[+Numbpaw]

Everstars blik was gericht op de andere kant van de grens. Ze was al langs de grens met niemandsland gelopen, half hopend dat ze Sushi terug zou vinden, maar dat was niet gelukt. Op en dag zou die rouge krijgen wat ze verdiende, maar dit was nog niet die dag. Bij de grenzen was het vandaag redelijk rustig. Ze was geen patrouilles tegengekomen van andere clans, alleen een zonhoog patrouille van haar eigen clan. Nu kwam ze aan bij de Vierboom. Ze keek even naar de grote rots, waar na de ramp waarbij SkyClan was verwoest een barst in zat, en daarna keek ze weer naar de gebieden van de andere clans. Haar blik gleed langs de gebieden, maar bleef toen hangen op een kat. Een ThunderClan apprentice, zo te zien. "Wat doe jij hier in je eentje zo dicht bij de grens?" vroeg ze wantrouwig.

Numbpaw was net op, hij was aan het lopen maar wist niet waar hij zou komen. Alleen wist hij dat hij zou verdwalen dieper en dieper in het bos, hij sliep nog voor de helft. Je zou kunnen zeggen dat hij langzamer zeker gestoord begon te worden, zijn angsten werden groter en hij voelde zich ook steeds meer gevoelloos. Het ergste was dat hij begon stemmen te horen en niet wist wat ze spreken, het klonk als babbelen. Hij staarde de kille verte in, hij wist waar zijn poten hem altijd brachten. Bij de vierboom, hij werd er altijd op aangewezen om daar te komen. Alleen was hij bang voor de medicine cat van de shadowclan, hij was ook bang voor alles wat met de sterreclan te maken had. Hij geloofde niet echt in de Starclan en als het zou bestaan zou hij kwaad worden, ze hadden hem een naam gegeven. Ze hadden zijn ouders afgepakt en ze wilde dat hij in een clan opgroeiden, waarom. Om hem vast pijn te doen, hij had er iets tegen. Hij had slechte dingen over de Starclan gehoord en ook had hij de dood heel anders voorgesteld, gelukkig was hij nog niet dood. Zijn ogen waren in de verte gericht, zelf voelde hij aan zijn poten dat ze niet verder wilden. Hij spitsten zijn oren en hoorde een stem, "Wat doe jij hier in je eentje zo dicht bij de grens?" Vroeg de stem wantrouwig. Numb draaide zich om en keek recht in de ogen van de kat, hij herkende deze kat niet alleen rook deze heel erg naar Windclan. Zijn ogen keken streng, hij zwiepte met zijn staart. "Alleen zijn maar je mag me best wel met gezellen?' Vroeg Numbpaw, wat hij nu uit zijn mond bracht sloeg nergens op. Hij vroeg ook af wat hij hier deed, vast was deze poes gedient om aan te vallen als hij dichter bij kwam.

"Alleen zijn maar je mag me best wel met gezellen?" zei het katertje. Everstar keek hem zwijgend aan. Was hij echt een leeghoofd of spotte hij met haar? "Ga terug naar je mentor, kleintje", zei ze. "Apprentices horen niet in hun eentje bij grenzen rond te hangen." Ze zei het op een strenge toon, zonder een spoortje vriendelijkheid. Ze was niet zo'n kat die altijd lief deed tegen jonge katten. Deze apprentice mocht dan jong, klein en ongevaarlijk zijn, hij was nog altijd een vijand van WindClan en Everstar had niet de gewoonte om gezellige praatjes te houden met vijanden.

Numbpaw bleef stil zitten staren naar de verte, er was daar niks te zien maar hij dacht nog na. Deze oranje kattin die voor hem stond leek hem gevaarlijk maar hij mocht hier heus wel wandelen waarom zou hij dat niet mogen, zijn groene ogen staarde weg. Hij staarde haar niet aan maar wat achter deze poes was, daar was niks net zo als zijn gevoel. Wat deze kattin mocht zeggen hij had geen gevoel, alleen dat hij angstig was van de Starclan. Hij zwiepte rustig met zijn staart, "Ga terug naar je mentor, kleintje" zei Deze windclan kat. Hij zei niks en snoof kort maar bleef in de verte staan kijken, zijn staart lag tegen zijn lichaam aan. Het voelde koud hier in het bos, deze kattin voor hem wilde hem weg hebben. Ze klonk streng als of hij zijn moeder kwijd was als of hij zwak was, hij was dat niet. "Apprentices horen niet in hun eentje bij grenzen rond te hangen." Ging haar stem door, hij negeerde haar reacties en bleef maar in de verte staren. Het was rustig hier, waarom zou hij geen rust willen hebben. Hij haalde zijn schouders op, zijn ogen lieten geen gevoel tonen. Zijn lichaam bleef stil zitten als of hij dood was, zijn ogen richtte zich snel naar de kattin. Hij was niet zwak of idioot of wat zij ook van hem mocht denken, "Ik mag lopen waar ik wil maar als je het persé wilt gaan we wel een gevecht aan." Siste hij. Hij zei het op een toon als of de kat voor hem een dier was wat anders was dan katten wat dood moest. Weer zei hij iets wat tot oorlog kon uitbrengen, weer bracht hij onzinnige woorden uit waardoor hij ruzie zou zoeken.

De apprentice reageerde helemaal niet, hij staarde alleen maar voor zich uit en bleef stil zitten. Everstar keek naar hem. Opeens keek de kleine kater terug. "Ik mag lopen waar ik wil maar als je het persé wilt gaan we wel een gevecht aan", siste hij, met in zijn stem geen spoortje meer van de eerdere onschuldige vriendelijkheid. Everstar snoof. "Dat soort dingen kun je beter niet zeggen, apprentice, sommige katten zouden je voorstel met plezier aannemen." Hij mocht blij zijn dat ze geen ShadowClanner was. En ook geen Whitelion. Zij was niet van plan de grens over te stappen om met dit kleintje te gaan vechten, waarom zou ze? Enkel als hij haar territorium op zou stappen, zou hij er niet meer helemaal heel vandaan komen. Ze vroeg zich af of hij hoogmoedig en dom genoeg was om dat te doen.

Numbpaw verveelde zich met deze kattin die tegenover hem zat, zij leek streng te zijn. Hij had heus wel een gevecht met haar kunnen hebben en nog zelfs kunnen winnen, hij heeft ook al gevochten tegen een krijger en vond dat hij het best wel goed gedaan had. "Dat soort dingen kun je beter niet zeggen, apprentice, sommige katten zouden je voorstel met plezier aannemen." Leek de poes naar hem te snauwen. Het leek erop dat hij haar moest kennen, hij keek haar strak aan. Deze kattin bleef hem maar lastig vallen, wat wilde ze dan. Wat was er zo voor nodig om zo kwaad te reageren, waarom zou ze niet terug gaan naar haar territory. Was hij zo'n bedreiging, katten dachten al vreemde dingen over hem maar nu nog meer. Hij besloot niet meer met haar te praten, hij was toch vreemd. Wie jankt er als je moeder dood gaat, hij niet. Hij staarde naar zijn poten, ze waren wit met andere kleuren er ook bij. Hij wist dat hij een normale kat was, ook wist hij dat hij anders was. Hij wiebelde kort met zijn oren en sloeg zijn staart beschermend omzich heen, hij was niet bang voor iemand zoals haar maar voor daar boven.

De apprentice reageerde niet. Hij bleef waar hij was en zei geen woord. "Zoals is al zei, je kunt beter teruggaan naar je kamp of naar je mentor", herhaalde Everstar. "Je hebt niets te zoeken bij de Vierboom." Ze hield er niet van als apprentices zo bij de grenzen rondhingen. Ze vormden niet zo zeer een gevaar, maar ze konden allerlei problemen veroorzaken. Ze liepen nogal eens al dan niet expres de grens over en ze hadden ook nogal de neiging om vriendschappen te sluiten met apprentices van andere clans. Ze zagen nog niet altijd even duidelijk wie vriend en wie vijand was.

Numbpaw bleef zich steeds meer irriteeren aan deze oude tanten, hij haalde kwaad zijn schouders op en staarde haar streng aan. "Zoals ik al zei, je kunt beter teruggaan naar je kamp of naar je mentor", herhaalde de poes. Hij voelde woede koken op dit moment, hij mocht toch lopen waar hij wilden of was dat zo verboden. In de clans was alles verboden, hij had al zoveel verhalen gehoord over rogue's en over Bloodclanners hun mochten gewoon alles. Hij zat gewoon ineens opgescheept met zo'n poes. Het was overal te druk, in het kamp in het gebied en ook in de andere gebieden. Hij ging best wel vaak hier naar toe, hij had geen enkle vrienden en had beter dood kunnen zijn dan hoeft hij ook niet het gezijk van deze poes aan te horen. "Je hebt niets te zoeken bij de Vierboom." Ging de poes verder, ze had een windclan geur. Numbpaw opende zijn mond en ontbloten zijn klauwen maar viel niet aan, "Ten eersten ik zoek de rust en het maakt niet uit waar een apprentices loopt van een clan als jij maar op je eigen zaken let. Ten tweeden wat heb jij hier eigenlijk te zoeken?!" Hij begon rustig maar eindigde vol woeden, wat had deze poes hem van beledigt als zij al helemaal niks hier te zoeken zou hebben.

De apprentice sloeg zijn klauwen uit, maar was zo verstandig niet aan te vallen. "Ten eersten ik zoek de rust en het maakt niet uit waar een apprentices loopt van een clan als jij maar op je eigen zaken let. Ten tweeden wat heb jij hier eigenlijk te zoeken?!" Everstar snoof. "Let een beetje op je woorden, jij. Ik ben hier om te controleren of apprentices zoals jij geen grenzen oversteken, als je het graag wil weten." Ze keek de jonge kat kalm aan. "Je hebt, zoals je zegt, het volstrekte recht om te staan waar je nu staat, zolang je maar niet iets te ver doorloopt. Ik waarschuw je enkel. De grenslijnen kunnen een gevaarlijke plek zijn voor een jonge kat alleen." Ze had niet het idee dat het veel zin had om hier te blijven staan praten. Ze had wel wat beters te doen.

Numbpaw wiebelde kort met zijn oren, waarom zou hij een warrior overzich heen laten lopen. Zo leek het dan, hij staarde haar met een felle donkere blik haar aan. Hij moest kennerlijk aan het lijntje lopen bij deze kattin, hij rolden kort met zijn ogen en stond op en liep een paar stappen van haar weg. "Let een beetje op je woorden, jij. Ik ben hier om te controleren of apprentices zoals jij geen grenzen oversteken, als je het graag wil weten." Sprak de warrior van de windclan, hij merkte haar kalme blik op maar probeerde haar ogen te ontwijken. "Je hebt, zoals je zegt, het volstrekte recht om te staan waar je nu staat, zolang je maar niet iets te ver doorloopt. Ik waarschuw je enkel. De grenslijnen kunnen een gevaarlijke plek zijn voor een jonge kat alleen." Zei de windclanner daarna. De poes overdreef zich te veel, ze dacht alleen maar aan regels en regels. Hij rolde weer met zijn ogen, "En jij denkt dat ik dat dus niet weet, ik zal heus niet zo dom zijn om jullie territory op te komen." Zei hij en legde zijn oren in zijn nek. De poes klonk nog steeds al te rustig, hij wist maar een paar dingen van deze windclanner. Het was een poes, ze was een oranje tabby en deze poes was een windclanner plus een krijger. Wat moest hij meer weten, welke rang ze was. Ze zal heus geen leider zijn of zo iets, daar was deze poes te verdedigend voor maar ook te opdringerig vond hij.

"En jij denkt dat ik dat dus niet weet, ik zal heus niet zo dom zijn om jullie territory op te komen", miauwde de apprentice geërgerd en hij legde zijn oren plat. Everstar haalde haar schouders op. "Mooi zo", zei ze en daarmee was ze voor haar gevoel wel klaar. Hoe onbeleefd en vreemd deze apprentice ook was, ze had niet het idee dat hij enig gevaar vormde. Ze kon net zo goed verder gaan. Ze zou een halfuurtje later wel terugkomen om te zien of hij inmiddels weg was en om te controleren of hij inderdaad netjes op ThunderClan gebied was gebleven. En om te zien of hij geen gezellig gesprekje aan het aanknopen was met een WindClan apprentice. Ze keerde de apprentice de rug toe en begon verder te lopen.

Numbpaw keek naar de poes, wat dacht ze wel van hem. Misschien reageerde hij nu wel onbeleefd maar hij was immers een kat die nooit gesprekken voerde, voor de eerste keer deed hij het wel. Hij keek wantrouwig haar aan, alleen leek het erop dat de poes geen zin meer had in een discussie. "Mooi zo" Zei de krijger, deze poes haalde haar schouders op en liep weg. Hij staarde haar na, deze kattin was vreemder dan hij dacht. Alleen was ze immers een windclanner, windclanners waren altijd vreemd. Hun leiders trouwens ook, hij was waarschijnlijk zelf ook vreemd. Het boeide hem niet tegen wie hij stond al was het zelfs een vos, hij zou het niet erg vinden om altijd te blijven wie hij was. Toch moest hij een ding nog weten voor de poes weg zou gaan, "Wacht!' riep hij even naar haar. Zij zou vast gewoon door blijven lopen, "Ik wil u nog iets vragen.. Wat voor soort Clan is de Windclan?" Vroeg hij vlug met een beetje nieuwschierigheid.

"Wacht!' riep de apprentice haar na en Everstar bleef staan, zonder om te kijken. "Ik wil u nog iets vragen.. Wat voor soort Clan is de Windclan?" ging de jonge kater verder. Pas nu keek Everstar om. "WindClan is een clan die geen onschuldige apprentices vermoord in een gevecht", gromde ze. "Anders dan jouw clan." Ze dacht aan Willowpaw. Ze was nog zo jong geweest. Ze had nog haar hele leven voor zich gehad voor dat van haar afgenomen was door een clangenoot van deze apprentice hier. En ze dacht ook aan Sparkshade. Die was twee keer zo oud als Everstar geweest, maar was niet iedere leeftijd te jong om vermoord te worden?

Numbpaw keek, de poes bleef staan. Deze poes leek stil te blijven, ze luisterde naar zijn woorden. Ze keek vlug om, ze leek kwaad. Vast op hem, zij hield waarschijnlijk niet van zulke vragen. "WindClan is een clan die geen onschuldige apprentices vermoord in een gevecht" gromde de windclan krijger. "Anders dan jouw clan." Sprak ze vlug er na, hij trok zijn ogen tot spleetjes. Hij wist dat zijn Clan erg was maar ze hoefde niet te overdrijven, hij kwam altijd hier naar toe om niet aan te denken waar hij leefde. Hij merkte ook de woede van de poes op, misschien deed zijn clan dat wel. Alleen was het maar één kat die dat deed en waarschijnlijk niet eens de hele clan, hij keek haar aan. Hij moest iets van rust in zichzelf vinden, hij moest iets vinden om deze poes het ongelijke te laten zien. Hij staarde haar aan met een rustige blik en geen felle blik of een kwade blik, hij ademde rustig. 'Ik begrijp u zorgen, ik mag mijn clan soms ook totaal niet.' begon hij en hoopte dat hij goed begon en niet weer een kwade kat op zich krijgt. 'Waarschijnlijk is één apprentices of meerdere apprentices vermoord door een of een paar katten in de Clan maar dat betekend niet gelijk dat het de hele Clan is.' Hij nam even de rust om haar te laten na denken en keek haar aan, hij moest even naar woorden zoeken. Hij voelde haar blik hem raken, haar blik deed pijn om deze aan te kijken. 'Waarschijnlijk is het ook anders om gebeurt, maar we moeten vergeven en vergeten toch?' Ging hij verder en wilde een stap naar voren zetten maar hij wist dat hij niet van deze poes dichtbij mocht komen in plaats van zetten hij een stap achteruit. Zou deze poes het met hem eens zijn, had hij eindelijk zichzelf niet voor schut gezet.

'Ik begrijp u zorgen, ik mag mijn clan soms ook totaal niet', begon de ThunderClan apprentice. Everstar staarde hem aan, vanbinnen een beetje verbaasd, maar dat was niet op haar gezicht te zien. 'Waarschijnlijk is één apprentices of meerdere apprentices vermoord door een of een paar katten in de Clan maar dat betekend niet gelijk dat het de hele Clan is. Waarschijnlijk is het ook anders om gebeurt, maar we moeten vergeven en vergeten toch?' ging de kater verder. Hij tilde een poot op en Everstar dacht even dat hij van plan was om zo de grens over te stappen, maar hij zette juist een stap achteruit. Everstar keek hem even zwijgend aan. Apprenticepraat, meer dan dat was het niet. Zelf had ze er ook ooit in geloofd, dat de meeste katten 'goed' waren, ook die van andere clans, ook rogues. Inmiddels wist ze wel beter. Nee, ze waren misschien niet allemaal moordenaars in ThunderClan. Misschien zelfs in ShadowClan niet. Maar ze waren geen WindClanners en dat betekende dat ze niet te vertrouwen waren. Je kon niet geloven wat ze zeiden, niet vertrouwen op een vriendelijke uitstraling. Misschien waren sommigen eerlijk en eervol, maar je kon er niet vanuit gaan. "Bespaar me je wijsheden", miauwde ze en ze draaide zich weer om. Ze was haar tijd aan het verdoen hier.

Numbpaw keek strak naar de poes, hij kende haar niet maar de geur leek van windclanner. Hij was vaak nog al slecht in geuren en wist niet eens hoe een Thunderclanner rook, deze poes was vreemd en wilde de hele tijd weg. Hij zetten zichzelf wel altijd ongeveer voor schut, voor de clan maar ook anders. De poes hield haar kille blik aan, hij keek haar strak aan. Hij had zichzelf meerdere keren voor schut gezet, alleen ging het niet om hem maar hij moest hier zijn Clan beschermen over de slechte praat van deze poes. Hij wist niet eens welke rank ze was, waarschijnlijk krijger. Hij staarde haar aan met trots voor zijn clan, alleen was hij voor alles ongeveer wel bang maar ook kon hij slechte gesprekken voeren. "Bespaar me je wijsheden" Sprak de poes die zich omkeerde en wilde weg lopen, er ging veel door zijn hoofd heen. Hij hield er niet van als hij weer is probeerd zijn best te doen voor een of andere kat en die er niks aan vind, Hij staarde haar na. Hij kon alleen maar toe kijken hoe iemand weg ging, hij keek haar na. Hij wilde niet weer toe kijken maar ook niet de regels breken, hij had weer met een gesprek een kat weggejaagt uit woeden. Hij had zelfs zijn eerste patrol verpest met Zealpaw, hij was waarschijnlijk ook de enigste kat die bang was van de Starclan en van de dood. Hij keek strak naar de poes, 'dus nu loop je weg voor een Apprentices.' begon hij. Weer kon dit uit lopen tot een gevecht maar dat hield hij wel vol voor zijn clan, 'Uw clan heeft vast ook vele katten vermoord meer dan dat de Thunderclan ooit heeft gedaan!' Snauwde hij maar zijn poten trilden en zijn ogen gaven aan dat dit moeilijk was om dit te vertellen. Hij zou blijven door vechten tot ze ziet dat alle clans even veel betekenen, weer gedroeg hij zich als een kitten. Niet alles kon je in je dromen waar maken, hij was gevoelloos en verloor zijn moeder en gaf niet eens een kik. Alleen van 'oh ze is dood.' Hij staarde naar de poes, hij zou het niet opgeven. 'Sorry..' mompelde hij wel zacht, hij voelde zich wel schuldig maar toch bleven zijn poten trillen. Van angst? Van trots? Hij kon er niks uit halen, wat deze poes mocht reageren. Hij bekeek de poes, misschien zou ze weg lopen en niet meer terug komen. Misschien was hij af van haar, alleen één ding ze zou hem vast niet vergeten of juist wel maar zelf hoopte hij dat van niet.

'Dus nu loop je weg voor een Apprentice', riep de apprentice haar na. Everstar reageerde er niet op. Hij kon zeggen wat hij wilde, maar hij wist net zo goed als zij dat ze niet bang was voor een kat die nog maar net de nursery uit was. Everstar was geen grote kat, maar groter dan een ThunderClan apprentice was ze nog wel. 'Uw clan heeft vast ook vele katten vermoord meer dan dat de Thunderclan ooit heeft gedaan!' riep de kater. Everstar snoof. Ze keek even om naar de apprentice, die nu weer zacht een 'sorry' mompelde. Ze begreep niets van hem. Het ene moment was hij vriendelijk, dan weer vijandig, vervolgens kwam hij met wijsheden aanzetten, begon hij weer te snauwen en verontschuldigde zich daar dan weer voor. Er klopte toch iets niet helemaal in die kop. Hij had in ieder geval last van flinke stemmingswisselingen. Ze keek hem nog even aan, maar zei geen woord. Ze ging geen discussie beginnen met een apprentice die zelf niet eens wist wat hij wilde. Ze zwaaide met haar staart en liep weer verder.

Numbpaw keek naar de kattin hij wist niet wat hij moest zeggen of moest doen, hij was compleet weerloos. Hij staarde naar haar oranje pelt, deze waaide zoals vuur mee met de wind. Hij keek er even naar, hij wist dat hij haar niet eens kende en haar naam niet eens wist. Alleen wist hij wel dat dit waarschijnlijk de laatste keer was dat hij haar zag, hij staarde naar haar staart. Zijn staart zwiepte over de zandoppervlakte heen, zijn ogen keken haar strak na. De poes staarde hem kort aan, ze leek een beetje verward. Waarschijnlijk had hij iets verkeerds gezegt, hij had toch al 'sorry' gezegt. Niks wat hij went of keert ze zou toch niet terug komen voor een gesprek, hij kon geen vrienden maken of vijanden. Eerder iemand die hem niet mag maar daar voor haalde hij zijn schouders op, hij zou zich concentreren hoe andere zich gedragen om meer of minder ook echter tegen andere te durven praten. Miscchien moest hij juist een stap voor de kattin zijn, misschien moest hij nu wel een in greep doen. Alleen hij deed niks, hij voelde zich leeg. Min of meer was hij niks meer, hij keek naar de poes die al een stuk verder was. De poes had hem al streng aan gekeken, hij keek naar de grond naar zijn poten. Zijn witten poten, hij zag het zand weg rollen met de wind.

OCC: einde?