How are you my precious? [&Russetleaf]

Zijn hele leven al had de oude kater zich anders gevoeld dan de rest, hoewel hij nu wist hoe dat kwam. Hij had het altijd wel willen ontkennen maar had er geen woord over gesproken. Het feit dat zijn hart niet vertok naar een poes was voor hem iets wat hem ongemakkelijk maakte. Het feit dat er toch kittens afkomstig van hem waren had dat alles kunnen verbergen maar de waarheid had hij niet kunnen ontkennen. Zijn ogen gleden het kamp rond voor zijn blik op een poes bleef vallen. Ze leek niet op hem maar hij wist dat het zijn dochter was. Het feit dat zij niet uit liefde was geboren had nooit betekend dat hij niet om haar gaf. Hij gaf enorm veel om zijn kittens, maar zou ze nooit de waarheid kunnen vertellen. Langzaam kwam hij omhoog zodat hij zat en neeg zijn kop kort naar de apprentice die hem een muis bracht voor hij weer naar zijn dochter keek. Hij was trots op haar, trotser dan op wie dan ook.

-Eerste post voor Russetleaf

Met opgezette staart liep ze het kamp binnen. Ze had de muis net niet kunnen vangen, en ze was chagrijnig. Heel erg. Ze liep wat onhandig naar de prooistapel en pakte daar de grootste prooi uit, een grote vogel, die ze smakelijk op ging eten. Ze at haar problemen weg, makkelijk zat, al was ze hierdoor niet in de allerbeste conditie. Nu ze eraan dacht, bekeek haar buikje is goed en zag dat ze wat mollig aan het worden was. Toen ze opkeek, zag ze haar vader Lovetear naar haar kijken. Russetleaf glimlachte en liep op hem af. "Hé, pap." Miauwde ze, terwijl ze naast hem neerplofte in een wat oncharmante manier. "Hoe gaat het?"

Russetleaf

De poes had blijkbaar zijn blik opgemerkt want hij zag haar naar zich toe komen. Een warme glimlach kroop rond zijn snuit en hij kon het niet ontkennen, hij gaf echt heel veel om zijn kleine meisje. ''Dag kleine meid,'' Antwoordde hij warm en drukte zijn neus even tegen haar wang voor hij naar haar keek en grinnikte zodra ze ging zitten. Hij boog voorover om een hap te nemen van de muis en haalde zijn schouders op. ''Stram hier en daar, maar buiten het gewoonlijke gaat het wel goed.'' Antwoordde hij en glimlachte voor hij het kamp rondkeek. Dit was een van die momenten waar hij niet uitkeek naar de dag dat Starclan hem zou komen halen. ''En hoe gaat het met jou? Eten kom je zo te zien niet te kort.'' Miauwde hij plagend en zwiepte met zijn staartpunt even langs haar oor.