so long (open/spt)

Een grom ontsnapte uit zijn mond. Niet van pijn, maar van frustratie. Was deze Thunderclanner dan helemaal gevoelloos? Zijn scherpe klauwen boordde zich in de kop van de apprentice. Dit moest hij wel voelen. Geen enkele kat zou hier niet onder leiden. Of misschien die ene kat uit het twoleghuis wel. Die leek nergens bang voor te zijn. Maar deze kater was zeker niet Beware. Het moest wel pijn doen. Ondertussen voelde hij ook de tanden van de apprentice, maar negeerde ze simpelweg. Het was niet alsof een zo'n kleine wond veel erger was dan die die hij al had. Terwijl hij zijn klauwen in de buik van Numbpaw duwde rook hij een nieuwe geur. Geen Thundderclanner maar een Elite kat. Toen hij de bruine vacht zag werd duidelijk welke naam bij de poes hoorde. Zira had hij wel vaker gesproken. Draco gaf haar de ruimte om te doen wat ze wou. Zijn taak hier was zo goed als volbracht. Ondanks het feit dat de apprentice niet veel geleden had. 'Wie niet?' De kater keek toe hoe de apprentice en member nu vochten.

Vanaf de plek waar hij toe keek zag hij hoe de kater leed, maar niks toonde. Hun nagels moesten wat uithalen. Het was het enige wat mogelijk was. Geen enkele kat kon geen pijn voelen. En soms zag hij tekenen van pijn, maar die waren vaag en onduidelijk. Misschien was het gewoon zijn verbeeltenis, die wou dat het eens een ander was dan hij. Dat leek hem heel redelijk. De vraag van de apprentice kwam nauwlijks als een verassing. Wat het antwoord was was een moeilijkere kwestie. Waarom vochten ze überhaupt? De kater had niks misgedaan. Toch waren ze hier nu met zijn drieën verwikkeld in een strijd. Tegelijk met Zira haalde hij ook weer uit, al was het vrij nutteloos. Dit hele gevecht was nutteloos. Als de Thunderclanner nu geen pijn leed zou hij wel nooit pijn hebben, maar dat moest hij juist wel hebben. Draco had het verschijnsel pijn vaak genoeg meegemaakt en als deze kater dat nu niet voelde was hij gestoord. De witte kater deed opnieuw een poging door zijn nagels over de neus van Numbpaw te halen. Iets moest hij toch wel voelen?

Hij irriteerde zich dood aan dit mormel. Het was allemaal nutteloos, maar toch had het beest er last van. Het was te zien aan de manier waarop hij overeind kwam. Maar waarom gaf hij zich niet gewoon over? Hij knikte instemmend. 'Het is zeker nodig.' Hij ving de blik van Zira en keek toen weer naar de apprentice. Hem vermoorden... het was bijna sneu. Wat was er voor plezier aan als de kat niet eens iets voelde ervan? Zijn ogen gingen naar de poes en toen weer naar de kater. Keuzes, hij haatte ze. Slap lijken of gemeen zijn? Kon Zira hem ook niet zelf vermoorden? Ja, dat kon ze. Draco ging staan alsof hij wou aanvallen. Alles aan hem was klaar om de laatste klap uit te delen. Het leven van dit mormel te eindigen. Maar inplaats van aanvallen sprong hij over Numbpaw heen. Met zijn klauwen sloeg hij de kater hard genoeg om hem bewusteloos te krijgen. 'See ya later, Dumbpaw.' Sprak hij spottend. Hij keek nog even recht in de rode ogen van Zira en rende toen weg. Verlost van die sukkels.

-Draco out-