I miss you.. [Dauntrose]

Onderwerp: I miss you.. [Dauntrose] vr 12 dec 2014 - 21:00

Haar poten droegen haar verder terwijl haar staart laag bij de grond bleef. Ze moest de plek zelf nog een keer zien.. nog een laatste keer kijken naarwaar haar moeder overleden was. Waar haar vader de oversteek had gemaakt naar zijn nieuwe leven met hen.. nog een keer kijken. Haar ogen stonden emotieloos ondanks het verdriet in haar hart. ZE zou het nooit laten zien dat was wel de eerste regel die ze geleerd had van haar ouders van wie ze de vachtkleuren had geerft terwijl ze haar vaders ogen draagde. Nooit had ze echt met een Thunderclanner gesproken. Meer omdat het niet had gemogen van haar vader. Hij wou niet dat ze die lowlifes kende zoals hij het had gezegd. Maar haar vader was er niet meer. En ze wou weten of er iemand van Thunderclan de dood van haar moeder had gezien simpelweg haar zusje niet vertrouwend.

Uiteindelijk kwam ze aan bij het donkere pad en staarde over het zwarte monsterlijke spul dat haar nekharen omhoog brachten. "Mom.. I miss you." Fluisterde ze zachtjes en sloot haar ogen haar lichaam trillend en viel neer naast het pad. "how could you leave me alone with dad.."

_{De geur van verdriet drong in haar neusje. Dauntrose keek op van haar kikker. Sinpaw liep met lage staart door de ingang. Nieuwsgierig stond ze op, het laatste restje van haar prooi opschrokkend. Voorzichtig liep ze achter de poes. Het was duidelijk dat zij de drager van het verdriet was. Ze volgde de zwartgevlekte staart tot ze verdween in het struikgewas. Meteen deed de enorme walm van stank haar kokhalzen. Er werd iets gemompeld. Daunt kwam dichter en spitste haar oortjes. "How could you leave me alone with dad.." Ze sprong de struiken uit en zag de poes naast het Thunderpath liggen. Dát stukje... De calico poes zuchtte en liet zich naast Sinpaw vallen. Hier was ze haar beide ouders verloren en haar broertje. Haar moeder boeide haar eerlijk gezegd niet, maar de rest wel. Ze legde haar kop op haar poten. "Wil je erover praten?", miauwde ze voorzichtig.}

Ze was compleet overgenomen in haar verdriet terwijl ze naar het pad staarde. Hoewel het vreselijk stonk wist ze dat de monsters vanaf hier nooit haar konden krijgen. Toch was er iets van.. verlangen om uit te stappen en op het thunderpath te stappen zichzelf gewoon te laten scheppen.. Haar poot deed nog altijd pijn van haar vaders boze uitval en ze was bang wat er nogmeer ging gebeuren als ze haar dromen zou proberen vol te houden. Hij zou haar uiteindelijk eigenhandig voor de monsters gooien wou ze een normaal leven leiden.. Misschien was ze dus echt gedwongen een leven vol haat en pijn te leiden. Misschien.. Moest ze zichzelf er maar aan aanpassen. Langzaam duwde ze haar lange klauwen uit en boorde die in e grond maar schrok terug toen iemand naast haar neerzakte en staarde naar Dauntrose. Ze beet een snauwende opmerking terug en staarde op naar de hemel. Was.. Stond Starclan wel aan haar zijde? Ze trok haar nagels terug in hun hulsjes en haalde diep adem. "Waarover Dauntrose?" Fluisterde ze zachtjes. "M'n moeder is hier gestroven.."

_{De geur van verdriet drong in haar neusje. Dauntrose keek op van haar kikker. Sinpaw liep met lage staart door de ingang. Nieuwsgierig stond ze op, het laatste restje van haar prooi opschrokkend. Voorzichtig liep ze achter de poes. Het was duidelijk dat zij de drager van het verdriet was. Ze volgde de zwartgevlekte staart tot ze verdween in het struikgewas. Meteen deed de enorme walm van stank haar kokhalzen. Er werd iets gemompeld. Daunt kwam dichter en spitste haar oortjes. "How could you leave me alone with dad.." Ze sprong de struiken uit en zag de poes naast het Thunderpath liggen. Dát stukje... De calico poes zuchtte en liet zich naast Sinpaw vallen. Hier was ze haar beide ouders verloren en haar broertje. Haar moeder boeide haar eerlijk gezegd niet, maar de rest wel. Ze legde haar kop op haar poten. "Wil je erover praten?", miauwde ze voorzichtig.

Dauntrose zag de flikkerende blik, wat wilde zeggen dat ze een uitval tegenhield. Ze had het vaak genoeg gevoeld. "Waarover Dauntrose?" Fluisterde Sinpaw zachtjes. "M'n moeder is hier gestroven.." De calico poes volgde de gele blik en keek nu ook naar de hemel. "Ik begrijp je... Ik heb hier ook mijn moeder verloren."}

Sin's ogen vlogen wijd open en ze keek de calico poes even geschrokken aan. "Ect waar?" Fluisterde ze zacht en keek omlaag. "Ik.. Ik weet niet wat ik moet doen. Volgens mij heeft Dimpaw er wat mee te maken.. MAar ik durf haar er niet van te verdenken. En Bonepaw spreek ik er ook niet over en mijn vader.. Niemand beschermt mij en mijn zusjes nu van mijn vader." Fluisterde ze zacht en onzeker. Haar ogen sloeg ze omlaag en een trilling gleed over haar rug pijn binnen houdend. "Ik weet niet hoe ik mij en mijn siblings kan beschermen van Darkfire."

_{Dauntrose zag de flikkerende blik, wat wilde zeggen dat ze een uitval tegenhield. Ze had het vaak genoeg gevoeld. "Waarover Dauntrose?" Fluisterde Sinpaw zachtjes. "M'n moeder is hier gestroven.." De calico poes volgde de gele blik en keek nu ook naar de hemel. "Ik begrijp je... Ik heb hier ook mijn moeder verloren."

De zwart-witte poes keek haar geschrokken aan. "Echt waar?" Dauntrose glimlachte, ze vertelde er maar niet bij dat ze haar hele familie hier kwijt was geraakt. Behalve haar zusje dan... "Ik.. Ik weet niet wat ik moet doen. Volgens mij heeft Dimpaw er wat mee te maken.. Maar ik durf haar er niet van te verdenken. En Bonepaw spreek ik er ook niet over en mijn vader.. Niemand beschermt mij en mijn zusjes nu van mijn vader." Dimpaw. Haar apprentice. Toevallig. "Ik weet niet hoe ik mij en mijn siblings kan beschermen van Darkfire." Ze kende de naam, maar wist niet wie Darkfire was. Dauntrose kneep haar ogen even samen. Ze kon toch niets doen terwijl deze jonge kat doodsangsten uitstond? "Dimpaw is mijn apprentice, als je wilt kan ik het haar eens vragen?" Ze glimlachte. Het vettige gras was niet echt een leuke plek om te blijven liggen dus hees ze zichzelf in een zithouding. Ze sloeg haar gevlekte staart rond haar pootjes, daar bleef hij liggen. Maar het puntje bewoog nog steeds heen en weer. "Ik weet niet hoe ik je kan helpen, maar ik ben daar altijd toe bereid."}