Urgghhahh...snow...

Palekit zat in de rand van de Nursery naar het witte spul te staren. Sneeuw. Sinds kort had ze volle dagen haar ogen geopend en nog steed leed ze aan haar fotografisch geheugen. Het deed pijn. Heel erg. Maar dit was gewoon hoe zij zou moeten leven. Iets wat nu ook duidelijker werd was haar oogkleur. Of in haar geval kleuren. Haar ene oog was een helder blauw en het andere een warm amber. En hetgeen wat deze ogen nu zagen was iets heel vreemds. Gisteren lag het er nog niet en kijk nu eens. Sneeuw. Ze kende het niet en het rare witte spul had hun aangevallen. Toch won Pale's nieuwsgierigheid van haar kitse gedrag. Dus droogjes stapte ze in het spul om zo meteen erin weg te zakken. Come on. Ze was zowat te klein om uberhoud over de sneeuw uit te komen. Springend om te zien waar ze naar toe ging ploegde ze zich een weg vooruit. Het was koud en net en binnen enkele minuten was ze al doorweekt. Blegh. Het was dat haar gekleurde pelsje zo fel uitstak anders was ze vast omver gelopen. Plots botste ze tegen iets groots aan en tot haar genoegen greens ze trots. En daar had je haar berg, en daarboven was het droog. Vastberaden klom ze op de rug van de gevlekte warrior en tevreden keek de calico kitten om zich heen.

Lekker veilig van de natheid en kou lag ze op de warrior, ze had het zich gemakkelijk gemaakt en zwiepte met haar korte staartje. Ineens begon het ding te bewegen waardoor ze er met een plofje afviel. Meteen verdween ze in de sneeuw en proestend kwam ze omhoog, vijandig naar het witte spul kijkend. Voor haar doemde de warrior weer op, nu een stuk groter. Maar ze ging simpelweg zitten en keek omhoog. 'Hallo' reageerde ze op zijn begroeting. Bij zijn vraag greens ze. 'Omdat het daar warm en droog is van de sneeuw' bij het woord sneeuw pookte ze veelzeggend de natte derrie. Ze vond het maar niks, als klein kittentje was ze al doorweekt en koud. Niet leuk. Maar het geluid van de sneeuw was wel leuk, het klonk gewoon lekker als je erop stond.

De kitten greens ondeugend bij haar antwoord. Ze had niks enorms tegen de sneeuw het was met haar grote gewoon zeer onhandig en irritantig. Zoiezo was ze al niet een enorme speler. Al was ze wel benieuwt wat ze allemaal met het witte spul kon. Misschien wel een fort bouwen. Zo'n grote dat ze iedereen aan kon. Mwuahaha. Ja, dat ging ze proberen. Bij de woorden van de warrior fronste ze. 'Maar daar is het weer saai' legde ze simpel uit. Er was voor de kitten zoveel saai en gewoon stilzitten hoorde daar ook bij. Ineens kwam de kitten tot de ontdekking dat de kater een staart had. Oooo... Grijnzend door ze door haar pootjes en kroop onder de buik van de grote warrior door, ze paste immers met gemak, om zo tot de gevlekte staart te komen. Aangezien de kater boven haar hier de sneeuw plat had geduwd was het een stuk makkelijker. Met een grote sprong greep ze de staart van de warrior en nomde er even op.

Bij het antwoord van de gevlekte kater beet ze nog eens extra door. Dat zou hem leren. Ze had die staart zelf gevangen en gedood. Maar oke dan. Ze liet los. "Maar dan wil ik wel een lift." sprak ze helder terwijl ze naar de sneeuw voor hun keek.

Het was dan wel niet de lift die ze bedoelde, ze was liever op diens rug gaan zitten msar je. Dit werkte ook. Eenmaal daar schudde ze zich vastberaden uit en keek weer met haar tweekleurige blik omhoog. "Palekit, en jij?" ze vroeg het meer uit beleefdheid dan uit interesse.