullen om haar iets op te warmen.

L I T T L E S T R E A M

'When you leave, my colors turn to g r e y.'

Net toen het leek alsof het laatste greintje leven in haar verdwenen was, voelde ze iets in haar nekvel prikken om de seconde nadien alweer op het droge te liggen. Al hoestend kwam het water weer uit haar lichaam en opende de grijze poes haar groene ogen. Ze negeerde de woorden van de witte poes, waarvan ze niet eens de naam wist, en trok zich nadien uit diens greep. Wankelend sprong ze van haar weg, even naar voren vallende toen ze vergat dat ze amper evenwicht had. "Waarom deed je dat!" Klonk ze luid en wanhopig, met een woedende ondertoon. "Had me toch laten gaan!" Schreeuwde ze vervolgens waarna ze lichtjes begon te trillen. "Het is toch niet meer de moeite waard verder te leven.." Sprak ze vervolgens bitter terwijl ze haar blik neersloeg op de grond.

We were together.... I forgot the rest

De reactie van Littlestream was... ver ver weg van wat Snowynight verwachtte. De sneeuwwitte poes trok haar kop eventjes terug en knipperde voor een moment verbaasd met haar blauwe ogen. Loading.. Loading.. Maar al snel genoeg vernauwde de poes haar ogen. Was dit de poes die haar gered had van zelfmoord voor een monster? Was dit de poes die haar gedwongen had om verder te leven? Nee. Ze ging Littlestream niet laten gaan. Geen haar in haar hele sneeuwwitte pels die het daar mee eens was. "Ben je helemaal gek geworden Littlestream?" Sprak de poes, haar ogen vernauwd. "Denk je nou echt dat ik je ging laten verdrinken? Starclan, jij bent degene die mij voor een monster heeft weggetrokken toen ik er om exact dezelfde reden voorstond!" Snowynight's ogen spuwden vuur. "Er is altijd een reden om verder te gaan! Als je deze niet ziet, dan kijk je niet goed genoeg.." Haar stem en blik verzachtten toen ze de laatste woorden uitsprak. De poes trilde lichtjes. Hoe ging ze Littlestream hiervan overtuigen. "Je zal zoveel katten pijn doen als je vertrekt.. Misschien zie je dat nu niet, maar je bent belangrijk in het leven van zoveel katten! Alsjeblieft.. Laat me je helpen, er is altijd hoop.."

[/quote]