{Ganzenopdracht} Well this is awkward...

'Hoi,' klonk er nors. Fantasypaw schudde met haar oren. Van zijn romantische, gevoelige kant die ze zogezegd niet gezien had was er niet veel meer van over. 'Moet jij niet met je mentor op pad ozfo?' ging het nog even vriendelijk verder. Fantasypaw moest slikken. Blijkbaar mocht hij haar niet zo. 'Blijkbaar niet,' zei ze triest. Ze had in ieder geval iets teruggezegd, misschien ging ze daarvan blij zijn later. De apprentice stond ongemakkelijk te draaien, als ze nu wegliep zou het lijken of ze een lafaard was. Maar toch...die kater was best eng. Ze keek over haar schouder, misschien kwam er plots wel iemand die heer erg geïnteresseerd was met een babbeltje met haar.  

De manier waarop hij naar haar keek bezorgde de kleien poes rillingen. ''Dan zou ik zeggen, ga aan zijn staart hangen voor je net zoals mij eindigt,' zei de kater. Fantasypaw wist weeral niet wat te antwoorden. 'Geen zorgen, ik vertrek alweer,' blijkbaar had hij haar ongemakkelijkheid gevoeld. Met dat te zeggen werd het er niet beter op. De jonge apprentice had het gevoel alsof ze hem had weggejaagd. Een schuldgevoel belastte haar schouders. Toen ze zag dat hij er nog eens struikelde erbij voelde ze een soort van medelijden. Voorzichtig haalde ze hem in wandelde ze naast te kater. 'S-sorry,' piepte ze, al wist ze niet echt waarom.

'Hoezo dat nu weer?' vroeg de kater. Fantasypaw had er al spijt van. Ze had hem beter laten weglopen, of nee, strompelen. De poes keek naar de grond alsof er daar woorden zouden liggen. 'Gewoon...je leek gekwetst,' antwoordde ze heel stilletjes. Maar dat was je blijkbaar niet, dacht ze erachteraan. Haar ogen zochten naar een uitweg, misschien moest ze maar gewoon weggaan. Zijdelings wierp ze een blik op de kat, hij zou het vast niet erg vinden. Zijn gedachten leken ergens heel anders op te focussen. Logisch, anders zou je toch nooit tegen een boom lopen? Zelf Fantasypaw had dat nog nooit gehad. Toch bleef ze nog even. Hij kon toch niet altijd zo doen? Ze wou wel zijn antwoord horen, als hij haar tenminste had gehoord.

Zijn ogen bleven eng kijken. Ze sprong over een laaghangend takje heen en probeerde over de blik heen te kijken, naar zijn verwarde vacht. 'Waarom zou ik gekwetst moeten zijn?' vroeg Battlepaw. Fantasypaw blies haar adem gefrustreerd uit. Die irritante vragen ook de hele tijd. Ze wilde iets te terugzeggen maar hielt de woorden voor zich. De grijze poes haalde haar schouders maar op. Dan was hij niet gekwetst, ook goed. Ze ontweek zijn blik, voor als hij naar haar zou kijken. Net op dat moment zag ze een dikke boomwortel niet liggen. Ze kon nog net haar pootjes zetten. Met een rood hoofd wandelde ze zo nonchalant verder. De grijze poes mompelde iets over dat ze zou moeten terugkeren naar het kamp en niet zo lomp zijn. Je kon juist haar lippen zien bewegen en een ontevreden frons in haar gezicht.

'Welkom in mijn leven,' Fantasypaw keek verrast op. In zijn leven? Was ze daar echt welkom? Hij had haar blik vast niet gezien want hij probeerde te springen, of toch iets dat er op leek.  Alweer stond ze met haar mond vol tanden. Daar was hij blijkbaar goed in. 'D-dankje?' stamelde ze. De apprentice voelde haar wangen kleuren. Haar gele ogen flitsten terug naar de grijze kater. Ze vroeg zicht af wat hij daarnet probeerde. Misschien moest ze hem helpen. Ze verwierp het idee al zo snel dat het gekomen was, hij zou haar uitlachen, misschien zelf uitschelden. En wie weet keek iedereen dan zo naar haar op dezelfde manier dat ze naar hem keken. Ze schaamde zich voor haar gedachten, waardoor haar wangen opnieuw een rode gloed kregen. Hij was niet eens écht aardig. Dan was het niet zo moeilijk dat anderen ook niet heel erg aardig deden. Toch?

Als blikken konden doden, was ze nu zo goed als bewusteloos geweest. 'Dat bedoelde ik er dus niet mee.' werd er gemompeld. Fantasypaw had weinig tijd om gekwetst te zijn. Voor ze goed en wel de woorden door had lag de kater op de grond. De apprentice aarzelde of ze naar hem zou gaan of niet. Ergens mocht hij wel vallen van haar. Hij kon zelf opstaan en schudde wat aarde van hem. Zijn blik deed het grijze poesje terugdeinzen. Er zat een een takje op zijn rug. Het was smerig en Fantasypaw was altijd al netjes geweest. Ze schraapte haar keel. 'Er is nog wat je rug,'   piepte ze. Haar poot ging langzaam omhoog om een stapje dichter te raken. Haar gele ogen keken Battlepaw aan voor het geval dat hij iets ging doen. Ze kreeg te veel stress van die kat. Nog langzamer liet ze het zakken. Nog steeds was haar blik op de kater gericht alsof ze verwachtte dat hij een spottende opmerking ging maken, ging vallen, of meer van het gedoe dat hij de laatste minuten te vaak had gedaan.

Hij mompelde iets dat op geweldig leek. 'Ik zie er ook echt gevaarlijk uit nietwaar?' Fantasypaw wist niet wat ze ervan moest denken. Even geleden had ze ook al zo'n inschattingsfout gemaakt. 'Of ben je net zoals de rest bang dat ik je een ziekte geef,' grauwde hij. De poes vond hem heel verwarrend. Van vriendelijk, nee, iets minder aardig dan het gemiddelde tot gemeen was voor hem blijkbaar een kleine stap. Nu Battlepaw erover begon, in dit seizoen waren er wel veel ziektes... Eindelijk zette ze haar eerste stap dichter tegen de kater toe. Na zijn gesnauw was de poging om een takje af te schudde een beetje zielig. Fantasypaw had nog steeds geen antwoord klaar. Misschien had hij wel gelijk, ergens. Ze trippelde voorzichtig naar hem toe. 'Sorry!' zei ze terwijl ze in een trage zwaai voor het takje eraf te slaan begon.

De kater bromde weer iets. Fantasypaw begon het op haar heupen te krijgen. Ze maakte zichzelf wijs dat hij misschien iets had aan zijn stem. 'Dankje.' zei hij. Fantasypaw fluisterde dat het niets was  maar hij was al begonnen aan zijn verdere tocht. Hij ging echt sloom. Ze vouwde haar staart weer rond haar pootjes en keek hem na. Het had geen zin meer om achter hem aan te gaan. Hij leek haar toch al niet zo sociaal. Niet dat zei dat wel was, maar toch. En die ziektes...Het bezorgde haar koude rillingen. Het ergst van allemaal was dan nog dat hij er zelf over begon. Zo had ze nog niet gedacht, toch?