I don't care.

Vermoeid kwam hij het kamp in met een muis in zijn mond. Hij was van plan om die zo op te eten. Ruw duwde hij een kleinere kat aan de kant. Erg veel geduld had de witte kater dezer dagen niet. Hij was gelukkig met Stone en dat was het enige waar hij nu aandacht besteedde. Draco had zichzelf ernstig verwaarloosd de afgelopen dagen en dat was nog steeds te zien, samen met alle littekens. Oorspronkelijk had hij nooit echt iets gevoeld voor vechten en was ze zorgvuldig uit de weg gegaan, maar dat was allemaal veranderd. Misschien door wat er met Dot was gebeurd of gewoon puur toeval. Tenslotte leken alle vijandige katten hem te vinden en zocht hij ze niet op. Of eigenlijk ook een soort van wel. Maar als hij nooit meer wou vechten kon hij net zo goed als een bang kitten voor eeuwig in het kamp blijven. Hij liet de muis en zichzelf op de grond vallen en begon er van te eten, zonder verder nog op andere katten te letten.

-Eerst Lecter

Het gevoel dat iemand hem bekeek bleef hem maar storen terwijl hij at. De hele lol van het eten was er af. Hij richtte zijn blik op om te zien dat het een klein kitten was dat hem bekeek. Dezelfde kat die hij zojuist aan de kant had geschoven. Zijn eerste reactie was om gewoon door te gaan net eten en het katertje te negeren, maar een poging was genoeg om aan te tonen dat het niet ging werken. Hij schoof de muis iets naar achter en keek weer naar het katertje. 'Wat?' was uiteindelijk zijn geïrriteerde commentaar. Minachtend haalde hij zijn neus op en nam toen weer een hap muis. Het katertje verder straal negerend. Waarom zou hij ook geïnteresseerd zijn in dat mormel? Nee, alleen hij deed er op dit moment toe.

Hij keurde de kitten geen blik waardig. Draco had geen enkele reden om geïntereseerd te zijn in een gesprek. Blijkbaar wou de kitten ook geen gesprek, maar hem wel irriteren. Hij hief zijn kop op en wierp een boze blik richting het zuchtende wezen. Zijn blik verstrakte toen het kleintje hem in zijn buik porde. Natuurlijk moest het op een gevoeligge plek zijn. Draco toonde echter niks van pijn tegenover het wezen. 'Verdwijn' beval hij het katertje. Hij had geen zin in dit soort nutteloze dingen. Zijn blik ging weer naar de muis terwijl hij het kitten negeerde. Voor zijn part viel de kat dood neer. Zo belangrijk was het kitten toch niet voor de Elite.

Tot zijn opluchting was hij eindelijk van de kater af. De kitten liep door en hij kon genieten van zijn muis. Rustig en alleen, precies zoals zijn bedoeling was. Draco boog zijn kop voorover om een hap te nemen, zijn plannen werden echter geblokeerd. Met samengeknepen ogen keek hij toe hoe de kitten zijn muis meenam om er vervolgens zijn vieze poten op te zetten. Nu had hij twee optie's, accepteren dat zijn muis weg was en doorgaan met niks of zijn muis terug pakken. Dat eerste stond gelijk met opgeven. Het besluit was al genomen voordat hij er überhaupt over had nagedacht. Draco kwam overeind en liep naar de kitten. Zijn ogen nog steeds samengeknepen. Zijn klauwen waren uitgeklapt toen hij naar het katertje sloeg om hem van de muis af te krijgen. Het maakte hem niet uit of hij het wezen verwonde.