Last glance

Werkelijk het enige goede aan sneeuw was dat het vallen er van er best wel mooi uitzag. De vele witte vlokjes dwarrelden langzaam naar beneden en als ze eenmaal beneden waren, kon je het desbetreffende vlokje ook nauwelijks vinden. Het was doodstil in de nursery, het zachte getsjirp van krekels en het ritmische geluid van slapende katten was het enige geluid waar Runningvole nog kon bewijzen dat ze leefde.
Een plotselinge pijnscheut, eentje die ze de nu wel wat meer kreeg dan dagen ervoor, liet haar klauw een stuk mos van haar nest scheuren en ze kneep haar heldere blauwe kijkers dicht. Een zachte kreun gleed tussen haar geklemde kaken door. Haar hele lichaam verkrampte en toen de pijnscheut weg leek te ebben keek ze op, om een queen wat aarzelend haar kant op te zien kijken. Runningvole keek gelijk naar de grond en zag vanuit haar ooghoeken dat de queen weer ging liggen. Haar hartje klopte in haar keel en ze kon elke slag in haar hoofd voelen denderen. Haar buik stond op springen en ze had natuurlijk allang door dat de kittens zouden komen.
Maar een ding wilde ze dan niet doen: Acefray halen.
Nee dat werd ze geconfronteerd met zijn nieuwe taak en moest ze hem het ding zien doen waardoor hij niet meer van haar kon en mocht houden. De volgende pijnscheut leek heviger te zijn dan de vorige en een zachte pijnkreet kwam uit haar keel. De queen kwam ditmaal overeind en haastte zich naar haar toe en knikte in zichzelf, om vervolgens naar buiten te stappen om Acefray of Littlestream te halen. Het was nacht, dus een van die twee zou zeker in de medicine cat den liggen te slapen. Door stress en angst glipten er tranen over haar wangen en angstig keek ze naar haar buik. Hoe moest ze dit doen?

OOC; Eerste post voor Acefray

Haar lippen bewogen in snelle en halfhartige gebeden naar Starclan, om de kitten tenminste goed op de aarde te laten komen en haar.. haar maar te laten lijden. Vertrouwen had ze niet in haar eigen kunnen en angstig had ze zich tot een ronde bal opgekruld, om de pijn te kunnen wegduwen. De woorden van de katten om haar heen leken niet eens tot haar door te dringen, zo veel angst spookte door haar kop dat taal maar een vreemde verschijning leek. Rilling gleden over haar rug en haar voorpoten waren tegen haar witte borstje gedrukt, haar ogen samengeknepen door de pijnlijke weeën die door haar lijf golfden.
Pas toen ze een bekende geur rook waagde ze haar haar blauwe kijkers door een spleetje te laten gluren. Daar stond hij. Haar keel voelde plots droog aan en ze klemde haar kaken nog wat steviger op elkaar, om bij de volgende wee toch een kreet van pijn te slaken en nog meer in zichzelf duikende. Het deed zo'n pijn, zo'n pijn ..!

Lichte aarzeling was in haar blik te lezen toen de kater haar een stok aangaf, maar bij een volgende pijnlijke wee zette ze haar tanden er dankbaar in en voelde het hout onder haar sterke grip kraken. Ze had nooit verwacht dat haar kaken zo'n grote kracht bezaten, maar nu hoefde ze zich daar even niet op te concentreren. Toen ze haar ogen weer openden kwam Acefray de den weer binnen en schoof hij wat zaadjes naar voren. Dit keer twijfelde ze niet en at de bitter smakende kruiden rustig op, maar het effect werkte niet meteen. Jammerend kromp ze weer ineen.
'Running, je kan het, ik weet het' Met een smekende blik keek ze omhoog, recht in de ogen van haar ex-partner en alleen de gedachte al aan dat woord deed haar hart in duizenden stukjes breken. Hoe dan? Als ze deze bevalling al zou overleven, hoe zou ze het dan kunnen? Ze kon niet eens een apprentice trainen, laat staan kittens opvoeden. Maar voordat ze er overna kon denken voelde ze een van de meest pijnlijke weeën die ze tot nu toe had gevoeld en beet weer op de stok, maar voelde iets uit haar lichaam glijden. Een.. een kitten. De pijn werd even vergeten en ze boog zich licht voorover, om de kitten uit zijn zakje te bevrijden en de neuzen. Een mooi vachtje had hij, net zoals de vader. "Oh .. Ace.." Murmelde ze, even de situatie vergetend. De zaadjes leken hun werking te laten zien en ze werd wat slaperig, maar ze had nog genoeg energie om Ace aan te kijken. Alsof hij nog gewoon vader kon zijn. Nogmaals neusde ze het kleintje naar haar toe, maar de kitten bood geen enkele medewerking. Nee, hij bewoog niet eens. "A-Ace ..?" Haar stem veranderde in een angstige piep en ze sperde haar heldere ogen open. Hulpeloos keek ze naar de kater en weer naar de kitten, die levenloos op het mos lag. Haar mond stond halfopen en bewoog in een geluidloze jammerkreet en haar hele lichaam begon te rillen. De weeën waren terug, maar ze voelde niets meer.

Leef keek ze naar het levenloze hoopje vacht, tranen dropen over haar wangen en ze liet haar kop verslagen op het mos vallen. De weeën waren nu maar een side-effect en haar kijkers bleven gericht op de kitten. Haar, nee, hun eerste kitten. Zonder naam, zonder zijn ogen ooit geopend te hebben, zo stierf hij. Haar ademhaling ging wat rillerig en ze zag hoe Ace het kleintje tussen zijn poten zette en triest keek ze de kater aan, die er ook ten onder aan leek te gaan. De stok liet ze op de grond vallen en ze schoof wat naar Acefray toe om haar kop bij zijn poten en de kitten te leggen. Haar witte vacht was besmeurd met bloed en uitputting was te zien in haar bewolkte blik.
De volgende wee was groots en ze duwde haar voorpootjes tegen haar borst om vervolgens een zucht van opluchting te slaken toen ze weer iets uit haar voelde komen, al snel gevolgd door een tweede. Twee kittens, groter dan de eerste, bijna op hetzelfde tijdstip. Meteen kon ze overeind komen, het effect van de poppyseeds nu heviger, maar ze wist een van de kittens te bevrijden en met haar achterpoten tegen haar buik aan te drukken. Kom op, leef.

Het was warm in de holte die voor hem een bekende plek was, het was hier lekker knus en hij vond het fijn om hier te zijn. Zijn broertje was zijn beste maat, zijn zusje zijn grootste vriendin en hij kon er mee leven, hij kon zo zijn leven doorgaan. Maar dingen veranderden, zijn broertje reageerde niet meer op zijn kleine bewegingen en al helemaal niet op zijn fellere bewegingen. Onbewust had hij hem afgestoten, hem uit zijn hart geworpen alsof het iets was wat hij nooit had leren kennen. Zijn instinct vertelde hem namelijk dat hij er niet meer was en daarom ging al zijn aandacht naar zijn zusje toe. Hij klampte zich aan haar vast, voelde haar lichaam tegen de zijne en hij genoot ervan.

Op een zekere dag was het echter zover. De kitten voelde beweging in de baarmoeder en hij kon de stress die zijn drager meemaakte aanvoelen. De pijn die ze had moest onuitstaanbaar zijn, want de buik kromp regelmatig ineen. Uiteindelijk verdween de broer die hij nooit zo kennen uit de holte en bleef hij daar alleen met zijn zusje. Zijn lieve zusje waar hij zich op dat moment aan vastklampte, hij wilde haar immers niet kwijtraken hier. Het was echter niet het plan voor hem om in deze holte te blijven en het leek wel alsof de sterkste kracht die hij ooit zou meemaken hem van zijn zusje aftrok. Maar zij liet het daar niet bij, want hij voelde haar achter zich aankomen door de nauwe ruimte en bijna tegelijk kwamen ze terecht op aarde. Het was hier echter niet zoals hij het gewend was. Veel kouder namelijk en een protesterende piep verliet zijn mond, terwijl hij zocht naar warmte. Die hij uiteindelijk vond tegen de buik van zijn moeder, maar hetgeen wat hij miste kwam al snel weer naast hem liggen. Tegen hem aan, met haar hoofd op zijn schouders - zoals het hoorde.

Haar adem stokte in haar keel toen de twee kittens levend en al tegen haar buik werden gedrukt. Voor de zekerheid legde ze haar staart over de twee grote kittens heen na ze een tedere wasbeurt te hebben gegeven. Voorzichtig snuffelde ze aan de tweekleurige pelsjes, maar voelde de warmte van ze af stromen. Ze leefden en dronken en sliepen. Emotioneel legde ze haar kop bij de kittens en wierp een zijwaartse blik op Acefray, die de gestorven kitten nog bij zich moest dragen. "Geef ze een naam" Het was stel en zijn stem klonk zo zuiver en duidelijk. Dit zou de laatste keer zijn dat hij zo tegen haar zo kunnen en mogen spreken. "Een zo mooi als ze zijn" Ze knikte zachtjes. "Het katertje noem ik Lightkit en het poesje Burningkit." Ze wierp een blik op Ace, een zo verliefd als ze was op de kater en gaf hem een diep en gemeend kopje.
Maar het moment werd gebroken door haar broer, die als een soort waakhond naar binnen was gekomen en ze glimlachte zachtjes bij zijn woorden. "Ze zullen vast heel erg trots zijn op hun grootse oom." Glimlachte ze, zwakjes van de grootse daad die ze zojuist had moeten doen. Acefray kwam in haar buurt liggen en ze richtte voorzichtig haar blik op de kleine gestorven kitten. Ze slikte zwijgend. "Blijf, alsjeblieft." Ze keek hem met grote blauwe ogen aan, bijna smekend. Dit zou hun laatste nacht zijn, hij moest zijn kittens helpen bewaken.

Haar broer gaf haar nog een lik over haar kop en besloot toen weg te gaan, nadat hij iets tegen Ace had gefluisterd. Het bleef even stil, maar de queen was dankbaar voor die stilte. Niet veel later werd er weer gesproken. Een naam. Tallkit.. Runningvole richtte haar blik op de kleine, levenloze kitten en knikte. Niet willende om te praten, want haar stem zou er dan vervormd uitkomen. "Ja.." Murmelde ze toen met een licht krakende stem.
De kater kwam bij haar liggen en zacht snorrend legde ze haar kopje tegen hem aan en gaf hem een lik over zijn wang en legde haar staart teder op de twee kittens. Ze wilde de stilte en het moment van rust niet verpesten door iets te zeggen, dus drukte ze zich dichter in de dikke vacht van de gestreepte kater en ademde zijn geur nogmaals in. Dit moment.. hier moest ze van genieten. Het was het laatste moment samen.